Ἡ σοῦπα τοῦ μπακάλη.

Και για την 28η Οκτωβρίου, μια σούπα του μπακάλη

Τον καιρό της Κατοχής τρώγαμε μοιρασμένο με το δελτίο, κάτι που λεγόταν σούπα του μπακάλη. Την αποτελούσαν μικρά κομματάκια, αγνώστου προελεύσεως, άλλα κίτρινα, άλλα πορτοκαλιά, άλλα ασπριδερά, άλλα αχνοπράσινα σε μέγεθος σπόρου φάβας σπασμένου στα τρία. Στην κατσαρόλα γινόταν ένας χυλός χρώματος ροζέ. Πεινασμένους μας εύρισκε, πεινασμένους μας άφηνε και η σάχλα της δεν περιγράφεται.

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν έχω την αίσθηση πως κάθε λίγο με μπουκώνουν μια τέτοια σούπα του μπακάλη ως θέαμα – ακρόαμα επετειακό.

Τι εννοώ: πριν από λίγες βδομάδες μού πρότειναν να λάβω μέρος σε μια εκπομπή αφιερωμένη στο ’40.

Θέλουμε, μου είπε η νεαροτάτη δημοσιογράφος, να μας μιλήσετε για τις αρχαιότητές μας που λεηλάτησαν οι Γερμανοί.

Μα δεν τις λεηλάτησαν! Και μάλιστα εκεί υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία να διηγηθείτε – το πώς δηλαδή οι τότε υπεύθυνοι φρόντισαν εγκαίρως, πριν καν μας επιτεθούν οι Ιταλοί να κρύψουν τα πολυτιμότερα εκθέματα, έτσι ώστε να τα ασφαλίσουν από πιθανό βομβαρδισμό αλλά και να εμποδίσουν την ενδεχόμενη διαρπαγή τους. Εν τούτοις…

Α! με έκοψε απογοητευμένη A, εγώ έχω ακούσει τα αντίθετα. Να μας πείτε τότε για την πείνα και τα παιδάκια που πέθαιναν στον δρόμο.

Η πείνα είναι ένα μεγάλο θέμα που πρέπει να εξεταστεί συνολικά – τι την προκάλεσε, το φοβερό της μέγεθος, τις δυνάμεις που κινητοποιήθηκαν… Και μάλιστα, ειδικά τώρα που έχουμε τέτοια ανάγκη ελπίδας και παραδείγματος, θα ήταν χρήσιμο να θυμίσουμε την προνοητικότητα του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και το πώς οργάνωσε σε κάθε ενορία συσσίτια, όπου μάλιστα εκατοντάδες γυναίκες της γειτονιάς, πεινασμένες οι ίδιες δούλεψαν για να σωθούν οι ακόμη πιο πεινασμένοι.

Αλλά πέραν αυτού, παιδάκι μου, ξέρεις η 28η Οκτωβρίου είναι η μέρα για να μνημονεύουμε τον Στρατό – εκείνους που σχεδίασαν την άμυνα κι εκείνους που, τις κρισιμότατες πρώτες στιγμές, δεν ακολούθησαν απλώς τα όσα τους επέβαλε το καθήκον τους, αλλά όλοι τους, απ’ τον στρατιώτη μέχρι τον ανώτερο αξιωματικό, με εκπληκτικό σθένος και φαντασία και ορμή και αυτοθυσία, αναποδογύρισαν την επίθεση των Ιταλών. Σ’ αυτούς ανήκει η αθάνατη δόξα και η τιμή και η επέτειος. Αυτούς πρέπει να μνημονεύουμε, γιατί εκτός όλων των άλλων με το παράδειγμά τους μας δείχνουν με τι τρόπο ξεπερνιούνται οι κρίσεις και κερδίζεται το μέλλον.

Προφανώς δεν άκουγε λέξη απ’ όσα της έλεγα.

Και τα παιδάκια που πέθαναν στην Κατοχή; Γι’ αυτά δεν πρέπει να λέμε τίποτα; με κάρφωσε με τη μομφή της.

Εκεί πάνω η σαχλότατη γεύση της σούπας του μπακάλη ήρθε και ξεχείλισε το στόμα μου. Της έβαλα τις φωνές.

Αλλά δεν είχα δίκιο. Το δύστυχο το κοριτσάκι διδάχθηκε ποτέ να αγαπά και να σέβεται; Να μελετά και να κατανοεί; Να ξεχωρίζει και να συνδυάζει πριν κρίνει; Να μεταχειρίζεται, κοντολογίς το μυαλό της και να έχει την καρδιά της ανοιχτή; Οχι καθόλου. Υπάρχουν πλήθος πράγματα περί των οποίων γνωρίζει μόνον ότι είναι in, και ένα εξίσου μεγάλο πλήθος που έχει διδαχθεί να καταδικάζει εκ προοιμίου. Με τη σούπα του μπακάλη έχει μεγαλώσει, αυτήν που σερβίρουν τα MME χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, και αναπόφευκτα αυτήν σερβίρει και η ίδια με τη θλιβερή ψευδαίσθηση ότι επιτελεί έργον σπουδαίον.

Αν έχει ακούσει για τον Ελύτη πάντως δεν θα είναι σχετικά με το Ασμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, αμφιβάλλω αν αναγνωρίζει τα ονόματα Αγγελος Βλάχος ή Γιάννης Μπεράτης οπότε το Μνήμα της Γριάς και το Πλατύ Ποτάμι μάλλον για τοπωνύμια θα τα πάρει, και σίγουρα δεν θα έχει καν υποψιαστεί πως άλλος ένας από τους κορυφαίους νεοέλληνες λογοτέχνες, ο Αγγελος Τερζάκης, θεώρησε κι αυτός χρέος του να αφιερώσει ένα σημαντικό μέρος του δημιουργικού χρόνου του για να μελετήσει και να παραδώσει στις επερχόμενες γενεές την Εποποιία του 1940-41.

Τώρα όμως βρισκόμαστε πάλι πίσω σ’ ένα ’40 που από ορισμένες απόψεις είναι πολύ χειρότερο απ’ το 1940, γιατί την επίθεση των Ιταλών την αντιμετώπισε μια γενεά μεγαλωμένη με το μητρός τε και πατρός τε και τα Υπέρ πίστεως και πατρίδος και το Μαύρη είν’ η νύχτα στα βουνά και το Παραμύθι χωρίς όνομα και με άλλα τέτοια παλαιομοδίτικα. Πούθε θα αντλήσει το απαραίτητο σθένος η σημερινή γενεά, που χάρη στα MME, και φευ όχι μόνον, έχει τραφεί με σκέτη σούπα του μπακάλη

Ἀθηγνᾶ Κακούρη

 

 

Μία παρατήρησις.
Ἐνδιαφέρον τὸ παραπάνω κείμενον. Ἐξαιρετικὴ ἡ ὀπτική.
Τὰ περὶ γερμανικῶν λεηλασιῶν ὅμως ἄς τὰ κρατήσουμε σὲ «παρένθεσιν», διότι βάσει ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΩΝ καταγγελιῶν ΠΡΑΓΜΑΤΙ οἱ Γερμανοὶ καταλήστευσαν ὅσες ἀρχαιότητες μποροῦσαν νὰ ἁρπάξουν. Καὶ φυσικὰ …σιωπή!!! Ἀπὸ κρατοῦντες ἔως ἱστορικούς, ἀρχαιολόγους, μετέχοντες…

Γερμανοί, πόλεμος καί ἀρχαιότητες;

Νά ἐπιστραφοῦν τά λάφυρα τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στήν Γερμανία;

Ποῦ ἀκριβῶς εἶναι οἱ ἀρχαιότητες πού ἐκλάπησαν ὑπό τῶν Γερμανῶν;Ἡ σοῦπα τοῦ μπακάλη.2

Καὶ φυσικὰ ὁ Γεώργιος Λεκάκης ἔχει καταθέσει πολλαπλὲς ἔρευνες (καὶ σὲ βιβλίο) γιὰ τὶς ἑλληνικὲς ἀρχαιότητες ποὺ λεηλάτησαν οἱ Γερμανοί. Ἄς τὸ ἐρευνήσουμε λοιπὸν καλλίτερα καὶ βαθύτερα….

Φιλονόη

φωτογραφία
καὶ φωτογραφία

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply