Κάθισα κι ἐγώ, πρὸ μερικῶν ἡμερῶν, σὲ ἕνα παγκάκι γιὰ νὰ διαβάσω μὲ τὴν ἡσυχία μου.
Βγαίνοντας ἀπὸ τὸ σπίτι μου καὶ περπατῶντας πρὸς αὐτὸν τὸν «μικρὸ παράδεισό» μου, ἔνοιωθα πὼς κάτι γύρω μου μὲ ἐνοχλοῦσα, ἀλλὰ ἀδυνατοῦσα νὰ τὸ προσδιορίσω. Μὰ ὅταν πιὰ ἔκατσα κάτω ἀπὸ τὰ πεῦκα γιὰ νὰ χαλαρώσω, ἡ αἴσθησις τῆς δυσφορίας μου, ποὺ διαρκῶς μεγάλωνε, μοῦ προκαλοῦσε αἴσθημα ἀσφυξίας… Ἔνοιωθα σὰν νὰ πνίγομαι… Κάτι μὲ ἐνοχλοῦσε πολύ, πάρα πάρα πολύ…

Κυττῶντας γύρω μου προσεκτικά, ἕναν χῶρο ποὺ γνωρίζω ἀπὸ παιδί, ἀδυνατοῦσα νὰ διακρίνω κάτι διαφορετικό. Μόνον μία ἀνεπαίσθητος αἴσθησις θολούρας μὲ ἐνοχλοῦσε. Μία θολούρα ποὺ ἂν καὶ δὲν μοῦ ἔκρυβε τὸν Ἥλιο, ἐν τούτοις περιῴριζε τὴν ἐπίδρασίν του ἐπάνω μου. Ἔστρεψα τὰ μάτια μου στὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ ἀντικρύσω τὸ ἐνοχλητικότατον θέαμα δύο ἀεροπλάνων ποὺ πετοῦσαν ἀφήνοντας πίσω τους τὰ  ἀναγκαία «ἴχνη» ποὺ γεννοῦν τὰ γνωστά μας πλέον «πλέγματα»…

Ξέρω… Ξέρω… Σύμφωνα μὲ τὶς κρατοῦσες ἀπόψεις, αὐτὲς οἱ γραμμὲς δὲν εἶναι ψεκασμοὶ ποὺ μᾶς δολοφονοῦν… Οὔτε σκοπό τους ἔχουν νὰ μᾶς δηλητηριάσουν ἀποκοιμίζοντάς μας… Οὔτε, τέλος πάντων εἶναι τόσο κακές, ἐφ΄ ὅσον χρησιμοποιῶνται γιὰ νὰ ἐλεγξουν τὸν καιρό* πρὸς (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) ὄφελός μας…
…ὅμως ἐμέναν μοῦ περιορίζουν τὸ φῶς καὶ εἶναι ἀρκετὸ γιὰ νὰ ὀργισθῶ καὶ νὰ συνειδητοποιήσω, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, πὼς κάποιοι ἐγκληματοῦν εἰς βάρος μου καὶ πὼς τὰ ἐγχώρια σαπρόφυτα σφυρίζουν (καὶ) γιὰ αὐτὸ ἀδιάφορα.

Γιατί ἐγκληματοῦν;
Εἶναι ἁπλό. Ἐπιδροῦν στὸ κλίμα μὲ ὅλα τὰ μέσα πρὸ κειμένου νὰ χρησιμοποιοῦν αὐτὲς τὶς ἐπιδράσεις τους κατὰ τὸ δοκοῦν. Ἡ ἐπίδρασις ἐπὶ τῶν …«συμπεριφορῶν» τοῦ κλίματος εἶναι ὅμως Ὕβρις, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, ὁ πλανήτης μας διαθέτει «μηχανισμοὺς διορθωτικοὺς» τέτοιους, ποὺ κάθε παρέμβασις καταλήγει νὰ φαντάζῃ τοὐλάχιστον ἀστεία. Ὅσο γιὰ τὸ (ὁπωσδήποτε) ἐπιβαρυντικὸ τῆς ὑποθέσεως δὲν θὰ τὸ σχολιάσω.

Μειώνουν λέει τὴν ἀκτινοβολία τοῦ Ἡλίου μὲ σκοπὸ νὰ μεγαλώσουν τὶς σκιάσεις, πρὸ κειμένου νὰ μειωθοῦν οἱ ἐξατμίσεις. Τότε γιατί δέν ψεκάζουν καί τούς θερινούς μῆνες πού οἱ ἐξατμίσεις τῶν ὑδάτων ὀργιάζουν στο ἡμισφαίριό μας; Ἐγὼ τὸ μόνον ποὺ ἀντιλαμβάνομαι εἶναι πὼς μόνον τὶς σκιάσεις μεγαλώνουν καί, εἰδικῶς σὲ φθινοπωρινὲς ἢ χειμερινὲς περιόδους, αὐτὸ ἐπιδρᾶ ἐπάνω μας κατασταλτικῶς. Καὶ ἐπιδρᾶ ἐπάνω μας κατασταλτικῶς διότι τελικῶς χάνουμε μεγάλο μέρος τῆς ἡλιακῆς, ἤδη περιορισμένης λόγῳ ἐποχῆς, εὐεργετικῆς ἐπιδράσεως.
Κι αὐτό γιά τό καλό μας εἶναι; Ἤ μήπως οἱ καταθλίψεις πού ἐξαπλώνονται εἶναι ἄσχετες ἀπό τόν περιορισμό τῆς ἐκθέσεώς μας στό ἡλιακό φῶς; 

Ἔνοιωσα ἀπέραντη δυσφορία. Κι ἐνᾦ εὑρισκόμουν σὲ ἀνοικτὸ χῶρο, μέσα σὲ φυσικὸ περιβάλλον, ἐν τούτοις αἰσθανόμουν σὰν νὰ ἤμουν σὲ κλειστό, βαθὺ ὑπόγειο, μὲ τεχνητὸ φῶς καὶ μὲ ἀδυναμία διεξόδου. Κι αὐτὴ ἡ αἴσθησις ἐξηκολούθησε καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς παραμονῆς μου ἐκεῖ, μὰ καὶ ἀργότερα, ἔως τὸ πέρας τῆς ἡμέρας. Ἡ θολούρα στὴν ἀτμόσφαιρα μοῦ  γεννοῦσε σειρὰ ἀπὸ ἀρνητικὰ συναισθήματα, ποὺ σίγουρα δὲν ἦσαν ἄσχετα μὲ τὶς τεχνητὲς σκιάσεις.

Ἔνοιωσα ὀργή. Ἡ ἄρνησις τῶν σαπροφύτων νὰ ἀφήσουν ἔστὧ τὸ κλίμα καὶ τὸν πλανήτη μόνα τους γιὰ νὰ αὐτό-ἐπιδιορθωθοῦν, εἶναι γιὰ ἐμέναν μία ἀπὸ τὶς μέγιστες καὶ χείριστες μορφὲς Ὕβρεως. Εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα εἰς βάρος τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ἀποτελεῖ τὴν κορύφωσιν τῆς πλήρους συγχύσεως καὶ τῆς παντελοῦς ἀνικανότητος ποὺ τοὺς διακρίνει. Τὰ ἄτομα αὐτὰ εἶναι τοὐλάχιστον γιὰ κρεμάλα, ὄχι τόσο γιατί προκαλοῦν (ποὺ σαφῶς καὶ προκαλοῦν) ἀμέτρητες ἀλληλεπιδράσεις στὴν ὑγεία μας, ἀλλὰ διότι θεωροῦν ἐαυτοὺς μικροὺς θεούς, ἱκανοὺς νὰ παρέμβουν σὲ κάτι ποὺ οὔτε μόνοι τους …κατεσκεύασαν (βλέπε πλανήτη), νὰ ἀλλοιώσουν κάτι ποὺ οὔτε δύνανται νὰ διανοηθοῦν τοὺς μηχανισμούς του (βλέπε κλίμα) καί, καταληκτιῶς, νὰ διατηρήσουν μίαν ἐξουσία ποὺ οὐδόλως τοὺς ἐπροσφέρη καὶ τὴν ὁποίαν καταχρηστικῶς διατηροῦν ἐδῶ καὶ αἰῶνες.

Ὅσο γιὰ τὸ ἐὰν καὶ κατὰ πόσον κινδυνεύῃ ὁ πλανήτης… Λίγο νὰ κυτταχθοῦν στὸν καθρέπτη τους ἔχουν περισσότερες πιθανότητες γιὰ νὰ ἀνακαλύψουν τὴν βασικὴ πηγὴ τῶν συμφορῶν τοῦ περιβάλλοντος… Τόσο ἁπλᾶ…

Φιλονόη 

* Τὸ κλίμα, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, σχετίζετο ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ἀπὸ τὶς ἐπιδράσεις τοῦ Ἡλίου στὴν Γῆ μας, κάτι ποὺ τελικῶς οὔτως ἢ ἄλλως δὲν γίνεται νὰ ἐλεγχθῇ. Τὸ τί μᾶς λὲν εἶναι ἀπολύτως διάφορον ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πράγματι ἰσχύει.  Τὸ τί θὰ συμβῆ στὸν πλανήτη δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἐλέγξουμε ἐμεῖς, τὰ μικρὰ κι ἀδύναμα ἀνθρωπάκια. Ὅλοι αὐτοὶ λοιπὸν ποὺ ἀποφασίζουν, πάντα ἐρήμην μας, νὰ χειραγωγήσουν τὸ κλίμα, εἶναι τοὐλάχιστον καραγκιόζηδες καὶ εὐφάνταστοι ἐπαρμένοι, ποὺ ἐπιτυγχάνουν μόνον νὰ ἐπιταχύνουν καταστροφές.