Ὁ ἀληθὴς σκοπὸς τῆς ἐκστρατείας τοῦ Ἰμπραὴμ

Ἡ κατὰ τὸ 1826 καταστροφὴ τοῦ Πραστοῦ ἀπὸ τὰ Ὀθωμανικὰ στρατεύματα καὶ ὁ ἀπώτερος χαρακτὴρ τῆς ἐκστρατείας τοῦ Ἰμπραῆμ στὴν Πελοπόννησο  

Τὰ σχετικά μὲ τὴν πυρπόληση τοῦ Πραστοῦ ἀπὸ τὰ ὀθωμανικὰ στρατεύματα τὸ καλοκαίρι τοῦ 1826[1] εἶναι γνωστὰ – καὶ συνεπῶς δὲν ἀπαιτεῖται ἐδῶ ἀνάλυσις εὐρυτέρα. Ἀναγκαῖο ὅμως παραμένει νὰ ἀνακληθοῦν στὴν μνήμη τὰ βασικὰ σημεῖα τοῦ δράματος, ὥστε νὰ ἐπιτευχθῇ ἡ ἐμπέδωσις τῆς βραχυτάτης ἀναλύσεως ποὺ θὰ ἐπιχειρήσω ἀμέσως μετά. Τὸ πρῶτο, πάντως, ποὺ ὀφείλει νὰ τονίσῃ κάποιος εἶναι ὅτι ἡ τότε εἰσβολὴ ὀθωμανικῶν στρατευμάτων στὴν Τσακωνιά, ποὺ ἀπὸ ὁρισμένους τοποθετεῖται στὸ ἔτος 1825[2], γενικῶς ἀπέτυχε[3].
Ἐπὶ πλέον:

  1. Τὰ ὀθωμανικὰ στρατεύματα τοῦ Ἰμπραὴμ πασσᾶ, θεωρητικῶς βαλῆ τοῦ Μορέως, ἔφθασαν κοντὰ στὸν Πραστό, πρωτεύουσα οὕτως εἰπεῖν τῆς Τσακωνιᾶς[4], ἀφοῦ πρῶτα ἐπειχείρησαν νὰ καταλάβουνε τὴν Καστάνιτσα, ὅπου ὅμως ἀπεκρούσθηκαν ἀπὸ τοὺς κατοίκους[5]. Κατὰ τὴν προσέγγισή τους στὸν Πραστὸ ἄλλωστε οἱ ὀθωμανικὲς δυνάμεις εἴχαν καὶ ἄλλο ἀτύχημα, ἐξ αἰτίας τοῦ ὁποίου, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τοὐλάχιστον, ἐπέθανε καὶ ἡγήτωρ τους, ὁ Μουσελὴμ πασᾶς[6]
  2. Μετὰ ἀπὸ τὰ ἀτυχήματα αὐτά, φυσικὸ ἤταν οἱ Αἰγύπτιοι, ποὺ μάλιστα ἀπέφευγαν νὰ ἐπιδίδονται σὲ ὁδομαχίες[7], νὰ μὴ εἶναι πρόθυμοι νὰ ἐπιχειρήσουν ἐκπόρθηση τοῦ Πραστοῦ[8], τοῦ ὁποίου οἱ κάτοικοι ἄλλωστε ἑτοιμάζονταν νὰ ἀμυνθοῦν. Οἱ πλουσιότεροι ὅμως ἀπὸ τοὺς Πραστιῶτες ἔπεισαν τοὺς φτωχοτέρους, στοὺς ὁποίους δὲν φαίνεται νὰ συμπαρεστάθη ἡ τοπικὴ ἐκκλησιαστικὴ ἀρχή[9], νὰ ἐγκαταλείψουν τὸν τόπο τους[10] – ὅπως καὶ τελικὰ ἔγινε[11]. Οἱ προύχοντες ἀπεσύρθησαν κυρίως στὶς Σπέτσες, ἐνῶ ὁ «ψιλὸς λαὸς» (menu peuple) βασικὰ στὸ Λεωνίδιο[12], πόλισμα παραθαλάσσιο, ποὺ εἶχε θεωρηθῆ -λογικῶς ἢ μὴ- τόπος ἀμύνης εὐχερεστέρας ἀπὸ ὅσο ὁ Πραστός[13].
  3. Μετὰ τὴν ἐκκένωση τοῦ Πραστοῦ ἀπὸ τὸν πληθυσμό του, οἱ Ἄραβες τὸν κατέλαβαν ἀμαχητὶ καὶ τὸν πυρπόλησαν – ἀφήνοντας ἄθικτα ὅμως οἰκήματα ὁρισμένων πλουσίων οἰκογενειῶν[14]. Κατὰ συνέπεια, μέχρι σήμερα γίνεται λόγος γιὰ «προδοσία» τὴν ὁποία διέπραξαν οἱ ἐπὶ κεφαλῆς ἀκριβῶς αὐτῶν τῶν οἰκογενειῶν[15].
  4. Καὶ νά τώρα, πληροφορία κομβικῆς σημασίας: Ἤδη κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ ΙΗ΄ αἰώνα, τὸ Λεωνίδιο εἶχε ἀναδειχθῆ ὡς σπουδαῖο ναυτιλιακὸ κέντρο[16]. Τοῦτο σημαίνει ὅτι τὸ κέντρο βάρους τοῦ οἰκονομικοῦ βίου τῶν Τσακώνων ἔτεινε νὰ μετατοπισθῇ ἀπὸ τὴν ἀγροκαλλιέργεια στὸν ἐφοπλισμό. Μὲ ἄλλα λόγια, οἱ ἐπιφανέστεροι Πραστιῶτες ἤσαν πιὰ συνδεδεμένοι περισσότερο μὲ τοὺς καραβοκύρηδες τῶν νησιῶν τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ παρὰ μὲ τοὺς γεωργοὺς καὶ κτηνοτρόφους τῆς ἰδιαιτέρας πατρίδος τους. Γιὰ αὐτὸ καί, ὅταν τὸν Μάρτιο τοῦ 1826, ἐχρειάσθησαν χρήματα, ἰδίως γιὰ τὴν ἐνίσχυση τοῦ Μεσολογγίου, στοὺς «εὐκαταστάτους» τῆς ἐπαρχίας Πραστοῦ προσέφυγε ἡ τότε κυβέρνησις τῆς Πατρίδος μας[17].

Ἔχοντας λοιπὸν ὅλα αὐτὰ ὑπ’ ὄψιν, ἀβιάστως προκύπτει τὸ ἐρώτημα: Τί ἀκριβῶς ἔγινε στὸν Πραστὸ ἐκεῖνο τὸ δραματικὸ καλοκαίρι τοῦ 1826; Ὑπῆρξε προδοσία; Καὶ ἂν ναί, γιατί;

Εἴτε δυστυχῶς ἢ καὶ εὐτυχῶς, ὁ ἱστορικὸς συχνὰ εὑρίσκεται στὴν ἀνάγκη νὰ ἀναλάβῃ ῥόλο ἀστυνομικοῦ. Καὶ αὐτὸ τὸ τονίζω, ἐπειδὴ ἡ τότε τραγωδία τοῦ Πραστοῦ ἁπλῶς ἀποτελεῖ ἐπεισόδιο τῆς τότε γενικευμένης ἑλληνικῆς τραγωδίας. Τὸ ἐρώτημα, πράγματι, τὸ σχετικὸ μὲ τὴν πρωτεύουσα τῆς Τσακωνιᾶς εὐγλώττως τὸ συνῴψισε γενικεύοντάς το ὁ ἀρχιπλοίαρχος τοῦ βρεταννικοῦ Βασιλικοῦ Ναυτικοῦ Gawen Hamilton τὸν Ἰούνιο τοῦ 1825, μόλις λίγους μῆνες, δηλαδή, μετὰ τὴν ἀπόβαση τῶν ὑπὸ τὸν Ἰμπραὴμ πασσᾶ στρατευμάτων στὸν Μοριά. «Γιατί», ἐρώτησε τότε ὁ Βρεταννὸς ἀξιωματικὸς τὸ Ἐκτελεστικὸ Σῶμα τῆς Προσωρινῆς Διοικήσεως τῆς ἐπαναστατημένης Ἑλλάδος, «ἐνῶ ὁ Δράμαλης μὲ 30.000 στρατὸ[18] δὲν εἶχε κατορθώση κάτι, ὁ Ἰμπραήμ, μόνο μὲ 14-15.000 Ἄραβες περιέρχεται τὴν Πελοπόννησον ἀτιμωρητί[19]

Τὸ ἐρώτημα τοῦ G. Hamilton εἶναι κεφαλαιώδους σπουδαιότητας ὅσον ἀφορᾶ στὴν κατανόηση τῆς Συγχρόνου Ἑλληνικῆς Ἱστορίας. Καὶ τοῦτο, ἐπειδὴ οἱ δυνάμεις τοῦ Ἰμπραὴμ πασσᾶ δὲν ἤσαν 50-70.000 ἄνδρες, ὅπως συχνὰ λέγεται ἀκόμη καὶ σήμερα[20], ἀλλὰ πολὺ λιγότεροι[21]. Καὶ ἐὰν ἀκόμη δεχθῇ κάποιος ὅτι ὁ πασσᾶς ἔπαιρνε συνεχῶς ἐνισχύσεις ἀπὸ τὸν πατέρα του, τὰ στρατεύματά του δὲν φαίνεται νὰ ξεπέρασαν τὶς 20.000[22]· ἤ, γιὰ νὰ τὸ  ποῦμε διαφορετικά, ὁ ἐπιχειρησιακὸς τοὐλάχιστον στρατός του ἀριθμητικῶς κυμαίνετο σὲ αὐτὰ τὰ ἐπίπεδα[23]. Πράγματι, ἀκόμη  καί ἐὰν δεχθῇ κάποιος τὴν δυσμενεστέρα γιὰ τὴν ἑλληνικὴ πλευρὰ ἄποψη, οἱ δυνάμεις τοῦ Ἰμπραὴμ συνολικῶς δὲν ξεπερνοῦσαν τὶς 30.000 τακτικούς, 10.000 ἱππεῖς καὶ ἀτάκτους καὶ 3.000 ὑπηρέτας[24]. Τέλος, κατὰ τὸ δεύτερο ἑξάμηνο τοῦ 1826, μόνον 8.000 Αἰγύπτιοι παρέμεναν ἀξιόμαχοι[25] – καὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὐλάχιστον 1.500 ἤσαν ἄῤῥωστοι ἢ τραυματισμένοι[26]. Μὲ λίγα λόγια, ἀκόμη καὶ ὑπὸ τὸ πρίσμα αὐτῆς τῆς ἐκτιμήσεως,  οἱ δυνάμεις του ἦσαν ὄχι οὐσιωδῶς μεγαλύτερες ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ Μαχμοῦτ πασσᾶ Δράμαλη. Ἐπὶ πλέον, οἱ Ἄραβες στρατιῶτες, παρὰ τὴν στελέχωσή τους μὲ ἀξιωματικοὺς Φράγκους[27], παρέμεναν ἀναίσχυντοι καὶ ἀδιάκριτοι[28] καὶ ὑπέφεραν ἀπὸ τὰ βάρη τῆς μεγάλης ξιφολόγχης καθὼς καὶ τῆς ὀβίδος, ποὺ ἦσαν ὑποχρεωμένοι νὰ κουβαλοῦν μαζύ τους[29]· κατὰ συνέπειᾳ, δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν πολεμικῶς ἀνώτεροι ἀπὸ τοὺς καθεαυτὸ Τούρκους[30]. Ὁπότε μεγαλοπρεπῶς ἀναδύεται τὸ οἱονεὶ ἀγωνιῶδες ἐρώτημα: Μὰ τί ἐπί τέλους συνέβαινε;

Πρὸ κειμένου νὰ δοθῇ ἀπάντησις, πρέπει νὰ ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν τὰ ἑξῆς:

  • Α. Ἡ -φαινομενικῶς παράδοξος- εἴδησις πὼς ἡνωμένες οἱ ναυτικὲς δυνάμεις τῆς Ὕδρας καὶ τῶν Σπετσῶν ἀπέπλευσαν,  εὐθὺς μόλις ἔγινε γνωστὴ ἡ κατὰ τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1825 ἀπόβασις αἰγυπτιακῶν στρατευμάτων στὴν Μεσσηνία, ἀκριβῶς γιὰ νὰ καταστρέψουν τὸν στόλο τοῦ Ἰμπραὴμ πασσᾶ· κατὰ τὴν πλεύση κυρίευσαν, μάλιστα, πλοῖα οὐδετέρων Δυνάμεων μισθωμένα ἀπὸ τὸν Μωχάμετ Ἄλη. Καὶ τότε ἀκριβῶς, ἀντί νὰ συνεχίσουν τὴν πορεία τους πρὸς τὰ λιμάνια τῆς Μεσσηνίας, ὥστε νὰ ἐξουδετερώσουν τελείως τὴν θαλασσία ἰσχὺ τῶν Αἰγυπτίων,  προτίμησαν νὰ ἐπιστρέψουν οἴκαδε, πρὸ κειμένου νὰ ἐκποιήσουν τὴν λεία τους[31].
  • Β. Ἡ σχεδὸν κωμικοτραγικὴ ἔκβασις τῆς μάχης στὸ Κρεμμύδι, ὅπου 3.250 Ἕλληνες ἐδέχθησαν τὴν ἐπίθεση μόλις 3.400 Ἀράβων[32] – καὶ ἡττήθηκαν. Καί, ὡς γνωστόν, ὑπεύθυνοι τῆς ἥττης ὀρθῶς ἐθεωρήθησαν ὁ τότε Πρόεδρος τοῦ Ἐκτελεστικοῦ καὶ γενικὸς ἀρχιστράτηγος Γεώργιος Κουντουριώτης[33], πού, ὡς δικό του πληρεξούσιο[34], εἶχε τοποθετήση ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ ἑλληνικοῦ στρατεύματος τὸν μικρᾶς στρατιωτικῆς καὶ ναυτικῆς ἱκανότητος Ὑδραῖο πλοίαρχο Κυριάκο Σκούρτη[35], καθὼς καὶ ὁ Ἀλέξανδρος Μαυροκορδάτος, τότε ἀρχιγραμματεὺς τοῦ Ἐκτελεστικοῦ[36].
  • Γ. Ἡ μὴ κατεδάφισις τῶν ὀχυρώσεων τῆς Τριπολιτσᾶς, ὀλεθρία ἀπόφασις, διαμετρικῶς ἀντίθετος μὲ τὴν ἄποψη σχετικῶς τοῦ Κολοκοτρώνη[37] – ἡ ὁποία ἀπόφασις καὶ πάλι ὀρθῶς ἔχει ἀποδοθῆ  στὴν πολεμικὴ  ἀπειρία μὰ  καὶ τὸ πεῖσμα τῶν τότε πολιτικῶν ἰθυνόντων τῆς ἐπανεστατημένης Πατρίδος μας[38].
  • Δ. Ἡ ἀποτυχία τῆς ἐν συνεχείᾳ ἀποπείρας ἀνακαταλήψεως τῆς Τριπολιτσᾶς ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες. Τὴν  ἀποτυχία αὐτήν, ἐμμέσως πλὴν σαφέστατα, ὁ ἴδιος ὁ Γέρος μας ἀποδίδει σὲ προδοσία[39] – καὶ αὐτὸ βεβαίως πρέπει νὰ συνδυασθῇ μὲ τὶς περίεργες συνεννοήσεις ποὺ στὴν συνέχεια ἀνέλαβε ὁ Ἰωάννης Φιλήμων μὲ τὴν ὀθωμανικὴ φρουρὰ τῆς Τριπολιτσᾶς[40].
  • Ε. Σὲ αὐτὰ μπορεῖ νὰ προστεθῇ καὶ ἡ ἀναιμικὴ προσπάθεια σωτηρίας τοῦ Μεσολογγίου τὴν ὁποία σχεδὸν ἀπρόθυμα ἔκανε ἡ τότε πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ τόπου μας[41] – μὲ ἀποτέλεσμα τὴν τελικὴ ἐκπόρθηση τῆς Ἱερᾶς Πόλεως.

Παρ’ ὅλα αὐτὰ ὅμως, ἠ καταστροφή, στὴν Πελοπόννησο, τῶν μύλων τῆς Νταβιᾶς[42], ἡ ἀνοικοδόμησις τοῦ κάστρου τῆς Καρύταινας[43] καὶ ἡ συστηματικὴ ἀλλὰ καὶ ἐπιτυχὴς διεξαγωγή[44], ὑπὸ τὴν ἀρχηγία τοῦ Κολοκοτρώνη, ἀντάρτικου πολέμου ἐπάνω στὸ πρότυπο ἐκείνου τῶν Ἱσπανῶν κατὰ τῶν Γάλλων τοῦ Ναπολέοντος[45] εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἐκμηδένιση, οὐσιαστικῶς, τῆς Τριπολιτσᾶς ὡς ἐπιχειρησιακῆς βάσεως τῶν ὀθωμανικῶν στρατευμάτων[46]. Ἔτσι, προεκλήθη τὸ ἐπιφανειακῶς παράδοξο φαινόμενο ὁ Ἰμπραὴμ πασσᾶς νὰ ἐμφανίζεται μὲν ὡς νικητής, ἀλλὰ νὰ μὴ εἶναι σὲ θέση τίποτα νὰ κατακτήσῃ· νὰ προχωρᾷ στὰ πρόσω, ἀλλὰ νὰ φθείρεται ὄπισθεν· νὰ «σπείρῃ», ἀλλὰ «νὰ μὴ θερίζῃ»[47] – κάτι τὸ ὁποῖο τελικῶς προεξένησε ἔκπληξη ἀκόμα καὶ στὴν Πύλη[48].

Τὸ περίεργο ὅμως εἶναι ὅτι, καθὼς φαίνεται, καὶ ὁ ἴδιος ὁ πασσᾶς εἶχε συμβιβασθῆ μὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση. Δύο χρόνια διέτρεχε τὸν Μοριὰ καὶ μόνο τὰ φρούρια τῆς Μεσσηνίας κατεῖχε σταθερῶς. Τὸ κατ’ ἐξοχὴν παράδοξον ἄλλωστε ἔγκειται στὸ ὅτι, τοὐλάχιστον ἕως τὸ καλοκαίρι τοῦ 1826, εἶχε ἀποφύγη νὰ πλήξῃ τὸν κύριο οἰκονομικὸ πόρο τῆς Ἐπαναστάσεως ποὺ τότε ἤταν ἡ σταφιδοπαραγωγὴ[49] (καὶ  δευτερευόντως ἡ ἐλαιοκαλλιέργεια). Τέλος, προξενεῖ ἐντύπωση τὸ ὅτι, ὅταν πιὰ ὁ Ἰμπραὴμ «ἔχασε τὴν ὑπομονή του» καὶ ἔδωσε ἐντολὴ καταστροφῆς τῶν ἐλαιοδένδρων τοῦ μεσσηνιακοῦ κάμπου, ἡ μὴ ἀνάκλησις τῆς διαταγῆς του αὐτῆς ὑπῆρξε τὸ πρόσχημα τῆς ναυμαχίας τοῦ Ναβαρίνου[50].

Ὁπότε, νά ποὺ καὶ πάλι ἀδυσώπητο ἀναδύεται τὸ ἀγωνιῶδες ἐρώτημα: Μὰ τί ἐπιτέλους γινόταν μὲ τὸν Ἰμπραήμ;

Ἐν προκειμένῳ, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς φῆμες ποὺ ἔντονες κυκλοφόρησαν τότε σχετικῶς μὲ «προδοτικὲς συνεννοήσεις» μελῶν τοῦ Ἐκτελεστικοῦ (δηλαδή τῆς κυβερνήσεως) μὲ τὸν Ἰμπραὴμ πασσᾶ[51], σαφὴς ἀπάντησις μᾶς ἔχει δοθῆ ἀπὸ τὸν Φωτάκο ἤδη κατὰ τὸν προπερασμένο αἰώνα. Ὁ  τόσο χαριτωμένος καὶ ἀκριβολόγος Φωτάκος κάνει πράγματι μνεία ἐπιστολῆς τοῦ Ἀνδρέα Ζαΐμη πρὸς τὸν Ἀναγνώστη Δεληγιάννη, προτοῦ ἀκόμη νὰ ἔλθουν στὸν Μοριὰ τὰ ἀραβικὰ στρατεύματα, στὴν ὁποία τονίζεται ὅτι ἡ ἐκστρατεία τοῦ Ἰμπραῆμ δὲν ἔμελλε νὰ ἔχῃ κάποιο ἀποτέλεσμα, διότι ἡ ἀπόφασις τοῦ νὰ γίνῃ ἡ Ἑλλὰς ἀνεξάρτητο Κράτος ἤτανε πιὰ εἰλημμένη[52]. Μὲ τὴν ἄποψη αὐτὴν ἄλλωστε ἀμέσως καὶ κατηγορηματικῶς συνεφώνησε καὶ ὁ Δημήτριος Ὑψηλάντης στὴν περίφημο ἀναφορά του πρὸς τὴν Γ΄ Ἐθνοσυνέλευση[53]. Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ δήωσις τοῦ τόπου μας ἀπὸ τοὺς Αἰγυπτίους δὲν ἤταν παρὰ μία αἱματηρὰ καὶ ὁπωσδήποτε δακρύβρεκτος κωμῳδία. Ὅμως γιατί;

Ἡ μελέτη τῶν σχετικῶν –καὶ πρὸ πολλοῦ δημοσιευμένων- εἰδήσεων τελικῶς πείθει ὅτι αὐτὴ ἡ αἱματηρὰ κωμῳδία στόχο εἶχε ἕναν καὶ μόνον: τὸ πρόσωπο τοῦ Γέρου μας, τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη. Ὁ Γέρος, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ ἄλλος πρωτεργάτης τῆς ἐλευθερίας τῶν Ἑλλήνων, ὁ Καποδίστριας, βεβαίως ὁ Δημήτριος Ὑψηλάντης (παρὰ τὴν ἐπιφανειακὴ γαλλοφιλία του[54]) καθὼς καὶ ἡ εὐγενεστάτη μορφὴ τοῦ κατὰ θάλασσαν ἀγῶνος, ὁ Κωνσταντῖνος Κανάρης, ἦσαν ῥωσσόφιλοι – ὅπως ῥωσσόφιλος ἤταν καὶ ὁ Ἀνδρέας Μεταξᾶς, τὸν ὁποῖο ὁ Κολοκοτρώνης ἐπέβαλε, εὐθὺς μετὰ τὴν ἀποφυλάκισή του ἀπὸ τὴν Ὕδρα, ὡς ὑπουργὸ Πολέμου[55].  Καὶ ἐν προκειμένῳ ὁ Κολοκοτρώνης μαζὺ κυρίως μὲ τοὺς ἄλλους δύο, Καποδίστρια καὶ Κανάρη, ἐξέφραζαν καὶ τὸ πνεῦμα ποὺ γενικῶς ἐπικρατοῦσε μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων, ἰδίως τῶν Πελοποννησίων[56], οἱ ὁποῖοι παραδοσιακῶς θεωροῦσαν τοὺς Ῥώσσους ὄχι ἁπλῶς ὡς ἐπιδόξους ἐλευθερωτές τους ἀπὸ τὴν ὀθωμανικὴ κυριαρχία μὰ καὶ κάτι περισσότερο: ὡς ἀδελφούς.  Ἔτσι ἡ Φιλικὴ Ἑταιρεία, ἡ οποία ἀποδεδειγμένως ἱδρύθη πολὺ πρὶν ἀπὸ τὸ 1814[57], τῆς ὁποίας φαινομενικοὶ ἀρχηγοὶ ἦσαν ὁ Καποδίστριας καὶ ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης καὶ ἡ ὁποία ὁπωσδήποτε ἦταν σὲ γνώση τοῦ αὐτοκράτορος τῆς Ῥωσσίας Ἀλεξάνδρου Α΄[58], σκοπὸ εἶχε τὴν ἀνεξαρτησία μὲν τῆς Ἑλλάδος ἀλλὰ καὶ τὴν παραπέρα σύμπλευσή της μὲ τὴν ὁμόδοξο Ῥωσσία[59]. Ὁ λόγῳ ἐνεργειῶν κυρίως στὸν Μέττερνιχ[60] καθοριστικὸς παραγκωνισμός, στὸ ῥωσσικὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, τοῦ Καποδίστρια ἀπὸ τὸν Karl Nesselrode, Γερμανὸ ἡ μητέρα τοῦ ὁποίου (ὅπως περίπου καὶ τοῦ Λένιν[61]) ἤτανε Ἰουδαία ποὺ εἶχε γίνη Χριστιανὴ Διαμαρτυρομένη[62], ἐπέφερε τὴν δραστικὴ ἀποδυνάμωση τῶν Ἑλλήνων ῥωσσοφίλων[63]. Παρ’ὅλα αὐτά, οἱ ἐγχώριοι καὶ διεθνεῖς ἐχθροὶ τοῦ Κολοκοτρώνη δὲν ἡσύχαζαν: Ἐδολοφόνησαν τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ παιδιά του καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἐξηνάγκασαν νὰ παραδοθῇ καὶ νὰ στέρξῃ στὴν φυλακισή του μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ τὸν σκοτώσουν καὶ αὐτόν[64]· αὐτὸ δὲν ἔγινε, ἐπειδὴ τελικῶς ἐφοβήθησαν τὶς βίαιες ἀντιδράσεις τῶν φίλων τοῦ Γέρου μας[65], οἱ ὁποῖοι τότε παρέμεναν ὑπολογίσιμοι.

Ἡ συνέχεια εἶναι γνωστή. Ὁ Κολοκοτρώνης ἤταν ἄνθρωπος μὲ ψυχὴ ἀγαθή[66], ποὺ ἀπεχθάνετο τὰ αἵματα[67] καὶ τὸν ὁποῖο ἀκόμη καὶ  ἕνα μικρὸ παιδὶ ἦταν εἰς θέσιν νὰ ἐξαπατήσῃ[68]. Ἔτσι, ἐμπρὸς στὸ θέαμα τοῦ ῥημαγμένου καὶ καθημαγμένου Μοριᾶ[69], ἐδέχθη τελικῶς νὰ ὑπογράψῃ, ἐπάνω, μάλιστα, στὸ πρότυπο ἄλλης αἰτήσεως βοηθείας τὴν ὁποίαν ἤδη τὸ 1804 εἶχε ἀπευθύνη στὸν αὐτοκράτορα τῆς Ῥωσσίας[70], ὄχι μόνον τὴν  αἴτηση προστασίας  πρὸς τὴν Μεγάλη Βρεταννία[71] ἀλλὰ καὶ αἴτηση βοηθείας πρὸς τὸν Πρόεδρο τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς[72]. Τὴν αἴτηση αὐτὴν θεωρητικῶς ἀπέῤῥιψε ἡ βρεταννικὴ κυβέρνησις[73], ἀλλὰ τὴν ἐχρησιμοποίησε ὡς πρόσχημα, γιὰ νὰ ἀρχίσῃ, σὲ διεθνὲς ἐπίπεδο, συνεννοήσεις μὲ σκοπὸ τὴν ἀποχώρηση τῶν ὀθωμανικῶν στρατευμάτων ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο[74] καὶ τὴν συνακόλουθο δημιουργία ἐλευθέρου, μὰ ὄχι ἀνεξαρτήτου, Ἑλληνικοῦ Κράτους[75]. Ἐπὶ πλέον, βάσει τῆς αἰτήσεως αὐτῆς, ἐδιορίσθησαν κατὰ τὸ 1827, οἱ Βρεταννοὶ Richard Church[76] καὶ Thomas Cochrane, ὁ πρῶτος ὡς κατὰ ξηρὰν ἀρχιστράτηγος τῶν Ἑλλήνων[77] καὶ ὁ δεύτερος ὡς πρῶτος στόλαρχος καὶ γενικὸς ἀρχηγὸς ὅλων τῶν ναυτικῶν δυνάμεων τῆς Ἑλλάδος[78]· καὶ αὐτὸ ἐσήμαινε ὅτι τὸ σύνολο τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων τῶν ἐπαναστατημένων Ἑλλήνων περιήρχοντο ὑπὸ διοίκηση βρεταννική. Ὁ Κολοκοτρώνης  ὅμως παρέμεινε πιστὸς στὰ ἰδεώδη του καὶ συνακολούθως ὑπῆρξε πρωτεργάτης τῆς μετακλήσεως τοῦ Ἰωάννου Καποδίστρια[79], τὸν ὁποῖο τελικῶς ὁ ἴδιος καὶ ὁ Κανάρης ὑπερασπίσθησαν μέχρι τὸ τέλος[80]. Ἡ δολοφονία τοῦ πρώτου Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, ποὺ μέχρι σήμερα δὲν ἔχει ἀκόμη πλήρως ἐξιχνιασθῆ, ἐπέφερε νέα πολιτικὴ ἐξουδετέρωση τοῦ Γέρου μας, ἡ ὁποία κατέληξε στὴν θανατική του καταδίκη. Καὶ βέβαια, ὡς «ἠθικὴ» βάσις τῆς καταδίκης του αὐτῆς ὑπῆρξε, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ ὅτι ἤταν ταγματάρχης βρεταννικοῦ στρατιωτικοῦ σώματος (αὐτὸ ἐσήμαινε καὶ ἔδειχνε ἡ περίφημος περικεφαλαία του) εἶχε  ὑπογράψη καὶ τὴν αἴτηση προστασίας πρὸς τὴν Μεγάλη Βρεταννία. Μὲ ποιὸ δικαίωμα λοιπὸν ἐπεζήτησε, κατὰ τὸ 1833, τὴν παρέμβαση τοῦ Τσάρου Νικολάου Α΄ στὰ ἑλληνικὰ πολιτικὰ πράγματα;

Τὸν Κολοκοτρώνη τότε ὁπωσδήποτε θὰ τὸν ἐκτελοῦσαν. Ποιὸς τὸν ἔσωσε; Ὄχι βέβαια οἱ -ἀναμφισβητήτου γενναιότητος Τερτσέτης καὶ Πολυζωίδης, οἱ ὁποῖοι δὲν εἴχαν εὐρεῖα πολιτικὴ ἰσχὺ- ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ  αὐτοκράτωρ τῆς Ῥωσσίας Νικόλαος Α΄ μὲ προσωπικὴ παρέμβασή του, μέσῳ τοῦ τότε πρέσβεώς του στὴν Ἑλλάδα, Gavriil Antonovich Katakazi[81]. Καὶ μετὰ ὁ Ὄθων, ὁ ὁποῖος, σὲ γενικὲς γραμμές, τελικῶς ἠκολούθησε τὴν ἐπιθυμητὴ ἀπὸ τοὺς Καποδίστρια καὶ Κολοκοτρώνη γραμμή, τοῦ ἔδωσε χάρη, τὸν ἀπηλευθέρωσε καὶ γενικῶς τὸν ἀπεκατέστησε.

Μὰ ὅλα αὐτά, βέβαια, εἶναι μιὰ ἄλλη ἱστορία…

…Ἐνῶ ἐμεῖς, γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε στὸ κατὰ τὸ 1826 δρᾶμα τοῦ Πραστοῦ, ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν μας ὅτι αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ τραγῳδία ὡς ἐν ἀναγλύφῳ προβάλλει τὸν πραγματικὸ χαρακτήρα τῆς ἐκστρατείας τοῦ Ἰμπραήμ. Ὁ πασσᾶς σκοπὸ εἶχε ὄχι νὰ καταλάβῃ τὴν Πελοπόννησο, μὰ νὰ κάμψῃ τὴν ἀντίσταση τῶν Ἑλλήνων[82], ἔτσι ὥστε νὰ δεχθοῦν τὴν πηδαλιούχηση τῆς ἐξωτερικῆς ἰδίως πολιτικῆς τοῦ Κράτους τους ἀπὸ παράγοντες ἐξωτερικούς. Καὶ αὐτὸ ἐν πολλοῖς, ἑκουσίως ἢ μή, τὸ ἐπέτυχε… σὲ βάρος τῆς -ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ἔγραψε κάποιαν στιγμὴ- δυστυχοῦς ἀλλὰ καὶ ἀνοήτου Πατρίδος μας[83].

Μιχαλόπουλος Δημήτριος
Ἡ ὁμιλία του στὸ Η΄ Τσακωνικὸ Συνέδριον

Χρονικὰ τῶν Τσακώνων
Πρακτικὰ Η΄ Τσακωνικοῦ Συνεδρίου,
Λεωνίδιον – Πραστὸς
9-11 Σεπτεμβρίου 2016
Τόμος ΚΓ΄ 2/2

Σημειώσεις 

 

[1] Σπυρίδωνος Τρικούπη, Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, τόμ. Δ΄ (Ἀθήνα: Παναγιώτης Ἀσλάνης/τυπογραφεῖο τῆς «Ὥρας», 18883), σ. 23.

[2] Douglas Dakin, Ὁ ἀγῶνας τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία, 1821-1833. Μετάφρασις Ῥένας Σταυρίδου-Πατρικίου (Ἀθήνα: Μορφωτικὸ Ἵδρυμα τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης, 2010), σ. 177.

[3] Αὐτόθι· πρβλ. Θεοδώρου Ῥηγοπούλου, Ἀπομνημονεύματα ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τῆς Ἐπαναστάσεως μέχρι τοῦ ἔτους 1881. Εἰσαγωγὴ-ἐπιμέλεια-εὑρετήριο Ἀθανάσιου Θ. Φωτοπούλου (Ἀθήνα, 1979), σσ. 73-74.

[4] Κατὰ τὴν διεξαγωγὴ τοῦ Η΄ Τσακωνικοῦ συνεδρίου ἀπεκαλύφθη ἀπὸ τὸν κ. Σωτήριο Λυσίκατο ἡ πραγματικὴ (κατὰ πᾶσα πιθανότητα) σημασία τῆς ἐτυμολογικῆς ῥίζης τοῦ ὅρου «Τσακωνιά». Ὅπως φαίνεται, αὐτὸς ὁ τελευταῖος προέρχεται ἀπὸ λέξη ἡ ὁποία σημαίνει «(στρατιωτικὴ) φρουρά». Πέραν, πράγματι, ἀπὸ ὅσα ἀνέφερε ὁ κ. Σ. Λυσίκατος, ἡ ὕπαρξις τῶν τοπωνυμίων «Τσάκωνες» καὶ ἰδίως «Τσάκωνη» στὴν Βόρειο Ἑλλάδα (βλ. τὰ σχετικὰ λήμματα στὴν Μεγάλη Ἑλληνικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία, τόμ. ΚΓ΄ [Ἀθῆναι: «Πυρσός», 1933], σ. 401) δυσχερῶς μποροῦν νὰ ἑρμηνευθοῦν βάσει τῶν ἐκφράσεων «Ἔξω Λακωνία», «Μέσα Λακωνία» κ.τ.λ. Ἡ διαπίστωσις αὐτή, βέβαια, ὄχι μόνο δὲν ἀποκλείει μὰ ἀντιθέτως ἐπιβάλλει τὴν περαιτέρῳ ἔρευνα, μὲ σκοπὸ εἴτε τὴν τελικὴ ἀπόῤῥιψη τῆς ἀπόψεως αὐτῆς ἤ, ἀντιθέτως, τὴν ὁριστικὴ υἱοθέτησή της.

[5] Μιχάλη Ξυδιᾶ, «Ὁ Πραστὸς στὶς φλόγες», Χρονικὰ τῶν Τσακώνων. Πρακτικὰ τοῦ Ζ΄ Τσακώνικου Συνεδρίου, τόμ. ΚΒ΄ 2/3 (Ἀθήνα, 2014), σ. 230.

[6] Αὐτόθι, σσ. 240-241 (σημ. 20).

[7] Αὐτόθι, σ. 230.

[8] Αὐτόθι, σ. 231.

[9] Αὐτόθι.

[10] Αὐτόθι.

[11] Αὐτόθι.

[12] Αὐτόθι·  Θεοδώρου Κ. Κολοκοτρώνη, Διήγησις συμβάντων τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς ἀπὸ τὰ 1770 ἕως τὰ 1836. Εἰσαγωγὴ-Εὐρετήριο-ἐπιμέλεια: Τάσος Ἀθ. Γριτσόπουλος (Ἀθῆναι: Ἑταιρεία Πελοποννησιακῶν Σπουδῶν, 1981 [φωτομηχανικὴ ἐπανέκδοσις τῆς α΄ ἐκδόσεως]), σ. 178.

[13] Μιχάλη Ξυδιᾶ, «Ὁ Πραστὸς στὶς φλόγες», σ. 231.

[14] Κατηγορηματικῶς ἀναφέρεται ἐν πρὸ κειμένῳ τὸ ἀρχοντικὸ μιᾶς μόνον οἰκογενείας. Στὰ πλαίσια τῆς προφορικῆς παραδόσεως ὅμως ἀναφέροντο «πολλὰ ἀρχοντικά». (Συζητήσεις τοῦ συγγραφέως μὲ Λεωνιδιῶτες κατὰ τὸ β΄ μισό τῆς δεκαετίας τοῦ 1960.)

[15] Αὐτόθι, σ. 233 ἑπ.

[16] Βασιλείου Δημητρίου Σιακωτοῦ, «Συμβολὴ στὴν ἱστορία τῆς Τσακωνιᾶς», Χρονικὰ τῶν Τσακώνων. Πρακτικὰ Ε΄ Τσακωνικοῦ Συνεδρίου, τόμ. ΙΗ΄(Ἀθήνα, 2004-2005), σ. 270.

[17] Ἑλληνικὰ ὑπομνήματα ἤτοι ἐπιστολαὶ καὶ διάφορα ἔγγραφα ἀφορῶντα τὴν Ἑλληνικὴν Ἐπανάστασιν ἀπὸ 1821 μέχρι 1827, συλλεγέντα μὲν ὑπὸ τοῦ ὑποστρατήγου Ἰωάννου Θεοδ. Κολοκοτρώνη [καὶ] ἐκδοθέντα ὑπὸ Χ. Ν. Φιλαδελφέως (Ἀθῆναι: Χ. Νικολαΐδης Φιλαδελφεύς, 1856 [φωτοαναστατικὴ ἐπανέκδοσις ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Καγιάφας», Κυπαρισσία, 2011]), σ. 314 (ἐπιστολὴ τοῦ Ἐκτελεστικοῦ Σώματος πρὸς τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ναύπλιο, 6 Μαρτίου 1826).

[18] Θ. Ῥηγοπούλου, Ἀπομνημονεύματα…, σ. 24.

[19] Ἑλληνικὰ ὑπομνήματα…, σ. 173 (ἐπιστολὴ τοῦ Ἐκτελεστικοῦ Σώματος πρὸς τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ναύπλιο, 21 Ἰουνίου 1825).

[20] Ἐνδεικτικῶς: Ἀμβροσίου Φραντζῆ, Ἐπιτομὴ τῆς Ἱστορίας τῆς Ἀναγεννηθείσης Ἑλλάδος. Πρόλογος Γεωργίου Π. Κουρνούτου· ἐπιμέλεια Ἰωάννας Γιανναροπούλου, τόμ. Β΄ (Άθήνα: Ἑταιρεία Πελοποννησιακῶν Σπουδῶν, 1975), σ. 324.

[21] Ἑλληνικὰ ὑπομνήματα…, σ. 183 (ἐπιστολὴ τοῦ Ἐκτελεστικοῦ πρὸς τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ναύπλιο, 25 Ἰουνίου 1825).

[22] Αὐτόθι, σσ. 131, 191· πρβλ. Φωτάκου, Ἀπομνημονεύματα περὶ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως. Βιογραφικὸ σημείωμα [ὐπὸ] Γ. Κουρνούτου (Ἀθῆναι: Φιλολογικὰ Χρονικά, 1960), σ. 437. Σύμφωνα μὲ ἄλλη ἐκτίμηση, ἀρχικῶς εἶχε μαζύ του 26.000 στρατό. (Βλ. Douglas Dakin, Ἡ ἑνοποίηση τῆς Ἑλλάδας, 1770-1923. Μετάφραση: Ἀ. Ξανθόπουλος [Ἀθήνα: Μορφωτικὸ Ἵδρυμα Ἐθνικῆς Τραπέζης, 2012], σ. 91.)

[23] Φωτάκου, Ἀπομνημονεύματα…, σ. 548.

[24] Αὐτόθι.

[25] Πρβλ. D. Dakin, Ὁ ἀγώνας τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία…, σ. 236·   Ἱστορικὸ Ἀρχεῖο Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν (Ἀθῆναι [στὸ ἑξῆς: ΑΥΕ]), 1827, Α.Α.Κ., 1α, (ἐγκύκλιος) ἐπιστολὴ τοῦ Ἀλέξανδρου Μαυροκορδάτου γιὰ τὴν στρατιωτικὴ καὶ πολιτικὴ κατάσταση.

[26] D. Dakin, Ὁ ἀγώνας τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία…, σ. 236.

[27] Φωτάκου, Ἀπομνημονεύματα…, σ. 548.

[28] Αὐτόθι, σ. 467.

[29] Ἑλληνικὰ ὑπομνήματα, σ. 168.

[30] Πρβλ. D. Dakin, Ὁ ἀγώνας τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία…, σσ. 233-234.

[31] Παναγιώτη Χριστόπουλου, Ἡ Ἱστορία τῆς Ἐπαναστάσεως τῶν Ἑλλήνων. Ἕνα ἔμμετρο χρονικὸ (1821-1827) τοῦ Ἀθηναίου νοταρίου Ἰωάννου Λαγάνη (Ἀθήνα: Ἑταιρεία Στερεοελλαδικῶν Μελετῶν, 1989), σ. 95 (στ. 1648-1666).

[32] Σπ. Τρικούπη, Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως (Ἀθήνα: Παναγιώτης Ἀσλάνης/τυπογραφεῖο τῆς «Ὥρας», 18883), σ. 149.

[33] Ἀναστασίου Ὀρλάνδου, Ναυτικά, ἤτοι τῶν κατὰ τὸν ὑπὲρ ἀνεξαρτησίας τῆς Ἑλλάδος ἀγῶνα πεπραγμένων ὑπὸ τῶν τριῶν ναυτικῶν νήσων ἰδίως δὲ τῶν Σπετσῶν, τόμ. Β΄ (Ἀθήνα: Χ. Ν. Φιλαδελφεύς, 1869), σ. 183.

[34] Αὐτόθι.

[35] Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη, Ἀπομνημονεύματα. Κείμενο-εἰσαγωγὴ-σημειώσεις Γιάννη Βλαχογιάννη, τόμ. Α΄ (Ἀθήνα: Ε. Γ. Βαγιονάκης, 19472), σσ. 233-234· Ἑλληνικὰ ὑπομνήματα, σ. 171· Ἀμβροσίου Φραντζῆ, Ἐπιτομὴ…, τόμ. Β΄, σ. 332· Σπυρομήλιου, Ἀπομνημονεύματα τῆς δευτέρας πολιορκίας τοῦ Μεσολογγίου. Ἐπιμέλεια Ἰω. Βλαχογιάννη (Ἀθήνα, 1926), σ. 2· Θ. Ρηγοπούλου, Ἀπομνημονεύματα..., σ. 55.

[36] Ἑλληνικὰ ὑπομνήματα, σ. 171.

[37] Θεοδώρου Κ. Κολοκοτρώνη, Διήγησις συμβάντων τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς…, σσ. 145-146.

[38] Ἑλληνικὰ ὑπομνήματα, σ. 131.

[39] Θεοδώρου Κ. Κολοκοτρώνη, Διήγησις συμβάντων τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς…, σ. 169· πρβλ. Φωτάκου, Ἀπομνημονεύματα…, σ. 510.

[40] Φωτάκου, Ἀπομνημονεύματα…, σ. 515.

[41] Αὐτόθι, σ. 489· Σπυρομήλιου, Ἀπομνημονεύματα..., σσ. 113-114, 125.

[42] Ἑλληνικὰ ὑπομνήματα, σ. 227.

[43] Θεοδώρου Κ. Κολοκοτρώνη, Διήγησις συμβάντων τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς…, σ. 192.

[44] Ἑλληνικὰ ὑπομνήματα…, σσ. 226 καὶ 241 (ὅπου ἐπιστολὴ ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο τοῦ Πολέμου πρὸς τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ναύπλιο, 14 Αὐγούστου 1825).

[45]  Αὐτόθι, σ. 199.

[46] Πρβλ. Μονόφυλλα τοῦ Ἀγώνα. Θεσπίσματα-Διατάγματα-Προκηρύξεις, 1821-1827. Εἰσαγωγικὸ κείμενο [καὶ]συνοπτικὴ καταγραφή Ἰ. Κ. Μαζαράκη-Αἰνιάνος (Ἀθήνα: Ἱστορικὴ καὶ Ἐθνολογικὴ Ἑταιρεία τῆς Ἑλλάδος, 2012), ἔγγραφο  Η-20· Ἀρχεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Παλιγγενεσίας μέχρι τῆς ἐγκαταστάσεως τῆς Βασιλείας, τόμ. Ε΄ (Ὰθήνα: Βιβλιοθήκη τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, 1974), σ. 419 (ἔγγραφο μὲ ἀρ. 1204 [τὸ Βουλευτικὸ πρὸς τὸ Ἐκτελεστικό, Ναύπλιο, 16 Φεβρουαρίου 1826]).

[47] Τὰ κατὰ τὴν κηδείαν τοῦ Μακαρίτου Θ. Κολοκοτρώνου… θανόντος τὴν 4 Φεβρουαρίου 1843, ἐκδοθέντα ὑπὸ Νικολάου Παππαδοπούλου (Ἀθῆναι: Ν. Παππαδόπουλος, 1843), σ. 77.

[48] Ἀμβροσίου Φραντζῆ, Ἐπιτομὴ τῆς Ἱστορίας τῆς Ἀναγεννηθείσης Ἑλλάδος, τόμ. Β΄, σσ. 421-422.

[49] Θεοδώρου Κ. Κολοκοτρώνη, Διήγησις συμβάντων τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς…, σσ. 177, 178.

[50] Αὐτόθι, σσ. 207-209.

[51] D. Dakin, Ὁ ἀγώνας τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία…, σ. 173.

[52] Φωτάκου, Ἀπομνημονεύματα…, σ. 338.

[53] Ἑλληνικὰ ὑπομνήματα…, σ. 320.

[54] Αὐτόθι, σ. 529.

[55] Ἑλληνικὰ ὑπομνήματα…, σ. 131.

[56] Σὲ ἀντίθεση τότε μὲ τοὺς Ὑδραίους. Εἶναι χαρακτηριστικὸ πώς, κατὰ τὰ τέλη τοῦ χειμῶνος τῆς χρονικῆς περιόδου 1825-1826, τὸ πλοῖο τοῦ Ἀνδρέα Μιαούλη εἶχε σταλῆ, ἐκτελῶντας ἀποστολὴ τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως, στὴν Ἀγγλία ὅπου ναυάγησε. Βλ. · Ἀρχεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Παλιγγενεσίας…, τόμ. Ε΄, σς. 419 (ἔγγραφο μὲ ἀρ. 1206) καὶ 437 (ἔγγραφο μὲ ἀρ. 1258).

[57] AYE, 1825, Α΄, ἔγγραφο κατηχήσεως τοῦ Ἰωάννου Θ. Στεφάνου (ἀποσπασματικῶς δημοσιευμένο στὸ βιβλίο τοῦ Δημήτρη Μιχαλοπούλου, Μὲ τὸν Σταυρὸ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα. Ὁ Καποδίστριας, ὁ Κολοκοτρώνης καὶ ἡ Ἐλευθερία τῶν Ἑλλήνων, 1800-1834 [Ἀθήνα: Πελασγός. Ἰωάννης Χρ. Γιαννάκενας, 2013], σσ. 12-14). Ἡ ἄποψις, πράγματι, πὼς ἡ Φιλικὴ Ἑταιρεία δὲν ἤταν παρὰ συνέχεια τῆς Ἑταιρείας τοῦ Ῥήγα Βελεστινλῆ παραμένει ἰσχυρή. (Βλ. D. Dakin, Ὁ ἀγώνας τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία…, σσ. 48, 62· τοῦ ἴδιου, Ἡ ἑνοποίησις τῆς Ἑλλάδας…, σσ. 46-47.)  Ὁ ἴδιος ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ἄλλωστε μυήθηκε γενικῶς στὴν «Ἑταιρεία» ἤδη κατὰ τὸ 1806. (Βλ. D. Dakin, Ὁ ἀγώνας τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία…, σ. 51.)

[58] «Ἀνωνύμου: Ἀνέκδοτο ὑπόμνημα (Φιλικὴ Ἑταιρεία-Καποδίστριας-Κολοκοτρώνης-Δ. Ρώμας)», Ἑπτανησιακὰ Φύλλα, τόμ. 6 (1968), σσ. 19-31· D. Dakin, Ὁ ἀγώνας τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία…, σ. 71.

[59] Th. Gordon, Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως. Μετάφραση: Φρίξος Βράχας, βιβλίο Α΄ – τόμ. Ι (Ἀθήνα: Μπάυρον, ἄ.ἔ.), σ. CVIII.

[60] Xένρυ Ά. Κίσσινγκερ, Ἕνας αποκατεστημένος κόσμος. Ὁ Μέττερνιχ, ὁ Κάσλρη καὶ τὰ προβλήματα τῆς εἰρήνης, 1812-1822. Πρόλογος-μετάφρασις-εἰσαγωγὴ-ἐπιμέλεια: Δημήτρης Μιχαλόπουλος (Ἀθήνα: Παπαζήσης, 2003), σ. 487 ἑπ.

[61] Robert Service, Lenin. A biography (Λονδῖνο: Pan Books, 2002), σσ. 16-17.

[62] https://en.wikipedia.org/wiki/Karl_Nesselrode     (3 Σεπτεμβρίου 2016).

[63] Δεδομένου ὅτι ἔστρεψε τὴν προσοχὴ τοῦ αὐτοκράτορος Ἀλεξάνδρου Α΄ πρὸς τὴν… Ἱσπανία. (D. Dakin, Ὁ ἀγώνας τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία…, σ. 189.)

[64] Φωτάκου, Ἀπομνημονεύματα…, σ. 404.

[65] Αὐτόθι.

[66] Γιάννη Βλαχογιάννη, Κλέφτες τοῦ Μοριᾶ. Μελέτη ἱστορικὴ ἀπὸ νέες πηγὲς βγαλμένη, 1715-1820 (Ἀθήνα, 1935), σ. 31.

[67] Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη, Ἀπομνημονεύματα, τόμ. Α΄, σ. 197·  Θ. Ρηγοπούλου, Ἀπομνημονεύματα…, σ. 13.

[68] Θ. Ῥηγοπούλου, Ἀπομνημονεύματα…,  σ. 14.

[69] Μετὰ τὴν ἧττα τῶν Ἑλλήνων στὰ Τρίκορφα. Βλ. Θ. Ῥηγοπούλου, Ἀπομνημονεύματα…, σ. 60· πρβλ. Θεοδώρου Κ. Κολοκοτρώνη, Διήγησις συμβάντων τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς…, σ. 157.

[70] D. Dakin, Ἡ ἑνοποίησις τῆς Ἑλλάδοςς…, σ. 48.

[71] Φωτάκου, Ἀπομνημονεύματα…, σσ. 446-448. Ἐνδιαφέρουσες λεπτομέρειες: Θ. Ρηγοπούλου, Ἀπομνημονεύματα…, σσ. 65-66.

[72] Φωτάκου, Ἀπομνημονεύματα…,  σ. 547. Ὑπάρχει πάντως ἡ εἴδησις ὅτι ὁ Κολοκοτρώνης, προφανῶς γιὰ νὰ ἐξουδετερώσῃ τὶς συνέπειες τῆς αἰτήσεως πρὸς τὴν Μεγάλη Βρεταννία, ὑπέγραψε στὴν συνέχεια καὶ ἄλλη – φυσικὰ πρὸς τὴν Ῥωσσία αὐτὴν τὴν φορά. (D. Dakin, Ὁ ἀγώνας τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία…, σ. 210.)

[73] Φωτάκου, Ἀπομνημονεύματα…,   σσ. 498-500.

[74] Ἑλληνικὰ ὑπομνήματα…, σ. 281 (ἐπιστολὴ τοῦ Ἀνδρέα Μεταξᾶ πρὸς τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ναύπλιο, 13 Νοεμβρίου 1825).

[75] Δηλαδὴ Κράτους ὑπὸ τὴν ἐπικυριαρχία τοῦ παδισὰχ τῶν Ὀθωμανῶν. (Μονόφυλλα τοῦ Ἀγώνα…, ἔγγραφο  Ι-17· ΑΥΕ, 1827, Α.Α.Κ., ὁ Stratford Canning, Βρεταννὸς πρέσβυς στὴν Κωνσταντινούπολη, πρὸς τὸν ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν τῆς Ὑψηλῆς Πύλης, Κωνσταντινούπολη, 4 Φεβρουαρίου 1827.)

[76] Ὁ Richard Church ἀνέλαβε, στὴν συνέχεια, ρόλο πρωταγωνιστοῦ στὴν ὅλη προσπάθεια ὑπονομεύσεως τοῦ Ἰωάννου Καποδίστρια. (Τὰ σχετικὰ ἔγγραφα: ΑΥΕ, 1830, 98. 2β.)

[77] Αὐτόθι…, ἔγγραφα Ι-5, Ι-8 καὶ Ι-9.

[78] Αὐτόθι, ἔγγραφο Ι-6.

[79] Θεοδώρου Κ. Κολοκοτρώνη, Διήγησις συμβάντων τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς…, σσ. 186-188.

[80] Εἰδικῶς γιὰ τὴν ὑπὲρ τοῦ Καποδίστρια δράση τοῦ Κωνσταντίνου Κανάρη: ΑΥΕ, 1831, 98. 2δ, «Rapport du commandant Lalande à Son Excellence le ministre de la Marine», Ναύπλιο, 9 Αὐγούστου 1831.

[81] Δ. Μιχαλόπουλου, Μὲ τὸν Σταυρὸ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα…, σσ. 128-129.

[82] Ἑλληνικὰ ὑπομνήματα…, σ. 141 (ἐπιστολὴ τοῦ Γενναίου Κολοκοτρώνη πρὸς τὸν πατέρα του, Σούλι, 28 Μαΐου 1825).

[83] Αὐτόθι, σ. 144 (ἐπιστολὴ τοῦ Π. Μαυρομιχάλη πρὸς τὴ Διοίκηση, Πετροβούνι, 30 Μαΐου 1825).

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

30 thoughts on “Ὁ ἀληθὴς σκοπὸς τῆς ἐκστρατείας τοῦ Ἰμπραὴμ

  1. Φιλονόη, εὐχαριστῶ πολὺ-πολὺ γιὰ τὴ δημοσίευση. Λυπᾶμαι ὅμως, ποὺ ἀκούσια σὲ ὑπέβαλα στὸν κόπο τῆς μεταγραφῆς σὲ πολυτονικὸ (μὲ τὰ τόσο χαριτωμένα καθαρευουσιάνικα διανθίσματά σου). Ἐὰν ἤξερα πὼς θὰ τὸ ἔκανες, θὰ τὸ μετέγραφα μόνος μου.

  2. Ἔτσι ἔχω μάθει, βρὲ κορίτσι μου! Τὸ Σχολεῖο μου ὑπῆρξε “πιλοτικὸ” ὡς πρὸς τὴν κατὰ τὸ πρῶτο μισὸ τῆς δεκαετίας τοῦ 1960 “μεταρρύθμισης Παπανούτσου”. Τί θὲς τώρα; Νὰ ἀποπτύσω τὸ -ἀλησμόνητο- παρελθόν μου; Θὰ ἐπιχειρήσω νὰ τὸ κάνω γιὰ χάρη σου, ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς προσπάθειας προβλέπεται χλωμό, πολὺ χλωμό.

  3. Πολλά συγχαρητήρια και στον κο Μιχαλόπουλο και σε εσένα Φιλονόη γι αυτήν την ανάρτηση. Μάλλιασε η γλώσσα μου επί χρόνια στα μπλογκς να εξηγώ τοιουτοτρόπως το γιατί δεν μπήκαμε ποτέ στην ρωσική σφαίρα επιρροής και ότι είναι καραμέλα των διαχρονικών προδοτών το “οι Ρώσσοι πάντα μάς πουλούσαν στο τέλος” κλπ.. καραμέλα που την υιοθετούν δυστυχώς πολλοί πατριώτες.

    Θεωρώ μεγάλη μου τιμή την αναδημοσίευση του παρόντος.

    https://diodotos-k-t.blogspot.com/2019/01/blog-post_20.html#more

      • Τὰ ὀρλωφικά, ἀπὸ μόνα τους, καθὼς φυσικὰ καὶ ἡ ἐγκατάλειψις τοῦ Κατσώνη, ἀποδεικνύουν ἀκριβῶς αὐτό.
        Ἄσε τὰ λοιπὰ μὲ τὸν Κεμάλ, τὸν Λένιν ἢ ἀκόμη καὶ τὴν Μακεδονία.
        Οἱ Ῥῶσσοι, πάντα, μέσῳ τῶν Βουλγάρων, τῶν Σκοπιανῶν ἀλλὰ καὶ κάθε Σλαύου, ἐπεδίωκαν καὶ ἐπιδιώκουν ἔξοδο στὴν Μεσόγειο καὶ δὴ στὸ Αἰγαῖον. Ὁ ῥόλος τους κατὰ πολὺ χειρότερος τοῦ ῥόλου τῶν Δυτικῶν. Γενικῶς αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε (καὶ τὸ ὁποῖον πρῶτο εἶπε ὁ Κολοκοτρώνης) εἶναι πὼς γιὰ νὰ ἀπελευθερωθοῦμε θὰ πρέπη νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς θὰ τὸ κάνουμε μόνοι μας. Ὅλα τὰ ἄλλα, περὶ «συμμαχιῶν» καὶ «σωτήρων» καὶ «φίλων» καὶ ὅ,τι φανταζόμεθα ἀνήκει ἐκτὸς ἀπὸ τὴν σφαίρα τῆς φαντασίας καὶ στὴν σφαίρα τοῦ παραλόγου. Ὅλοι αὐτοὶ ἁπλῶς μᾶς θέλουν ὑποδούλους τους.
        Τελικῶς, ἐὰν τὸ μελετήσῃς διαχρονικῶς, πολὺ πιθανὸν ὁ ἀληθὴς σκοπός τους νὰ μὴν εἶναι κάτι ἄλλο πέραν αὐτοῦ: τὸ ποιὸς θὰ ἐλέγξῃ τὸν Ἕλληνα πρὸς ὄφελός του.

  4. Φιλονόη, θέλω νὰ σοῦ πῶ ὅτι παραμένω συγκινημένος τόσο ἀπὸ τὴ δημοσίευση τοῦ ἄρθρου μου ὅσο καὶ ἀπὸ τὰ σχόλια τοῦ “Κώστα-Ταὐρου”. Ὅλη μου τὴ ζωὴ προσπάθησα νὰ γράφω ὄχι τόσο γιὰ “συναδέλφους”, ἐκλεκτοὺς και μή, ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὸ εὐρὺ κοινὸ – ζωντανὴ κρατώντας τὴν ἐλπίδα πὼς τὸ ἐν λόγῳ κοινὸ πραγματικὰ θέλει νὰ μάθη τὴν ἀλήθεια. Καὶ τώρα στὸ “ψητό”, ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Γέρος μας.
    Ξέρεις κάτι; Κατὰ τὴ γνώμη μου, οἱ δύο κορυφαῖες ἐπιστημονικὲς προσωπικότητες τῆς Εὐρώπης εἶναι ὁ Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος καὶ ὁ Ἀπόστολος Ἀρσάκης. Ὁ δεύτερος ὑπῆρξε ὁ ΜΟΝΟΣ μέχρι σήμερα ποὺ -καταλυτικῶς- ἀπάντησε στὸν Μὰρξ σὲ ἐπίπεδο καθαρὰ ἐπιστημονικό. (Γιὰ αὐτὸ καὶ κανεὶς δὲν ἀναφέρεται εἰδικῶς σὲ αὐτό, μὰ ὅλοι μέχρι σκασμοῦ ἀναμασᾶνε τὴν οἱονεὶ ἀρλουμπολογία γιὰ τὴν εὐεργεσία του [= τὰ λεφτὰ ποὺ ἔδωσε] στὴν Ἑλλάδα [στὴν ὁποία ποτέ του δὲν πάτησε τὸ πόδι του] κ.τ.λ., κ.τ.λ.) Λοιπὸν ὁ -κατὰ τὴ γνώμη μου τοὐλάχιστον- ΜΕΓΑΣ Ἀρσάκης διατύπωσε σὲ βραχὺ ἀλλὰ θεμελιώδους σημασίας ἔργο του τὸν ἀκόλουθο ἀφορισμό: “Γιὰ νὰ ἔχη κανεὶς κάτι, πρέπει πρῶτα νὰ φανῆ ὅτι εἶναι ἄξιος νὰ τὸ ἔχη”. Ὅθεν ἀβιάστως προκύπτει τὸ ἐρώτημα: Εἶναι οἱ Νεοέλληνες ἄξιοι τῆς ἐλευθερίας/ἀνεξαρτησίας γιὰ τὴν ὁποία λεκτικῶς μέχρις ἀηδίας κόπτονται;
    Προκειμένου νὰ ἐκμαιεύσω (ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Σωκράτης) τὴν ἀπάντησή σου, σπεύδω νὰ θέσω ὑπόψη σου τὰ ἑξῆς:
    Α. Πράγματι, στὰ Ὀρλωφικὰ οἱ Ρῶσοι τελικῶς ἐγκατέλειψαν τοὺς Ἕλληνες. Οἱ Ἕλληνες ὅμως εἶχαν ὑποσχεθῆ στοὺς Ρώσους πώς, μόλις ἔφταναν ρωσικὰ στρατεύματα στὸν Μοριά, θὰ ξεσηκώνονταν οἱ πάντες. Καὶ ὡς γνωστὸν ὄχι μόνο δὲν ξεσηκώθηκαν οἱ πάντες, μὰ ἀντιθέτως οἱ λίγοι ποὺ ἄδραξαν τὰ ὅπλα, παρὰ τὸ ὅτι φορέσανε ρωσικὲς στολές, ἀρνήθηκαν νὰ δώσουν ὅρκο πίστης στὴν αὐτοκράτειρα τῆς Ρωσίας, διότι αὐτοὶ ὑπολόγιζαν μόνο τὸν τόπο τους ( = τὸ κατὰ κανόνα ἄθλιο (λασπο) χωριό τους) κ.τ.λ., κ.τ.λ.
    Β. Εἶναι γνωστὸ πιὰ τὸ ὅτι ἐπικεφαλῆς τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ἦταν ὁ αὐτοκράτορας Πασῶν τῶν Ρωσιῶν Ἀλέξανδρος Α΄. (Ἐξ οὗ καὶ ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης εἶχε τὸ ἀξίωμα ὄχι τοῦ “Ἀρχηγοῦ” μὰ ἐκεῖνο τοῦ “Γενικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς [αὐτοκρατορικῆς] Ἀρχῆς.) Ἐπιπλέον, ὁ αὐτοκράτορας αὐτὸς ὤθησε τὸν Ὑψηλάντη νὰ ἀρχίση τὴν Ἐπανάσταση ἀπὸ τὴ Μολδοβλαχία – καὶ τελικῶς τὸν ἐγκατέλειψε ἕρμαιο τῆς τύχης του. Γιατί; Φρονῶ γιὰ τοὺς ἀκόλουθους τρεῖς λόγους: 1) Ὁ Ὑψηλάντης ἦταν σὲ ἐπαφὴ συστηματικὴ μὲ ἐπαναστατικὰ/ἀντιμοναρχικὰ στοιχεῖα τοῦ Ρωσικοῦ Στρατοῦ, αὐτοὺς δηλαδὴ ποὺ στὴ συνέχεια ἀποκλήθηκαν “Δεκεμβριστές”. 2) Ὁ Ὑψηλάντης, μετὰ τὴν ἧττα του στὴ Μολδοβλαχία, θέλησε νὰ καταφύγη στὴν Πρωσσία καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὶς Η.Π.Α. Ἀπὸ ποῦ καὶ ὥς ποῦ σὲ χώρα γερμανικὴ πρῶτα καὶ ἀμερικανικὴ στὴ συνέχεια; Μήπως ἦταν σὲ ἐπαφὴ καὶ μὲ τοὺς Illuminati; 3) Αὐτὸ τὸ τελευταῖο ἐρώτημα εἶναι βασικῆς σπουδαιότητας, δεδομένου ὅτι οἱ τότε Ἱερολοχίτες, πού, ὡς γνωστόν, σφαγιάστηκαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἔφεραν ὡς σύμβολο τὴ “Νεκροκεφαλὴ μὲ τὰ χιαστὶ κόκκαλα” – κάτι ξένο στὴν ἑλληνικὴ παράδοση ἀλλὰ διαχρονικὸ σύμβολο τῶν Scull and Bones, δηλαδὴ τῆς μυστικῆς ὀργάνωσης ποὺ κυβερνάει τὶς Η.Π.Α. – καὶ τὸν κόσμο μας.
    Γ. Πράγματι, ὁ Στάλιν πούλησε τοὺς Ἕλληνες ἀριστεροὺς τόσο κατὰ τὰ Δεκεμβριανὰ τοῦ 1944 ὅσο καὶ κατὰ τὸν Ἀνταρτοπόλεμο τῶν ἐτῶν 1946-1949. Στὶς ἐκλογὲς τοῦ 1946 ὅμως τὸ Κ.Κ.Ε. εἶχε κηρύξει “ἀποχὴ” – καὶ τὸ ποσοστὸ τῆς ἐν λόγῳ ἀποχῆς μόνο πρόσφατα ἔγινε εὐρέως γνωστό: 50%! Ὁπότε, ἐντάξει… ὁ Στάλιν ἔκανε τὴ δουλειά του. Γιατί ὅμως τὸ ἐγχώριο Κ.Κ.Ε. δὲν βγῆκε εὐθαρσῶς νὰ γνωστοποιήση τὸ μέγεθος τῆς ἀποχῆς καὶ νὰ διευκρινίση ὅτι, λόγω ἀκριβῶς τῆς ἀποχῆς αὐτῆς, ὅλες οἱ πολιτικὲς ἐξελίξεις στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὸν Μάρτιο τοῦ 1946 καὶ μετὰ εἶναι ΑΚΥΡΕΣ. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ τώρα προσπαθοῦν νὰ μειώσουν τὴ σημασία τῆς ἐν λόγῳ ἀποχῆς μὲ διάφορα ἐπιχειρήματα – φαιδρὰ καὶ γραφικά, τοῦ τύπου: Οἱ ἐκλογικοὶ κατάλογοι δὲν εἶχαν ἀνανεωθῆ, ἦταν ἐκεῖνοι τοῦ 1936 κ.ο.κ. Ὁπότε πίπτει ὁ “δεξιὸς” Μαρκεζίνης καὶ δηλώνει ἀπερίφραστα ὅτι τὸ 1946 τὸ 50% τῶν Νεοελλήνων ἤτανε κατὰ τῆς βασιλείας, ἄρα ὑπὲρ τοῦ Κ.Κ.Ε.
    Ὁπότε, ἰδοὺ ποὺ ἐπιτέλλει καὶ τὸ δικό μου ἐρώτημα: Ὁ Μαρκεζίνης ἔπρεπε νὰ τὸ πῆ αὐτό; Τί φοβόντουσαν οἱ δημοκράτες/ἀριστεροὶ οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ εὐσεβεῖς ἀριστεροχριστιανιστὲς Νεοέλληνες καὶ ἀπέκρυπταν κάτι τόσο σημαντικὸ γιὰ τὴν “Πατρίδα τους” τὴν ὁποία ἔχουνε πάνω ἀπ’ὅλα (μπατριῶτες, ποὺ λὲς καὶ σύ); Μὴπως τοὺς καθαρίσουνε; Ἔ… καὶ λοιπόν; Τί ἔγινε; “Καλλίτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή” (Ρήγας Βελεστινλής).
    Τὸ ἐπιμύθιον: Μπορεῖ ἤ, μᾶλλον, εἶναι βέβαιο ὅτι ἔχεις δίκιο ὡς πρὸς αὐτὰ ποὺ λὲς σχετικῶς μὲ τὸν ἑλλαδικὸ χῶρο. Ὁ λαὸς ὅμως ποὺ σήμερα κατοικοεδρεύει στὸν χῶρο αὐτὸν εἶναι ἀνίκανος νὰ ἐπιτελέση κάτι σημαντικό… ἄρα τελείως ἄχρηστος. Ὁπότε, προκειμένου νὰ συντελεστῆ ἡ ἀνάτασις ποὺ γλαφυρῶς καὶ εὐγλώττως ἐπαγγέλλεσαι, πρέπει πρῶτα ριζικῶς νὰ ἀλλάξη αὐτὸς ὁ λαός. Σήμερα, ὁ ἐν λόγω λαὸς δὲν εἶναι παρὰ ἀγέλη πονηρῶν δούλων, οἱ ὁποῖοι ἐνδιαφέρονται μόνο γιὰ τὴν -ἄθλια- ἐπιβίωση τὴ δική τους καὶ τῶν γόνων τους (κατὰ κανόνα πολὺ χειρότερων ἀπὸ τοὺς ἴδιους). Ἤ, γιὰ νὰ τὸ ποῦμε διαφορετικά: Μιὰ βδελυρὴ ἀγέλη δούλων ποὺ εἶναι διατεθειμένοι νὰ “πουλήσουνε ἀκόμα καὶ τὰ ὀστᾶ τῶν γονιῶν τους”, γιὰ νὰ “παίξουνε” τὸ χρηματικὸ προϊὸν τῆς συγκεκριμένης πώλησης στὸν τζόγο (Γιάννης Βλαχογιάννης).

    • Περὶ τοῦ:
      Α. Καλῶς (κατ’ ἐμέ), ἠρνήθησαν νὰ ὀρκισθοῦν στὸ ὄνομα τῆς αὐτοκράτειρος. Κι ἐγὼ τὸ ἴδιο δὲν θὰ ἔκανα. Βέβαια αὐτό, εἰδικῶς ἐκεῖνες τὶς ἐποχές, δὲν μπορεῖ λογικῶς νὰ ἐρμηνευθῇ, παρὰ μόνον (ἀπὸ μίας καὶ μόνον ἀπόψεως) διαισθητικῶς.
      Β. Ἀναφορικῶς μὲ τὴν οἰκογένεια Ὑψηλάντη ἔχω ἀκροθιγῶς ἀναφερθῆ στὸ παρελθόν. Ἐν τούτοις, γιὰ νὰ μὴν μακρηγορῶ, ναί, ἡ οἰκογένειά τους (μὲ ῥίζες στοὺς Κομνηνούς), εἶχε ῥόλο διαμεσολαβητοῦ. Οἱ διαμεσολαβητές, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν μερικῶς ἢ γενικῶς, ἔπραξαν κάτι καλὸ γιὰ ἐμᾶς, οὐδέποτε ἔπαυσαν νὰ εἶναι διαμεσολαβητές.
      Γ. Γιατί; Μά, διότι δὲν εἶχαν τέτοιες ἐντολές. Γνωρίζεις πολὺ καλλίτερα ἀπὸ τὸν κάθε ἕναν ἀπὸ ἐμᾶς, πὼς καὶ γιατὶ καὶ μὲ ποιὰ χρήματα τὸ ἐν λόγῳ κόμμα ἐγεννήθη καὶ ἔδρασε ὅπως ἕδρασε. Ἒπίσης γνωρίζεις ἄριστα πὼς τὴν βασιλεία (εἰδικῶς μὲ τὸν Γεώργιο ἐκείνην τὴν ἐποχή) δὲν τὴν ἤθελαν τὰ «ἀφεντικά», διότι μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ὁ Γεώργιος (βάσει τῶν ὅσων ἀναφέρει ὀ Πιπινέλης) εἶχε ξεσκισθῆ νὰ διαδίδη πὼς ἡ Βόρειος Ἤπειρος θὰ ἐπανέλθη στὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια. Καί, βεβαίως, κάπου ἐκεῖ (κατ’ ἐμέ), παίζει καὶ ἡ τότε ἀπαγόρευσις ἀπὸ τοὺς «συμμάχους» μας Ἄγγλους στὸν Ζέρβα (μὲ ὑδροπλάνο στὴν λίμνη τῶν Ἰωαννίνων) νὰ καταδιώξῃ καὶ νὰ ἐξοντώσῃ τοὺς Τσάμηδες, ἐντὸς τῆς Βορείου Ἠπείρου, ποὺ εἰδικῶς τὴν περίοδο τῆς ἰταλο-ἀλβανοκρατίας εἶχαν διαλύση τὴν Ἤπειρο.
      Ἔχεις γράψη ἕνα βιβλίο ποὺ νομίζω πὼς ἀπαντᾶ ἐπίσης καὶ σὲ ἕνα ἀκόμη ἐρώτημα: στὸ γιατὶ ἦταν γιὰ αὐτοὺς τόσο σπουδαία ἡ Βόρειος Ἤπειρος, εἰδικῶς ἐκείνην τὴν περίοδο. Νὰ σοῦ θυμήσω πὼς ὁ ἀγαπητός* τους Τσῶρτσιλ ἔδωσε -ἐμμέσως ἀλλὰ σαφῶς- ἐντολὴ στὸν Μουσολίνι νὰ εἰσβάλῃ στὴν Ἑλλάδα.
      Κατὰ τὴν αὐτὴν λογικὴ λοιπὸν ὁ ἀγαπητός τους Τσώρτσιλ τότε χρηματοδοτοῦσε, μὲ τὸν ἐλληνικὸ χρυσό, ποὺ εἶχε ὐφαρπάξη (;;;) ὅλες ἐκεῖνες τὶς ἐστίες ποὺ θὰ ὀδηγοῦσαν, ἐκ τῶν πραγμάτων στὸν «ἐμφύλιο».
      Ὅταν ἀγαπητὲ Δημήτρη χρηματοδοτῇς ἔνα μαγαζάκι, ποὺ μόνος σου ἄνοιξες καὶ μόνος σου ἀποφασίζεις γιὰ τὸ ποιὰ δυναμικὴ ἢ ἐπίδρασιν θὰ ἔχη, τότε, νομίζω, εἶναι πολὺ εὔκολο τὸ νὰ τὸ διατάζῃς νὰ (ἢ νὰ μὴν) ἀποκαλύπτῃ οὐσιώδεις πληροφορίες.

      Τέλος, ἂς θυμηθοῦμε ἔνα σύγχρονο παράδειγμα, μὲ τὸ ΛΑΟΣ τοῦ καρατζαφέρη. ‘Υπάρχει μαρτυρία στενοῦ του συνεργάτου, βάσει τῆς ὁποίας ὀ ἐν λόγῳ «ἐθνοσωτὴρ» ἦταν ἐπιφορτισμένος, κυρίως κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, μὲ τὴν εὐθύνη νὰ κρατᾷ τὴν δυναμικὴ τοῦ ἐκλογικοῦ του σώματος κάτω ἀπὸ κάποιο ποσοστὸ (ἐὰν θυμᾶμαι καλῶς κάτω ἀπὸ τὸ 6%). Κάθε φορὰ ποὺ γιὰ κάποιον λόγο τὸ ΛΑΟΣ θὰ μποροῦσε νὰ αὐξήσῃ τὴν ἐκλογικὴ του δύναμιν, κάτι ἔκανε, ἔλεγε, ἔδειχνε ὁ ἴδιος ἢ οἱ συνεργάτες του καὶ κατρακυλοῦσαν τὰ ποσοστά τους. Τὸ καλλίτερον ὄλων ποὺ θυμᾶμαι ἦταν ἐκεῖνο μὲ τὰ καλώδια τοῦ ΟΤΕ. Ὅ,τι μπαρουφολογία τοῦ ἐρχόταν θὰ τὴν πετοῦσε, ἐὰν τοῦ κτυποῦσαν τὰ καμπανάκια τὰ ἀφεντικά του. Πατώντας ὅμως σὲ αὐτὸ τὸ παράδειγμα, γιὰ ἀρχὴ (καὶ μόνον ἐκ τοῦ προχείρου) νομίζω μποροῦμε καλλίτερα νὰ ἀποκωδικοποιήσουμε τοὺς (ἀληθεῖς) ῥόλους τῶν κομμάτων καί, κυρίως, τὴν ἀκυρότητα τῶν ἐκλογῶν. Ὅλων τῶν ἐκλογῶν.

      *ἀγαπητὸς τῶν τοκογλύφων βεβαίως βεβαίως, μὰ καὶ τῶν μασσωνικῶν στοῶν ἐπίσης.

  5. Δεν θα διαφωνήσω Φιλονόη, εκτός του θέματος Κατσώνη το οποίο μετέφρασα ως δειλία από την ρωσική πλευρά (πές το και οικονομία δυνάμεων, πάντως όχι συμμαχική συμπεριφορά σίγουρα, αν θες) κι εξαρτώνται βέβαια οι οπτικές τις οποίες έχουμε, και από τις θέσεις που έχουν λάβει και οι ιστορικές πηγές τις οποίες συμβουλευόμαστε.
    Όσο για το “μόνοι μας”, όλοι οι πατριώτες του διαδικτύου.. πρέπει να το ξεχάσουμε. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει μετά την τουρκοκρατία. Οπότε διαλέγουμε την κηδεμονία της πλευράς η οποία δεν έχει και την πρόθεση να μάς αφανίσει ως φυλή. Και τέτοια ήταν πάντα η ρωσική, λόγω “ομοδόξου” κυρίως, αλλά και λόγω των κοινών υποβοσκουσών αντιχαζαρικών αγώνων, καθώς και λόγω της παραδοχής εξελίξεως της γλώσσας τους από την ελληνικήν, πράγμα το οποίον αποκρύπτουν οι δυτικοί, δηλ. ότι η γλώσσα τους είναι από το Χαλκιδικό αλφάβητο. Μάνι μάνι σού βρήκα τρεις λόγους, είναι όμως αρκετοί ακόμα.
    Η τριανδρία, καθόλου τυχαία.. και μυημένη σε μυστικό ελληνικό ιερατείο, είχε ζυγίσει όλες τις δυναμικές και τις επιλογές.. σωστά. Ήξερε τί έπρεπε να γίνει με τον ντόπιο ελληνισμό και η απόδειξις ήτο η εσπευσμένη απαξίωση και ο αφανισμός τους από το σύστημα, το τόσο ισχυρό ανέκαθεν από το παρασκήνιο.. το υπό περιορισμόν για εκατοντάδες χρόνια, με ρίζες όμως ενεργές από την αλκμεονιδική Αθήνα κιόλας.
    Με εννοείς είμαι σίγουρος.
    Κι επειδή μετά τον Αλέξανδρο δεν έχει υπάρξει κανένας να κάνει (να το πω βαρβαριστί) kick-ass στο σύστημα αυτό, επιδιδόμαστε ανέκαθεν, μέσω ηρωικών μορφών και επικών νικών απλώς, σε τρικλοποδιές που καθυστερούν την οριστική του νίκη, δηλαδή τον αφανισμό μας από την Ιστορία και από την Αιγηίδα γη. Πόσο όμως θα κρατήσει αυτός ο κλεφτοπόλεμος… Δεν νομίζεις πως αυτή την εποχή είναι πιο έτοιμοι από ποτέ οι εχθροί μας; Στημένες ύαινες γύρω γύρω και εντός της Ελλάδος ένας δούρειος ίππος με 4 εκατομμύρια αντιανθρώπινα ισλαμοϋβρίδια, το δε πορτάκι του ίππου.. ένα μαζικό δορυφορικό sms.

    Οι απόψεις μου στο διαδίκτυο, αρχίζουν σιγά σιγά να χαρακτηρίζονται “αιρετικές” για την κατηγορία των πατριωτικών ιστολογίων, ακόμα και φιλικών τα οποία σύντομα θα αρχίσουν να με κατηγορούν για διάφορα.. αντί να δουν την δική τους κοντόφθαλμη οπτική και το αυτοκτονικό μέλλον για το οποίο “μάχονται” . και τα εισαγωγικά στην τελευταία λέξη δεν μπήκαν τυχαία… αν με εννοείς.. που με εννοείς, γιατί κι εσύ, ΕΥΤΥΧΩΣ, έχεις το χάρισμα της συνεχούς περιέργειας του τί γίνεται πίσω από την κουρτίνα. Και δεν σού αρκεί να είσαι μέρος απλώς ενός κοινού πατριωτικού ρεύματος, εάν αυτό είναι “ό,τι νά ‘ναι” για να μην υπαινιχθώ τίποτε περισσότερο..

    Την ζεστή μου καλησπέρα και εκτίμηση!

    • Θὰ ἑστιάσω στὸ «ὁμοδόξου» (ποὺ πολὺ δὲν μοῦ ἄρεσε!!!) καὶ θὰ σοῦ θυμήσω τὸν …«πατερούλη» καὶ τὴν γενοκτονία ποὺ διέπραξε κατὰ τῶν ἀδελφῶν μας Ποντίων.
      Θὰ προσθέσω ἐπίσης πώς, λίγες δεκαετίες πρίν, ἐκεῖ στὸ Ναυαρῑνο, ἦλθαν οἱ στόλοι νὰ ὑπερασπισθοῦν μίαν μεταξύ τους συμφωνία, ἄγνωστο σὲ ἐμᾶς, τοὺς χαχόλους, τὴν ὁποίαν κι ἐτήρησαν πιστά, ἅπαντες, ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ …«ἐμφυλίου». Μία συμφωνία τρομακτικὴ γιὰ τοὺς λαοὺς τοῦ πλανήτου μας, πού, κατ’ ἐμέ, πρῶτον καὶ κύριο σκοπό της ἔχει τὸ νὰ κρατᾷ μόνον τοὺς Ἕλληνες ὑπὸ τὸν αὐστηρὸ ἔλεγχο κάποιων ἐκ τῶν μετεχόντων στὴν ἐν λόγῳ συμφωνία. Κι ἐπεὶ δή, θὲς ἀπὸ …παράνοια, θὲς ἀπὸ μανία, θὲς ἴσως καὶ ἀπὸ …βλακεία, ἑστιάζω κι ἐγὼ στὶς λεπτομέρειες, οὐδέποτε θὰ θεωρήσω φίλους μου καὶ συμμάχους μου ἤ, ἔστω, κατὰ περίπτωσιν «λυκο-φίλους» μου ὅσους ἐξ αὐτῶν υἱοθετοῦν τὸν ἀετὸ ὡς σύμβολόν τους. Ἀπὸ μόνον του αὐτὸ τὸ σύμβολον καταδεικνύει τὸ ποιὸν ἀκριβῶς θέλουν νὰ διατηροῦν ὑπόδουλό τους ὅλοι αὐτοί.

      Διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς παραθέτω τὰ ἐξῆς:

      Ὁ ἀετὸς καὶ οἱ Ἕλληνες. (συμπλήρωμα)
      Οἱ «φίλοι» μας οἱ Ῥῶσσοι!

      Ἔχω κι ἄλλα, ἀρκούντως ἐνδιαφέροντα, γιὰ μυαλὰ σὰν τὰ δικά μου (ὀλίγον …«συνωμοσιολογικά»!!!) ποὺ σχετίζονται μὲ αὐτὴν τὴν εἰκόνα:

      Σοφία νικᾶ δύναμιν
      https://filonoi.gr/wp-content/uploads/2012/11/cf83cebfcf86ceafceb1-cebdceb9cebae1beb6-ceb4cf8dcebdceb1cebcceb9cebd1.jpg
      Ἐπὶ τῆς οὐσίας… Δὲν θὰ μπῶ στὴν λογικὴ τοῦ ἐὰν μᾶς χρειάζονται ἢ ὄχι λυκοφιλίες, συμμαχίες καὶ λοιπὲς μορφὲς ἐλιγμῶν. Θὰ μείνω στὸ ζητούμενον: θέλουμε πράγματι νά ἀπελευθερωθοῦμε; Κι ἐάν ναί; Γνωρίζουμε ἀπό τί ἤ ἀπό ποιόν πρέπει νά ἀπελευθερωθοῦμε;
      Ἐμμέσως ἀλλὰ σαφῶς ἀπαντῶ καὶ στὸν Δημήτρη γιὰ τὸ ἐὰν ἀξίζουμε, δικαιούμεθα καὶ μᾶς πρέπει νὰ ἀπελευθερωθοῦμε.
      Θὰ ἐπανέλθω.

  6. Επίσης, να υποθέσω ότι δεν διάβασες το εισαγωγικό μου σημείωμα στον Διόδοτο, στο οποίο αναφέρω ότι “Εσκεμμένα οι εχθροί μας αφήνουν αδιευκρίνιστες, και να συγχέονται από το κοινό, οι ιστορικές περίοδοι της τσαρικής, της κομμουνιστικής και της σύγχρονης Ρωσίας”;
    Και το γράφω αυτό γιατί είδα ότι ανέμιξες και τον Λένιν. Την στιγμή που σε τόση διαφώτηση που έχουμε κάνει κατά καιρούς.. έχουμε καταλήξει πως οι κοινοί εχθροί του ελληνικού λαού αλλά και του ρωσικού -και όλων των λαών της Ευρώπης- είναι οι χαζαρο-σιωνιστές που εφηύραν τον κομμουνισμό.

  7. Αγαπητή Φιλονόη,
    Λιθαράκια αλήθειας προσθέτουμε όλοι μας και αυτό μόνο ευχάριστο πρέπει να θεωρείται.

    Αγαπητέ κε Μιχαλόπουλε,
    σάς ευχαριστούμε για όλα αυτά τα υπερχρήσιμα ιστορικά στοιχεία που προσθέσατε.. και ας στενοχωρήθηκα ολίγον από τα συμπεράσματα για τον Υψηλάντη, του οποίου αξιωματικός ήταν πρόγονός μου, από την πλευρά του πατρός μου.

    Χρόνια Πολλά!

  8. Φιλονόη, ἀγαπητὲ Κώστα-Ταῦρε. Ἕνα ρουσφέτι ἔχω κάνει μὲ τὴν καρδιά μου ἕως τώρα καὶ αὐτὸ ὑπῆρξε σὲ ὄφελος ἐπιζῶντος μέλους τῆς οἰκογένειας Ὑψηλάντη. Δυστυχῶς, ὁ ἱστορικός, ἐκτὸς ἐὰν εἶναι καθεστήκι, καταλήγει νὰ ἀναλαμβάνη καὶ ρόλο ἀστυνομικοῦ. Σὲ παρακαλῶ λοιπόν, μὴ πάρης ἀκόμη τοῖς μετρητοῖς αὐτὰ ποὺ λέω γιὰ τὴ νεκροκεφαλὴ καὶ τὰ χιαστὶ ὀστᾶ. Ἁπλῶς, ἐν τῇ άπερισπάστῳ ἠρεμία τοῦ γραφείου (κατὰ πὼς λέγανε καὶ οἱ παλαιοί), μὲ ἔχουν προβληματίσει ὡρισμένα σύμβολα, τὰ ὁποῖα, ὅπως λέει ἡ Φιλονόη μας, ἔχουνε κολοσιαία σημασία. (Ἐκεῖ βασίζεται ἄλλωστε καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ἰουδαίου ἀλλὰ καλοῦ συγγραφέα Ντὰν Μπράουν.) Τὰ σύμβολα τὰ παραβλέπει τὸ εὐρὺ κοινὸ – καὶ κάνει πολὺ ἄσχημα… (Ἀλλὰ χαζοὶ εἶναι νὰ μπλέξουνε; Πῶς θὰ βολευτοῦνε οἱ ἄνθρωποι; Ἡ μελέτη τῶν συμβόλων εἶναι οἰκονομικῶς ἀσύμφορη… τώρα μάλιστα ὁπότε τοὺς ἔχουνε μειωθῆ οἱ συντάξεις κ.τ.λ., κ.τ.λ.)
    Ποῦ θέλω νὰ καταλήξω; Στὰ ἑξῆς: α) Ἔχει δίκιο ἡ Φιλονόη μας, ἡ ὁποία φρονεῖ ὅτι ὁ ἑλλαδικὸς χῶρος περιβάλλεται σημασία τεράστια – ἴσως καὶ κοσμικῶν διαστάσεων. β) Ἔχεις δίκιο καὶ σὺ ὅμως ποὺ λὲς ὅτι μόνοι μας τίποτα δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ κάνουμε. Ὁπότε, ἑκὼν-ἄκων γίνομαι καὶ ἐγὼ ρωσόφιλος – μπορεῖ καὶ λόγω προσωπικῶν ἐμπειριῶν (λατρεύω τὴ Ρωσικὴ Γῆ μὲ τὰ δάση καὶ τὰ χιόνια), ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ τὸ ἔχω πληρώσει ἀκριβὰ αὐτό, δεδομένου ὅτι τὸ μέγα σουτάρισμα ποὺ ἔφαγα τὸ 2000 ἀπὸ τὸ Μουσεῖο τῆς Πόλεως τῶν Ἀθηνῶν ὠφειλόταν κυρίως στὸ ὅτι “εἶχα κατεβάσει ρωσικὸ Μουσεῖο στὴν Ἑλλάδα”.
    Τελοσπάντων… Τὸ κύριο πρόβλημα εἶναι ὁ Ἑλληνικὸς Λαός. Τοὺς ξέρω πιὰ ἀρκετὰ καλὰ τοὺς -ἀείποτε εὐσεβεῖς καὶ φιλακόλουθους συμπατριῶτες μας, ποὺ πᾶνε εὐλαβῶς στὴ λειτουργία μὲ τὴν “Αὐγὴ” ὑπὸ μάλης- καί, πολὺ λυπᾶμαι Φιλονόη μου, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἐμπιστεύομαι. Ὅπως λέει καὶ ὁ Δημήτρης Χατζῆς (σπουδαῖος, κατὰ τὴ γνώμη μου, λογοτέχνης) στὸ μόνο στὸ ὁποῖο διαπρέπουνε εἶναι ἡ ΓΛΩΣΣΟΚΟΠΑΝΑ. Νὰ τὸ πῶ καὶ διαφορετικά; Τὸ λέω: Αἴτιο τῆς κατὰ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 ἀποτυχίας ἐπίτευξης τῆς Αὐτονομίας τῆς Βορείου Ἠπείρου ὑπῆρξε καὶ τὸ ὅτι ὁ μακαριστὸς Σεβαστιανὸς (ὁ Θεὸς νὰ ἀναπαύσῃ τὴν ψυχή του) βασιζόταν στὸ “Ἑλληνικὸ Κράτος”, τὶς “Ἑλληνικὲς ἀρχές”, τοὺς “Ἕλληνες ὑπουργοὺς” (τὸν Σαμαρᾶ π.χ.,) μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταλήξη αὐτὸς στὸ χῶμα καὶ ἐγὼ στὴν ἀνεργία. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα τί ἄλλο νὰ πῶ; Ἥ, μᾶλλον, πολλὰ μπορῶ νὰ πῶ, ἀλλὰ διαβιοῦμε ὑπὸ δημοκρατικὸ/φιλελὲ καθεστώς, ὁπότε, ἐὰν τὰ πῶ γραπτῶς, ἐγὼ θὰ μπλέξω καὶ ὄχι οἱ ἔνοχοι. (Αὐτοί, δηλαδή, μιὰ χαρὰ εἶναι, τρῶνε-πίνουν καὶ γενικῶς φοβερίζουν.)
    Τί πρέπει νὰ κάνουμε; Συσπείρωση περὶ τὴ Φιλονόη μας κατ’ἀρχὰς καὶ μετά… βλέπουμε. Καὶ πρὸς τὸ παρὸν εὐχαριστῶ καὶ τοὺς δυό σας γιὰ τὴν προσοχὴ μὲ τὴν ὁποία περιβάλατε τὸ κείμενό μου.
    Δ. Μ.

    Υ. Γ. Βρὲ Φιλονόη, μὲ ἔχεις ΕΞΑΓΡΙΩΣΕΙ! Ἀπὸ ποῦ κι ὡς ποῦ, μωρέ, κοπανᾶς περισπωμένη στὴ γενικὴ τοῦ Ἰμπραήμ; Τρία τέτοια νὰ ἔκανα ἐγὼ στὸ Σχολεῖο μου (δεκαετία τοῦ ’60), θὰ ἔμπαινε μπροστὰ ἡ διαδικασία ὁριστικῆς ἀποβολῆς μου. Βλέπεις… ἐγὼ σοῦ κάνω τὸ χατήρι: Ἀρχίζω νὰ τηρῶ τοὺς κανόνες τῆς αὔξησης στοὺς παρελθοντικοὺς χρόνους τῶν ρημάτων. Λοιπόν, σὲ προειδοποιῶ (στὺλ 1960): Ἐὰν ξαναδῶ περισπωμένη ἐκεῖ ὅπου ΔΕΝ πρέπει, πολὺ θὰ τὸ σκεφτῶ νὰ σοῦ ξαναμιλήσω. Εἴμεθα all right;

    • Νά τό (ξανά) πῶ μέ ἄλλα λόγια; Δοῦλος, ἐπὶ (κατ’ ἐμὲ τοὐλάχιστον πολλές, μὰ πάρα πάρα πάρα πολλὲς) χιλιάδες χρόνια, δὲν γίνεται νὰ μὴν τὴν πάθῃς ἀκόμη καὶ τὴν …γονιδιακή σου μετάλλαξιν, ὄχι μόνον στὸ ἀντιληπτικὸν ἐπίπεδον (τὸ ὁποῖον ὀρθῶς διαπιστώνεις), ἀλλὰ καὶ στὰ ἐπίπεδα τοῦ ἤθους, τῆς τιμῆς, τῆς ἀξιοπρεπείας κλπ κλπ κλπ… Κατ’ ἐπέκτασιν λόγῳ κυρίως τοῦ χαμαιλεοντικοῦ χαρακτῆρος μας, ποὺ ἦταν καὶ παραμένει ὁ μόνος τρόπος ἐπιβιώσεώς μας, ἀδυνατοῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ Ἐλευθερία ἀπαιτεῖ πρῶτα καὶ κύρια ἀτομικὲς θυσίες. Κλεισμένοι σὲ συνήθειες ἐπίκτητες, ἀντιλήψεις ξένες, καταλήξαμε νὰ λατρεύουμε ὡς …θεούς μας τοὺς δημίους καὶ πρῶτοι ἐμεῖς στὸν πλανήτη νὰ ἐμφανίζουμε τὸ «σύνδρομον τῆς Στοκχόλμης».
      Μπορεῖς λοιπὸν θαυμάσια νὰ μὴν ἐμπιστεύεσαι, νὰ μὴν ἐκτιμᾷς, νὰ μὴν σέβεσαι ἀλλὰ ἀπαιτεῖται νὰ γνωρίζῃς τὰ αἴτια. Διότι ἐὰν δὲν γνωρίζῃς τὰ αἴτια, τότε, πολὺ ἁπλᾶ, παίζεις στὸ παιχνίδι ποὺ μᾶς ἐπέβαλαν τὰ σαπρόφυτα τοῦ κόσμου μας.
      Καί, φυσικά, οὐδέποτε θὰ βοηθήσης ἐπὶ τῆς οὐσίας.

      Υ.Γ. Ἡ ὀρθὴ γραφὴ βεβαίως καὶ δὲν ἐχρειάζετο τονισμοὺς ἀλλὰ ἐπεὶ δὴ ὅλοι μας ἤμασταν καὶ παραμένουμε ἐν τελῶς ἀποχαυνωμένοι, εἶναι ἀδύνατον νὰ συνειδητοποιήσουμε (καὶ γιὰ αὐτὸ) πὼς ὁ τόνος εἶναι μέσον κι ὄχι σκοπός.

  9. Θὰ προσπαθήσω νὰ σοῦ κάνω τὸ χατήρι – ἀκόμη μία φορά: Ἐντάξει, ἔχεις δίκιο ὡς πρὸς τὰ αἴτια καὶ θὰ ἐπιχειρήσω νὰ κάνω αὐτὸ ποὺ πρέπει. Στὸ πῶς θὰ γίνη αὐτὸ τὸ “πρέπει” μπορεῖ νὰ ἀνακύψη διαφωνία μεταξύ μας, ἀλλὰ αὐτὸ θὰ λυθῆ τότε καὶ ὄχι τώρα, ἐπειδὴ “τὰ λόγια διχάζουν, ἡ δράση ἑνώνει” (Σεβαστιανός).

  10. Ἀγαπητὲ Κώστα κι ἀγαπητὲ Δημήτρη…
    Πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν ἔμαθα κάτι ποὺ ἡ λογική μου δὲν μποροῦσε νὰ δικαιολογήσῃ, ἀναφορικῶς μὲ τὸ ἐὰν μποροῦμε, ἤ ὄχι, νὰ ἐλευθερωθοῦμε μόνοι μας καί, τότε, εὐτυχῶς μας, συνειδητοποίησα πὼς ἐὰν δὲν κάνουμε τὰ ἀναγκαία βήματα, οὐδέποτε θὰ εὑρεθῆ στὸν δρόμο μας κάποιος γιὰ νὰ τὰ κάνῃ ἀν τὶ ἡμῶν.
    Κοινῶς… Ἐὰν δὲν τὸ ἐπιτύχουμε μόνοι μας, δὲν μᾶς χρωστοῦν.
    Θὰ φθάσουμε λοιπὸν ἐξ ἀνάγκης κάποιαν στιγμή, ἐκεῖ ποὺ πρέπει, ἀλλὰ ἀγνοῶ τὸ πότε.

    Τέλος θὰ προσθέσω κάποια τελευταῖα στοιχεία σὲ ὅλα τὰ παραπάνω.
    α. Ὁ Στέφανος Ξένος, στὸ μυθιστόρημά του «ἡ Ἡρωὶς τῆς Ἐλληνικῆς Ἐπαναστάσεως» μᾶς μεταφέρει μία ῥωσσικὴ πραγματικότητα. Ἂν καὶ ὁ ἴδιος ὑπερβολικὰ …γλείφτης τοῦ Μαυροκορδάτου, ἐν τούτοις γράφει πὼς οἱ Ῥῶσσοι θὰ κάνουν τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὶς …«κόττες» ἐὰν ἀπαιτηθῇ, πρὸ κειμένου νὰ ἐξέλθουν σὲ θερμὲς θάλασσες. Κι ἐπεὶ δὴ οἱ «θερμὲς θάλασσες» εἶναι οἱ δικές μας, καλὸ εἶναι νὰ ξανά-μελετήσουμε τὴν Ἱστορία καὶ ἰδίως τὸν ῥόλο τους διαχρονικῶς, μὰ κυρίως τὶς «κωλοτοῦμπες» τους, ποὺ ἕναν καὶ μόνον σκοπὸ ἔχουν.
    Ἐννοεῖται φυσικὰ πὼς καὶ ὁ Ποῦτιν, καθὼς καὶ ἅπαντες οἱ προκάτοχοί του (δὲν ἐξετάζω φυσικὰ τὸ πόσο κι ἐὰν ἦσαν γνήσιοι Ῥῶσσοι ὅλοι αὐτοί, ἢ τὸ ἐὰν κι αὐτοί, ὅπως κι ἐμεῖς ἀλλὰ ὅπως καὶ κάθε ἄλλος λαὸς τοῦ πλανήτου μας, «τυγχάνουν» δοῦλοι κάποιων συγκεκριμένων καθεστώτων, τακτικῶν καὶ …οἰκογενειῶν!!!), φιλοδοξεῖ, βεβαίως βεβαίως, νὰ «μετουσιωθῇ» σὲ θεματοφύλακα τῆς ἑλληνικῆς κληρονομίας.
    Ποῦτιν κι ἑλληνικὲς ἀρχαιότητες
    Εἶναι δὲ ὀξύμωρον τὸ γεγονὸς (καὶ) τῆς ὑποκλοπῆς τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς ἀπὸ τοὺς Ῥώσσους, ποὺ κάπου προσβλέπουν (ὡς συνήθως) γιὰ τοὺς δικούς τους λόγους, βεβαίως βεβαίως.
    Ἀθηνᾶ στὴν Ῥωσσία
    Ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ στὴν Ῥωσσία.
    Πιστεύω βαθύτατα πὼς μόνον οἱ Ἰάπωνες (ἐπὶ τοῦ παρόντος), ποὺ ἐπίσης παραμένουν ὑποτελεῖς, ἔχουν «πιάση» μέρος τοῦ νοήματος.
    Προμηθεὺς στὴν Ἰαπωνία
    Κι αὐτὸ διότι, πάντα κατ’ ἐμέ, παραμένουν οἱ πλέον ἀξιοπρεπεῖς τοῦ πλανήτου μας.
    Ὅσο γιὰ τοὺς Ῥώσσους, ποὺ ἐπίσης πασχίζουν νὰ καπηλευθοῦν (καὶ) τὸν Προμηθέα…
    Προμηθεὺς (Σότσυ, Ῥωσσία, Καύκασος)

    β. Ἔχω τοποθετηθῆ ἤδη στὸ ποιὸς ἦταν ὁ σκοπός, κατ΄ ἐμέ, τῆς «ναυμαχίας τοῦ Ναυαρίνου» ἐδῶ:
    8 Ὀκτωβρίου 1827. Ἡ Ναυμαχία τῆς …«ἀπελευθερώσεώς μας»

    γ. Πολλάκις ἔχω δηλώση πὼς ἡ μελέτη τῆς μυθολογίας μας κρύβει καὶ τὶς ἀπαντήσεις σὲ ἀμέτρητα ἐρωτήματά μας. Ὀ μύθος λοιπὸν τῆς γεννήσεως τῆς Ἀθηνᾶς ἀπαντᾶ σὲ ἀρκετοὺς ἐκ τῶν προβληματισμῶν μας.

  11. Θὰ ἤθελα ἐπίσης νὰ συμπληρώσω κάτι τελευταῖο. Ὁ Κατσώνης, προφανῶς γιὰ νὰ …ἐξευμενίσῃ τὴν Αἰκατερίνη, ᾠνόμασε τὸ πλοῖον τοῦ «Ἀθηνᾶ τῆς Ἄρκτου».
    Μά, τελικῶς, ἡ «Ἀθηνᾶ τῆς Ἄρκτου» ἦταν ἡ αὐτοκράτειρα τῶν Ῥώσσων…
    Κῦττα βρὲ ἀδελφέ μου κάτι …«συμπτώσεις» ποὺ ἐπεὶ δὴ ἀκριβῶς ἐπαναλαμβάνονται παύουν νὰ εἶναι συμπτώσεις.

  12. «Ἡ «Ἀθηνᾶ τῆς Ἄρκτου», τοῦ Λάμπρου Κατσώνη, ἄν καὶ μὲ ἀμέτρητες ἐπιθέσεις, ἀπὸ τὰ ἐχθρικὰ πλοῖα, περικυκλωμένη, καταφέρνει νὰ παραμείνῃ, μὲ πολλὲς ζημίες, ὄρθια καὶ νὰ ἐξακολουθήσῃ τὴν ναυμαχία ἔως τὸ πέρας της σχεδόν. Κι ὁ ἴδιος ὁ Κατσώνης ἦταν τραυματισμένος. Ἀπὸ τοὺς τριακοσίους ἄνδρες τοῦ πληρώματός του οὔτε σαράντα δὲν ἀπέμεναν γιὰ νὰ κρατήσουν τὸ πλοῖο κι ἀπὸ τοὺς δεκαπέντε ἀξιωματικούς, μετὰ βίας οἱ πέντε ἦσαν ζωντανοί. Τελικῶς, κατόπιν πολλῶν πιέσεων ἀπὸ τοὺς ἐναπομείναντες ἄνδρες του, ἀποφασίζει νὰ ἐγκαταλείψῃ τὸ πλοῖο….»
    11 Μαρτίου 1788. Ὁ Κατσώνης ἐφορμᾶ στὸ Ἀρχιπέλαγος ὑπὸ ῥωσσικὴν σημαίαν.

  13. Τὸ μόνο ποὺ πρὸς τὸ παρὸν μπορῶ νὰ πῶ: Γιὰ τοὺς Ἰάπωνες ἔχεις 100% δίκιο.
    Ἐπίσης: Σωστὲς ἀποδεικνύονται οἱ ὑποψίες σου ὡς πρὸς τὸ ποιοὶ κυβερνοῦν τοὺς Ρώσους.

    • Μοῦ θυμίζει (ἡ παρακάτω εἰκόνα τοῦ Προμηθέως) τὸ «καὶ μὲ τὸν ἀρχιφύλαξ καὶ μὲ τὸν χωροφύλαξ…»…
      Τί νά εἴπω κι ἐγώ ἡ …πτωχή τῷ πνεύματι;

  14. Εἰλικρινῶς… Δὲν θέλω νὰ ἔχω δίκαιον ἀλλὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας, προσθέτοντας ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν τὸ λιθαράκι του, τὸ ποιοί, γιατὶ καὶ πῶς εἴμαστε αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, ἀλλὰ ἐπίσης καὶ τὸ ὅ,τι κυττώντας σὲ λάθος πρόβλημα, θὰ καταλήξουμε στὰ λάθος συμπεράσματα καὶ τελικῶς στὶς λάθος ἀποφάσεις. Τὸ νὰ ἑστιάζουμε διαρκῶς στὰ ἐπὶ μέρους μᾶς ὁδηγεῖ στὸ νὰ φαγωνόμεθα μεταξύ μας καὶ νὰ ἀφήνουμε τὰ σαπρόφυτα νὰ βασιλεύουν ἀνενόχλητα.

  15. Αὐτόματη εἰδοποίηση σύνδεσης: Θὰ μπορούσαμε νὰ ἤμασταν μία ἀνεξάρτητος χώρα ἐάν… | Φιλονόη καὶ Φίλοι...

  16. Βρὲ πουλάκι μου, ἀμὰν πιά! Τὸ στόν… Καύκασο θέλει ὀξεῖα καὶ ὄχι βαρεῖα, ἐπειδὴ ἀκολουθοῦν τελεῖες.
    Ἐπίσης: Στὴν Ἰαπωνία (ὅπως τὰ λὲς εἶναι, ἔχω πάει καὶ τὰ ἔχω δεῖ) μόνο 1.000 οἰκογένειες Ἰουδαίων μπόρεσαν τελικῶς νὰ ἐγκατασταθοῦν. Στὴν Κίνα ἀντίθετα γίνεται τὸ “ἔλα-νὰ-δῆς”: ἀκόμα καὶ ὁ Μάο Τσὲ-τοὺνγκ ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς ἤτανε.

  17. Ἐξ οὗ καὶ οἱ – ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ, ΘΑ ΤΟ ΠΩ- εὐσεβεῖς Ἑλληνοορθόδοξοι συμπατριῶτες μας ζητᾶνε ἀπὸ ΕΜΕΝΑ νὰ τοὺς ἐξηγήσω πῶς γίνεται “κομμουνιστής”, δηλαδὴ Μαοϊστής, νὰ εἶναι ἀμερικανόφιλος/καπιταλιστής.
    Βρὲ Φιλονόη, πές μου, σὲ παρακαλῶ, σὺ τί θὰ ἀπαντοῦσες, ἐπειδὴ ἐμένα, σὲ τέτοιες ἐρωτήσεις, μοῦ ἀνεβαίνει τὸ αἷμα στὸ κεφάλι καὶ φοβᾶμαι μήπως μοῦ ἔρθη καὶ -κατὰ τὴν ὁρολογία τῶν γηγενῶν τῆς βορειοανατολικῆς Πελοποννήσου, προγόνων μου- κανένας ταμπλάς.
    Θὰ μοῦ πῆς; Γυναίκα εἶσαι, Κυρία εἶσαι, ξέρεις καλλίτερα ἀπὸ ἐμένα τί πρέπει νὰ ἀπαντήση κανεὶς σὲ τέτοιου εἴδους ἐρωτήματα.

Leave a Reply to ΚΩΣΤΑΣ-ΤΑΥΡΟΣCancel reply