Εἶναι ὀξύμωρον νὰ κυττᾶμε γύρω μας καὶ νὰ διαπιστώνουμε διαρκῶς τὸ πόσο λάθος εἶναι ὅλοι κι ὅλα.
Ἡ αὐτονόητος ἐρώτησις «ἐγώ τί ἔκανα;» ἤ ἡ «ἐγώ τί δέν ἐκανα;», ποὺ κανονικὰ ἔπρεπε νὰ θέτουμε διαρκῶς στοὺς ἑαυτούς μας, γιὰ τὸ κάθε τί, οὐδέποτε ἐκφράζεται. Πάντα φταῖν οἱ ἄλλοι γιὰ ὅλα. Κι ἔτσι, λησμονῶντας πὼς ἤμασταν ψηφοφόροι τῶν μὲν ἢ τῶν δὲ(ν) σήμερα γελᾶμε καὶ θρηνοῦμε, ταὐτοχρόνως, μὲ τὰ (κάθε λογῆς) τσιπροκούλλλιιικα ἐκλογικὰ ἀποτελέσματα, μά, ἀκόμη καὶ τώρα, ἀδυνατοῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ κατὰ πόσον ἐμεῖς, ὡς ἄτομα, ἀποδεχόμεθα, στηρίζουμε άλλὰ καί, καταληκτικῶς, ὑπερασπιζόμεθα τὴν δημοκρατία (τους), τὶς δημοκρατικὲς ἐκλογές (τους) καὶ φυσικὰ τὶς ὁποιεσδήποτε ἀπόψεις μας, ποὺ μόνον μέσῳ τοῦ κυνοβουλευτισμοῦ τους ἐλπίζουμε νὰ ἐκφρασθοῦν.
Οὐδὲ μία ἀμφισβήτησις, οὐδὲ μία αὐτοκριτική, οὐδὲ μία ἐναλλακτική.

Κι ἐνᾦ κάθε στιγμὴ ἀποδεικνύεται πὼς τελικῶς εἴμαστε μέρος τοῦ προβλήματος, ἐν τούτοις, ἀκριβῶς διότι ἀρνούμεθα νὰ ἀναλάβουμε τὸ βάρος τῆς ἀτομικῆς μας εὐθύνης, γιὰ ὅσα πράξαμε καὶ (κυρίως) γιὰ ὅσα δὲν πράξαμε, ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ ὅλα καταῤῥέουν, ἐμεῖς κυττᾶμε τὸ …δάκτυλο, ἂν τί γιὰ τὸ «δάσος».
Τὸ «δάσος» φίλοι μου ὅμως εἶναι ἐκεῖ καὶ μόνον ὅταν θὰ μπορέσουμε νὰ τὸ ἀντικρύσουμε ὁλόκληρο, θὰ συνειδητοποιήσουμε τὶς δικές μας ὀλιγωρίες, τὶς δικές μας εὐθύνες καὶ τὶς δικές μας ἐκπτώσεις.

Τί ἐννοῶ; Πολὺ ἁπλᾶ πὼς τὸ ψάρι ναὶ μὲν ξεκινᾶ νὰ βρωμᾷ ἀπὸ τὸ κεφάλι, ἀλλὰ εἶναι τόσος ὁ καιρὸς ποὺ ξεκίνησε ἡ ἀποσύνθεσίς του, ὥστὲ πλέον φθάσαμε στὸ σημεῖον νὰ …ζέχνῃ περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὸ σῶμα.
Ἡ δημοκρατία (τους) ἀπέθανε, οἱ, καθ’ οἱνονδήποτε τρόπο, ἐλπίζοντες σὲ αὐτὴν κυκλοφοροῦν ἀνάμεσά μας ἀπογοητευμένοι καὶ τὸ κράτος-μόρφωμα-προτεκτοράτο τῶν τοκογλύφων ἐψόφησε ἀλλὰ δὲν τοῦ τὸ ἔχουν ἀκόμη ἀνακοινώση.
Οὐδὲ μία αὐτοκριτικὴ ὅμως, οὐδὲ μία ἀμφισβήτησις, οὐδὲ μία ἀναθεώρησις.

Ἡ παιδεία, γιὰ παράδειγμα, ποὺ προσφάτως (στὴν κυριολεξία) ἀπεκάλυψε τὴν κατάντια της ἕνας κάποιος τζήμερος (ποὺ στὴν πραγματικότητα ἦταν καὶ εἶναι τὸ μακρὺ χέρι τῶν κρατούντων ἐπάνω μας, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς διαμορφώνουν ἀτνιλήψεις, συνειδήσεις καὶ ἦθος), ὄχι μόνον ἐψόφησε, ἀλλὰ ζέχνει τόσο πολύ, ποὺ προβληματιζόμεθα γιὰ τὶς …ἀντοχές της.

Τὰ ταμεία τοῦ κράτους, ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι δική μας περιουσία, «ἔτυχαν» καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ «τυγχάνουν» ἀσυδότου λεηλασίας καὶ πλιατσικολογήσεων, ἐνᾦ οἱ καλούμενοι καὶ ὑπουργοὶ ἐπὶ τῶν οἰκονομικῶν, ὄχι μόνον ὁμολογοῦν πὼς εἶναι βιτρίνες, ἀλλὰ ἐπιχειροῦν, γιὰ ἴδιόν τους ὄφελος, νὰ προλάβουν νὰ ἀρπάξουν ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο, πρὸ τῆς ὁριστικῆς κατακρημνίσεως τοῦ οἰκοδομήματος ποὺ τοὺς ἐκκόλαυσε. Ἐννοεῖται πὼς δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι τὸ τέλος τους φθάνει, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει πὼς θὰ τὸ ἀποφύγουν.

Ἡ διαρκὴς καὶ κατ’ ἐξακολούθησιν ἀσυλία δὲ ὅλων αὐτῶν τῶν σαπροφύτων, εἶναι τόσο θρασύτατα ἐπιδεικτική, ποὺ πλέον ξεπέρασε κάθε ὄριον προκλητικότητος καὶ ὁδεύει μόνη της στὸ τέλος της λόγῳ ἀπωλείας κάθε πυλῶνος στηρίξεώς της. Ἀπὸ ὅπου κι ἐὰν τὴν πιάσῃς λερώνεσαι.

Ἡ δὲ ὑπερεξουσία τῶν Μ.Κ.Ο. δὲν ἀποδεικνύει κάτι περισσότερο ἢ λιγότερο, ἀπὸ τὸ ἀπόλυτο σκηνικὸ ἀποσυνθέσεως, ποὺ ἐπιβεβαιώνει ἐπίσης πὼς οἱ ἠμέρες αὐτοῦ τοῦ μορφώματους μετροῦν πλέον ἀντίστροφα καὶ εἰς βάρος του. Ἄλλως τὲ πλησιάζουν ἅπαντες σὲ ἐκεῖνο τὸ σημεῖον ποὺ θὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ κατασπαράξουν τὶς ἴδιές τους σάρκες, γιὰ νὰ δηλητηριασθοῦν (ἐπὶ τέλους), νὰ ψοφήσουν καὶ νὰ μᾶς ἀπαλλάξουν ὁριστικῶς ἀπὸ τὴν παρουσία τους. (Κι αὐτὸ εἶναι ἤδη πασιφανὲς καὶ κυριολεκτικό!!!)

Ὅσο γιὰ τὴν δικαιοσύνη, ἂς μὴ τὸ συζητᾶμε καλλίτερα. Εἶναι κοινή μας διαπίστωσις πὼς οἱ νόμοι ποὺ ψηφίζονται ἀπὸ σαπρόφυτα, σκοπό τους ἔχουν νὰ ὑπερασπίζονται τὰ σαπρόφυτα. Ἀκόμη λοιπὸν κι ἐὰν κάποιος ἢ κάποιοι ἀπὸ τὸ δικαστικὸ σῶμα θὰ ἤθελαν πράγματι νὰ ὑπηρετήσουν τὸ ἀναγκαῖον (κι ὄχι ἐπίσημον) δίκαιον, εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ ἀκολουθήσουν στὴν ἄβυσσο τὸ κράτος ποὺ τοὺς συντηρεῖ. Ἀπὸ παραιτήσεις δὲν ἀκούσαμε φυσικὰ κάτι καὶ ἀπὸ δίκες παρ:ωδία βοᾶ ὁ Τύπος.

Τελικῶς, ὅλοι ἐμεῖς, μὲ αὐτὰ καὶ μὲ τὰ ἄλλα, καταντήσαμε οἱ ἀποδιοπομπαῖοι τράγοι, ποὺ ὡς σύγχρονοι …καστανάδες, καλούμεθα νὰ πληρώσουμε τὸ …«μάρμαρο»!!!

Ναὶ ῥέ, εἴμαστε ΟΛΟΙ καστανᾶδες!!!

Κι ὅσα μᾶς ἐτρόμαζαν, γιὰ νὰ μὴ τὰ πάθουμε, τὰ πάθαμε.
Κι ἔτσι μὲ τὸν φόβο νὰ μὴ πεινάσουμε, φθάσαμε στὸ σημεῖον οἱ μισοὶ σχεδὸν ἀπὸ ἐμᾶς νὰ πεινᾶμε…
Μὲ τὸν φόβο νὰ μὴ μᾶς τὰ πάρουν ὅλα, καταντήσαμε νὰ χρωστᾶμε καὶ τῆς …Μιχαλοῦς, ἐνᾦ μὲ τὸν φόβο νὰ μὴ μᾶς πετάξουν ἀπὸ τὴν μπατρίδα μας τὴν Εὐρώπη, καταντήσαμε νὰ ἀνεχόμεθα κάθε ἔγκλημα εἰς βάρος μας ὡς …«ἀναγκαῖον κακόν»
Καί, τελικῶς, πονᾶμε μὲν ἀλλὰ ἀντέχουμε, ἐνᾦ φυσικὰ καὶ κρυώνουμε καὶ πεθαίνουμε ἀπὸ τὸ ψῦχος καὶ ἐπάνω ἀπὸ ὅλα παραμένουμε χρέους ὑποτελεῖς εἰς τὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα.

Δὲν ἔχουμε ἐνόχους ἐμεῖς…

Αὐτὸ ὅμως πού, ἀκόμη καὶ τώρα, ἀρνούμεθα νὰ ἐπεξεργασθοῦμε εἶναι τὸ ἐὰν ὀρθῶς ἢ λάθος μᾶς κατηγοροῦν γιὰ τὴν συνυπευθυνότητα.
Ἡ δική μας συνυπευθυνότης λοιπὸν φίλοι μου ἐνυπάρχει καὶ φωλιάζει στὴν ἀνοχή. Ἐκεῖ καὶ μόνον.

This slideshow requires JavaScript.

Δὲν ἔχουμε ἐνόχους ἐμεῖς… (β)

Ἂς ἀναρωτηθοῦμε ὅμως καὶ γιὰ τοὺς λοιποὺς πυλῶνες στηρίξεως τοῦ κράτους ἐκτρώματος.
Εἰδικῶς λοιπὸν γιὰ τὶς Ἐνοπλες Δυνάμεις, ποὺ κατήντησαν οἱ «Φιλιππινέζες» τοῦ (κάθε) πSoros, κακῶς τὶς ἀναφέρουμε ὡς ξεχωριστὸ κλάδο τοῦ κράτους, ἐφ΄ ὅσον, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ὁ λόγος ὑπάρξεώς τους δὲν ἦταν τὸ νὰ ὑπηρετοῦν τὰ συμφέροντα τῶν λαῶν, ἀλλὰ τὰ συμφέροντα αὐτῶν ποὺ ἐλέγχουν τοὺς λαούς. Ὡραία τὰ μεγάλα λόγια, ἀκόμη ὡραιότερα τὰ ἰδανικά, μὰ ἡ πραγματικότης, στυγνή, σκληρὴ καὶ εἰρωνικὴ μᾶς ἀποκαλύπτει αὐτὸ ποὺ δὲν θέλουμε νὰ ὁμολογήσουμε στοὺς ἑαυτούς μας. Στρατὸς καὶ Ἀστυνομία ἐκπαιδεύονται ἔτσι, ὥστὲ νὰ ἐλέγχονται καὶ νὰ καθοδηγοῦνται μὲ τέτοιον τρόπο, πρὸ κειμένου τὰ κρατικὰ συμφέροντα καὶ μόνον νὰ στηρίζουν καὶ σπανίως (ἔως ποτέ!!) τὰ ἐθνικά. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ στὶς κρατικὲς θέσεις ἐξουσίας ἐναλλάσσονται τὰ ἴδια ἀκριβῶς σαπρόφυτα τῶν βενιζελικῶν ἀπογόνων, ἐδῶ καὶ δεκαετίες, κατήντησαν, ἐπισήμως, αὐτὰ τὰ σώματα οἱ σύγχρονοι πραιτωριανοὶ τῆς δημοκρατίας (τους) ἤ, ἄλλως, οἱ σύγχρονες δυνάμεις προστασίας τῶν δεσμοφυλάκων καὶ μας.

Φυσικά, μέσα σὲ ὅλον αὐτὸν τὸν ἀλητήριο καὶ ἀπολύτως ἀνήθικο μηχανισμό, πρωταρχικὸ ῥόλο παίζουν διαρκῶς τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, ἐφ΄ ὅσον ἁπλῶς ἀναπαράγουν ὅσα οἱ τοκογλύφοι ἐπιθυμοῦν, μὲ τὸ ἀνάλογον οἰκονομικό τους διάφορον. Τὸ γνωστὸ «ἀλῆτες-ῥουφιάνοι-δημοσιογράφοι» ἀποτυπώνει πλήρως τὴν σημερινή μας πραγματικότητα, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν ἐμεῖς τοὺς ὑπολογίζουμε ἤ ὄχι. Κι αὐτῶν τὸ τέλος εἶναι διακριτό, ἀλλὰ ἀκόμη φαντάζουν, στὰ μάτια μας, παντοδύναμοι.

Ἐννοεῖται πὼς σύσσωμα τὰ ἱερατεία, ἀνεξαρτήτως θρησκείας καὶ δόγματος, ἐπίσης δροῦν ὡς ἔνας ἀπὸ τοὺς σημαντικοτέρους πυλῶνες αὐτοῦ τοῦ ἐκτρώματος. Σαφὴς ὁ ρόλος τους, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, μὰ τώρα ὅλο καὶ πιὸ διακριτὸς ἀπὸ τοὺς λαούς.
Καί, ἐννοεῖται, πὼς οὔτε κι αὐτοί, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ παραπάνω, γιὰ αὐτοκριτική, γιὰ ἀναθεωρήσεις καὶ γιὰ μεταμέλειες δὲν προβληματίζονται. Αὐτὰ εἶναι γιὰ ἐμᾶς, τοὺς χαχόλους.

Πρὸ ἡμερῶν λοιπὸν ἕνας τζήμερος ἔθιξε τὸ παραπάνω ὅργιον, περιοριζόμενον μόνον στὰ τῆς ἀπαιδείας, στοὺς ἐκπαιδευτικοὺς καὶ στὸν συνδικαλισμό.

Ὅμως… Σέ ποίους ἀπευθύνετο; Σέ ὅλους αὐτούς πού σιτίζονται ἀπό αὐτόν τόν μηχανισμό; Ἤ μήπως σέ ἐμᾶς; Τούς ψηφοφόρους; Διότι ἐὰν ἀπευθύνετο σὲ αὐτὸν τὸν μηχανισμό, ποὺ σήμερα ἀποτελεῖ τὴν κοινότητα τῶν ἐκπαιδευτικῶν, νομίζω πὼς δὲν ἔχει κάποιο νόημα, ἐφ΄ ὅσον δὲν ἔχουν λόγους ἀκυρώσεως καὶ τῶν προνομίων τους καὶ τῆς (μεταξύ τους) ἠθικῆς ἀλλὰ καὶ ὅλου τοῦ μηχανισμοῦ ποὺ τοὺς συντηρεῖ καὶ τοὺς προστατεύει.
Τότε λοιπόν; Μήπως ἀπευθύνετο σέ ἐμᾶς;
Ἴσως, ἀλλὰ νομίζω πὼς ἄργησε. Δὲν πιστεύω πλέον πὼς ὑφίσταται κάποιος σοβαρὸς λόγος γιὰ νὰ ἐπιχειρήσουμε νὰ σώσουμε κάτι ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα, πολλῷ δὲ μᾶλλον ἀπὸ ὅλο αὐτὸ τὸ μόρφωμα τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν. Τὸ νὰ καταγγέλλουμε γιὰ νὰ καταγγέλλουμε ἦταν, ἴσως, ἔως προσφάτως χρήσιμο, ἀλλὰ τώρα πιὰ μᾶς τελείωσε κι αὐτό. Μόνον νὰ ἀναμένουμε τὸ (πασιφανὲς) τέλος αὐτοῦ τοῦ ἐκτρώματος δυνάμεθα πλέον.

Συνεπῶς; Τί ἔκανε ὁ τζήμερος μέ τήν παραπάνω καταγγελία; Ἐπέτυχε μήπως νά συσπειρωθοῦν περισσότερο οἱ τάξεις τῶν ἐκπαιδευτικῶν; Ἐπέτυχε μήπως νά συσπειρωθοῦν γύρω του περισσότερο ὑποστηρικτές του; Ἤ μήπως μίαν …τρύπα στό νερό;
Ἀλλὰ κι ἀπὸ τὴν ἄλλην… Ποιός εἶναι ὁ (κάθε) τζήμερος; Μήπως κύτταρον αὐτοῦ μηχανισμοῦ πού κατήγγειλε; Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, ὅλοι οἱ τζήμεροι τοῦ κόσμου μας συντηροῦνται ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἔκτρωμα. Καί, φυσικά, συζητᾶμε γιὰ τὸ ἴδιο ἄτομον ποὺ ἔγραφε ἐπιστολὲς στὴν Μέρκελ, δηλώνοντας σαφῶς τὴν …«ὑποταγή» του στὶς ἐντολές της, μέσα ἀπὸ τὶς εὐχαριστίες του πρὸς αὐτήν, ποὺ δὲν μᾶς …ἐξηφάνισε, ἐνᾦ παραλλήλως, ἐμμέσως ἀλλὰ σαφῶς, μέσα ἀπὸ τὴν ἰδίαν ἐπιστολή, ἀνεγνώριζε τὸ «χρέος», ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν ἐπεσήμαινε τὶς ἀτιμίες ποὺ τὸ διῴγκωσαν.
Μήπως τελικῶς συζητᾶμε γιά ἐκεῖνο τό παράλογον …«ὀλίγον ἔγγυος» πού τόσο συχνά κι ὁ ἴδιος στιγματίζει;

Διαφωνῶ λοιπὸν πλέον ἀπολύτως καὶ καθολικῶς μὲ τὸ νὰ στιγματίζουμε μόνον ἐκφάνσεις τῆς σημερινῆς κατάντιας, ἀρνούμενοι νὰ ἐννοήσουμε πὼς δὲν ὑφίσταται πλέον κάποιος λόγος διασώσεως ὅλου αὐτοῦ τοῦ τέρατος, ποὺ συντηρεῖται, κακὴν κακῶς, ἀπὸ τὶς σάρκες μας. Ἡ σαπίλα εἶναι καθολική, ἀναγνωρίσιμος καὶ πλέον μὴ ἀναστρέψιμος ἡ ἡμερομηνία λήξεως ὅλου τοῦ μηχανισμοῦ ποὺ ἐγέννησε καὶ ἐπέβαλε καὶ συντηρεῖ αὐτὸ τὸ σίχαμα.
Ὅμως τώρα πιὰ εἶναι καὶ περιττός, καθὼς φυσικὰ περιττὸ εἶναι τὸ νὰ ἀναζητοῦμε ἔνθεν-κακεῖθεν τρόπους διασώσεώς του.

Τώρα πιά, κατ’ ἐμέ, αὐτὸ ποὺ πράγματι ἡ Ἀνάγκη ἐπιτάσσει δὲν εἶναι τὸ νὰ ἑστιάζουμε στὸ τί, στὸ πῶς καὶ στὸ ἐὰν θὰ διασώσουμε κάτι ἀπὸ τὰ ἄσωστα, παρὰ μόνον στὸ πῶς, μὲ κάθε τρόπο, θὰ βοηθήσουμε νὰ σωθοῦν ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότεροι, ἐνᾦ, διαρκῶς, ὀφείλουμε, στοὺς ἑαυτούς μας καὶ στὶς οἰκογένειές μας, νὰ μεριμνοῦμε πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα γιὰ τὴν δική μας ἀσφάλεια. Τὸ ὁ «σώζων ἑαυτὸν» εἶναι βασικὸς κανὼν ἐπιβιώσεως, ἰδίως ὅσο κυλοῦν οἱ ἑβδομάδες καὶ ὁδεύουμε πρὸς τὸ πέρας τοῦ ἐγκλήματος-κράτους καὶ ὅλων τῶν προεκτάσεών του.

Τέλος φίλοι μου… Τέλος… Ἂς τὸ συνειδητοποιήσουμε διότι κινδυνεύουμε νὰ παρασυρθοῦμε μαζύ μὲ ὅλο αὐτὸ τὸ ἔγκλημα στὸν τάφο του. Καί, εἰλικρινῶς, πιστεύω βαθύτατα πὼς δὲν ἔχουμε λόγους νὰ τὸ κάνουμε.  Ὄχι διότι ἐμεῖς εἴμαστε καλλίτεροι ἢ χειρότεροι ἀπὸ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τοῦ σημερινοῦ αὐτοῦ ἐκτρώματος, παρὰ μόνον διότι μέσα μας (βαθειὰ σίγουρα ἀλλὰ ναί, μέσα μας), ἐκτὸς ἀπὸ τὶς τάσεις βολέματος καὶ ῥεμπελιοῦ, ἀδιαφορίας καὶ ὀλιγωρίας, ἐλπιδοφορίας καὶ ἀναισθησίας, ἐνυπάρχουν καὶ κάποια ἄλλα στοιχεία πού, σὲ περιόδους Ἀνάγκης ὄχι μόνον θὰ ἐκφρασθοῦν, ἀλλὰ θὰ πατήσουμε ἐπάνω τους γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε, ὅσο τὸ δυνατὸν ταχύτερα, ἀπὸ κάθε κατάλοιπο τῆς σημερινῆς ἀποσυνθέσεως.

Φιλονόη