(τρίτον ἐπεισόδιον τῆς συνειδητῆς ἀλλοιώσεως τῆς ἱστορίας μας ἀπὸ τὸν ΣΚΑΙ)

Τατσόπουλος, 41:50: «….οἱ ἐλάχιστοι Τοῦρκοι, φρουροὶ τοῦ πύργου, ἐπιτρέπουν σὲ μίαν ὁμάδα Ἑλλήνων νὰ πλησιάσουν γιὰ νὰ τοὺς πουλήσουν σταφύλια. Αὐτοὶ ἐπωφελοῦνται   καὶ σκαρφαλώνουν στὰ τείχη.. …Ὅμως οἱ κινήσεις αὐτές, δὲν παιρνοῦν ἀπαρατήρητες ἀπό τοὺς ὑπόλοιπους Ἕλληνες στρατιῶτες.

Ἄ, καὶ κάτι ἄλλο…. Δὲν πούλησαν σταφύλια…. Φιλίες πούλησαν… Ἔκαναν ὅ,τι ἀκριβῶς ἔκαναν οἱ τοῦρκοι τόσους αἰῶνες…… .Οὖτε ἦταν κοντὰ στὴν πύλη τοῦ Ἄργους. Ἠ πύλη τοῦ Ἀναπλιοῦ ἦταν!!!!

Τί μᾶς λέτε; Σοβαρά;

Στὸ ἱστορικό ἔργο Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ Δημητρίου Φωτιάδου, τόμος 2, σελ, 144-145, διαβάζουμε:

«Ἕνας ἀπὸ τοὺς δικούς μας, ἀπόγονος στὴν πονηριὰ ἐκείνου τοῦ παλιοῦ Ὀδυσσέα τῆς Τροίας, ἦταν ὁ Μανώλης Δούνιας, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὸν Πραστὸ τῆς Ἀρκαδίας.  Καθώς εἶχε κάνει καιρό στὴν Πόλη μίλαγε καλὰ τὰ τούρκικα. Σίμωσε στὴν πόρτα τοῦ Ἀναπλιοῦ κι ἔπιασε κουβέντα μὲ τοὺς τοπτσῆδες τῆς ντάπιας. Καὶ ἡ τύχη τὸ φέρνει νὰ ξεδιαλύνῃ ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς ἕναν, ποὺ τὸν εἶχε γνωρίσει ὅταν βρισκόταν στὴν Πόλι. Χαρὲς ὁ Τοῦρκος, χαρὲς ὁ δικός μας. Κι ὁ Δούνιας τὸν προσκαλεῖ νὰ βγῇ νὰ τὸν φιλέψῃ. Μπιστεύεται ὁ Τοῦρκος, βγαίνει, τὸν πάει στὸ τσαντίρι του ὁ Δούνιας καὶ τοῦ προσφέρει ὅ,τι καλλίτερο εἶχε. Ἔπειτα τὸν γυρίζει ἀσφαλισμένα στὸ πόστο του, ἀποκτώντας ἔτσι τὴν ἐμπιστοσύνη του.

Ὁ Δούνιας ὅμως εἶχε μάθει ἀπὸ τὸν Τοῦρκο μιὰ πολύτιμη πληροφορία. Πὼς τὴν ἄλλην ἡμέρα θὰ συνάζονταν ὅλοι στὸ σεράι, ἐξὸν ἀπὸ λιγοστοὺς ποὺ θὰ ἔμεναν στὶς ντάπιες, ποὺ ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς θὰ ἦταν κι ὁ ἴδιος. Κι ὁ Δούνιας, δίχως νὰ πῇ τίποτα σὲ ἀνώτερό του, λογάριασε νὰ δοκιμάσῃ νὰ πατήσῃ τὴν Τριπολιτσά. Ἔμπασε λοιπὸν στὸ μυστικό καμπόσους ἀγωνιστές.

Πρὶν ἀκόμη ξημερώσει ἡ Παρασκευή 23 τοῦ Σεπτέμβρη, ὁ Δούνιας κι ἄλλοι πενήντα μαζί του προχώρησαν κατὰ τὰ τείχη. Σὰν σίμωσαν σ’ αὐτὰ λούφαξαν. Κι ὅταν πιὰ ἔφεξε γιὰ καλὰ κι ἀπὸ τὸ θόρυβο κατάλαβαν πὼς οἱ Τοῦρκοι παράταγαν τὰ πόστα τους γιὰ νὰ πᾶνε στὸ σεράι, τρεῖς δικοί μας, ὁ Δούνιας, ὁ Αὐραντίνης κι ὁ Ῥουμάνης, βγαίνουν στὸ φανερό καὶ τραβᾶνε κάτω ἀπὸ τὴν ντάπια τῆς πόρτας τ’ Ἀναπλιοῦ. Βλέποντας ὁ Τοῦρκος τὸ φίλο του, ποὺ σ’ αὐτὸν πιὰ στήριζε τὴν σωτηρία του, τὸν χαιρετᾶ μὲ μεγάλη εὐχαρίστησι. Ἀπὸ κουβέντα σὲ κουβέντα λένε στὸν Τοῦρκο πὼς πολὺ θὰ θέλανε ν’ ἀνέβουν στὴν ντάπια, νὰ τὰ ποῦνε μὲ ἡσυχία καὶ νὰ κολατσίσουν μὲ κάτι ποὺ εἴχανε μαζί τους. Ὁ Τοῦρκος πρόθυμα δένει ἕνα σκοινὶ σὲ κανόνι καὶ τὸ κρεμάει ἔξω. Ὁ Δούνιας καὶ οἱ δύο ποὺ εἶχε παρέα του πιάνονται ἀπὸ αὐτὸ καὶ σκαρφαλώνουν.

Ὅταν ἀνέβηκαν στὴν ντάπια καὶ εἶδαν πὼς ὁ μόνος ποὺ εἶχε ἀπομείνει ἦταν τοῦτος ὁ Τοῦρκος τοῦ ῥίχνονται, τὸν δένουν καὶ τὸν φιμώνουν. Γνέφουν σ’ ἐκείνους ποὺ εἶχαν κρυφτεῖ, τρέχουν καὶ σκαραφαλώνουν τὸ τειχί. Σὲ λίγο πενήντα δικοί μας βρίσκονταν πάνω στὴν ντάπια. Πηδᾶνε κι ἀνήγουν τὴν πόρτα τοῦ Ἀναπλιοῦ. Μπήγουν μίαν παντιέρα, γυρνᾶνε ἕνα ἀπὸ τὰ κανόνια καὶ χτυπᾶνε τὸ σεράι. Βλέποντας οἱ ἄλλοι Ἕλληνες πὼς πατήθηκε ἠ Τριπολιτσά, ὁρμᾶνε ἀπό ὅλες τὶς μεριές ποιὸς νὰ πρωτομπῇ. …»

Τὰ ἴδια γράφει κι ὁ Παπαρρηγόπουλος ἀλλά δὲν σοῦ τὰ φέρνω Βερέμη γιατὶ δὲν θὰ καταφέρῃς νὰ τὰ διαβάσῃς. Ἔνεκα ἡ ἀρχαϊζουσα!!!

Στὸ 40:05, ὁ κολλητός σας Γουίλιαμ Σὲν Κλὲρ λέει τὸ ἐξῇς καταπληκτικό (ἀναφερόμενος στοὺς τούρκους σας ποὺ ἔπρεπε νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο πλέον!) :

«Εἶχαν ζήσει ἐκεῖ γιὰ αἰῶνες. Δὲν μιλοῦσαν τουρκικὰ ἀλλὰ Ἑλληνικά!»

Δὲν χρειάζεται νὰ ἐπαναλαμβάνομαι. Ποιὸ πάνω ἀπαντᾶ ὁ Φωτιάδης μέσῳ τῆς περιγραφῆς του γιὰ τὸν Δούνια καὶ τὸ πῶς ἔμαθε τὴν τουρκική. Λέτε πολλὲς σαχλαμᾶρες καὶ αὐτοκαταργεῖστε κύριοι!!! Νὰ τὸ προσέξετε αὐτό!!! Γελοιοποιεῖστε!

Πᾶμε τώρα στὴν ἀθλία περιγραφή ποὺ κάνεις γιὰ τὸν Γέρο Βερέμη. Καὶ λέω ἀθλία γιὰ τοὺς ἐξῆς  λόγους:

Πρῶτον: Ὁ Γέρος ἐδικαιοῦτο, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον νὰ πάρῃ λάφυρα. Εἶχε τόν στρατιωτικό νοῦ κι ἔπρεπε νὰ συντηρῇ ἕνα ἱκανό στράτευμα γιὰ τὴν ἐξακολούθησι τὴς ἐπαναστάσεως.

Δεύτερον: Ὁ Γέρος ἐκεῖνες τὶς τρεῖς ἡμέρες συνόδευε τοὺς Ἀρβανίτες ἐκτός Πελοποννήσου.  Εἶχε λάβει λάφυρα ὡς ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν σωτηρία τους. Φυσικό ἄλλως τε. Τοὺς ἐξασφάλισε τὴν διάσωσι κρατῶντας τὸν λόγο του. Βρίσκετε τόσο παράλογη αὐτὴν του τήν πράξι; Ἀπό τὴν ἄλλην, γιὰ νὰ τὸ θέσουμε ὠμά, ὅπως δῆλα δή ἀκριβῶς εἶναι. Τί κάνει κάθε κατακτητής μέσα στὴν ἱστορία μετά ἀπό μία ἅλωσι; Ὁ Μωάμεθ ποὺ τόσο θαυμάζετε τί ἔκανε; Δὲν ἀμόλησε τὸ ἄθλιο πλῆθος του κατὰ τῶν κατοίκων τῆς Πόλεως; Δὲν ἰσοπέδωσαν κάθε ἴχνος πολιτισμοῦ ποὺ εἶχε μείνει ὄρθιο; Πόσες ἡμέρες διαγούμιζαν, βίαζαν, ἔκαιγαν, ἔκλεβαν, σκότωναν, διέλυαν; Ἀκόμη καὶ τὰ βιβλία, ἔνεκα τῆς βλακείας καὶ τῆς ἀπαιδευσιᾶς τους τὰ ἔκαναν κωλόχαρτα καὶ προσανάμματα!!! Νὰ χαρῶ πολιτισμό ποὺ θαυμάζετε!!! Βάρβαροι! Ἐὰν μπορούσατε θά καίγατε, ὡς νέοι Μωάμεθ-κατακτητές κάθε ἴχνος πληροφορίας ποὺ θὰ ἀποδείκνυε τό ποιόν σας!!!

Τρίτον. Βγάζει τελάλη ὁ Γέρος γιὰ νὰ σταματήσουν οἱ σφαγὲς καὶ οἱ λεηλασίες. Γιατί;Γιὰ νὰ πάῃ νὰ μαζέψῃ τὰ ἁρπαγμένα; Κανονικά θὰ ἔπρεπε νὰ πάῃ πρῶτος μέσα, νὰ διαλέξῃ τὰ καλλίτερα καὶ μετὰ νὰ ἀφήσῃ τὰ παλληκάρια του καὶ κάθε ἄλλον νὰ πάρῃ ἀπό τὰ περισσεύματα. Ἀλλά ποσῶς ἐνδιαφερόταν γιὰ τὰ πλιάτσικα καὶ τὰ λάφυρα. Τό κουμάντο του σαφῶς καὶ ἤθελε νὰ τὸ κάνῃ. Πόλεμο εἶχε ἐμπρός του. Ἀλλὰ νὰ πλιατσικολογήσῃ; Ὥρα εἶναι νὰ μᾶς πεῖτε πώς σκύλευε κι ἀπό πάνω. Ἀχρεῖοι! Ἄθλιοι! Συκοφᾶντες!!! Βλέπετε ποὺ δὲν ζεῖ καὶ τραβᾶτε νὰ σπιλώσετε τὸ ὄνομά του! Ἀλλά ἔχει ἀκόμη Κολοκοτρωναίους ὁ τόπος!!! Εὐτυχῶς!!!

Συνεχίζεται.

Φιλονόη.

σχετικὰ μὲ τὸ τρίτο ἐπεισόδιο:

Κύριε Βερέμη, τὰ ἀψηλὰ τὰ ἔκανες κρεμαστάρια;

Κύριε Βερέμη, τὰ ἀψηλά τὰ ἔκανες κρεμαστάρια; [2]

Ἡ Μονεμβασία καὶ ἡ ἅλωσις αὐτῆς!

Ἐλευθερία ἤ Θάνατος [1]

Ἐλευθερία ἤ Θάνατος [2]

Ἐλευθερία ἤ Θάνατος [4]

Φωτᾶκος: Ναὶ τοὺς σφάξαμε