Τὸ παρακάτω κείμενον ἐδημοσιεύθη στὶς 6 Ἰουνίου 2014. Ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον σημαντικὰ γιὰ ἐμέναν, πρὸ κειμένου νὰ συνειδητοποιήσω τὸ πόσο σπουδαῖος ἦταν ὁ ρόλος τῶν διαφόρων «Κωνσταντήδων» κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Ἐπαναστάσεως. Τὸ κείμνον, ἂν καὶ «πατοῦσε» σὲ ἱστορικὸ γεγονός, δὲν ἦταν ἱστορικό. Ἦταν ἀφορμὴ γιὰ νὰ «δῶ» μέσα μου τὸ ἐὰν ἐγὼ (καὶ μόνον ἐγὼ) δύναμαι νὰ λειτουργήσω σὰν τοὺς τόσους καὶ τόσους Κωνσταντῆδες τῆς ἱστορίας μας. Ἦταν μία «ἄσκησις» γιὰ τὸ πόσο πολὺ ἢ γιὰ τὸ πόσο λίγο ἐννοῶ τὰ ὅσα πιστεύω.
Τὸ κείμενον εἶχε ἐνημερωθεῖ ἀλλὰ ἀνέμενε στὰ πρόχειρα γιὰ νὰ συνδεθῇ μὲ τὰ ἱστορικὰ κείμενα, κάτι ποὺ θὰ καθυστερήσῃ ἀκόμη.
Οἱ σύνδεσμοι ἐντὸς τοῦ κειμένου δὲν «δουλεύουν», ἀλλὰ κάποιαν στιγμὴ στὸ μέλλον θὰ ἀποκατασταθοῦν.

Φιλονόη,
2 Σεπτεμβρίου 2023

Νύκτα σκοτεινὴ αὐτὴ τῆς 6ης Ἰουνίου τοῦ 1822…
Λίγο πρὶν τὰ μεσάνυκτα… Νύκτα δίχως σελήνη… Καὶ τὸ μελτέμι ἔπαυσε…
Κάποιες σκιές, μὲ μίαν βάρκα κι ἕνα μπουρλότο, γλυστροῦν ἀθόρυβα σχεδὸν καὶ προσεγγίζουν, μετὰ πολλῶν κόπων καὶ βασάνων τὴν τουρκικὴ ναυαρχίδα, τὸ μεγάλο ντελίνι, ποὺ φιλοξενοῦσε περισσοτέρους ἀπὸ δύο χιλιάδες Τούρκους.

Ὁ θάνατος γιὰ τοὺς ξυπολύτους Ψαῤῥιανοὺς σχεδὸν βέβαιος…
Κι ὅταν κάποιος πῆγε νὰ ἐκφράσῃ τὸν φόβο του, ὁ Κωνσταντῆς τοῦ εἶπε: «Γιὰ ἀκοῦτε ἐδῶ… Κανέναν δὲν πῆρα μὲ τὸ ζόρι. Ὅποιος τὸ μετάνιωσε, νὰ ἡ θάλασσα. Ἄς πέσῃ καὶ κολυμπῶντας ἄς σωθῇ».

Τὰ κουπιὰ ἐδούλευαν ἀσταμάτητα…
Διέφυγαν ἀπὸ τὰ «μπλόκα» δηλώνοντας «Νέμτσοι! Νέτσοι!…» («Αὐστριακοί! Αὐστριακοί!…»)
Κι ἔφθασε ἡ μεγάλη στιγμὴ ποὺ πιὰ τὸ μπουρλότο ἔπρεπε νὰ δεθῇ σωστὰ στὴν ναυαρχίδα…
Καὶ τότε ὁ Κωνσταντῆς κατάλαβε καὶ εἶπε στὸν ἑαυτόν του:
«Κωνσταντῆ θὰ πεθάνης!»…
Καὶ τότε, κατὰ πῶς ὁμολογοῦσε ἀργότερα, ἐξεκαθάρισαν ὅλα μέσα του!
Ἐξεκαθάρισαν τόσο πολὺ ὅλα μέσα του, ποὺ ἦταν σὰν νὰ ἐχάθησαν οἱ ἐχθροὶ ἀπὸ γύρω του!!!
Τὸ μοναδικὸ ποὺ τὸν ἐνδιέφερε πλέον ἦταν τὸ χρέος.
Τὸ μοναδικό του μέλημα πλέον, ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, ἦταν νὰ κάνῃ ὅσο τὸ δυνατὸν καλλίτερα αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖον εὑρίσκετο ἐκεῖ!
Ὅλος ὁ κόσμος του, ὅλη ἡ ζωή του, ὅλο του τὸ εἶναι ἐτελείωνε κι ἄρχιζε καὶ ξανά-ἐτελείωνε ἐκεῖ ποὺ κατέληγε ὁ γάντζος καὶ ἡ μπαρούτη.
Τόσο ἁπλᾶ… Τόσο ἀπόλυτα… Τόσο τέλεια!!!
Ὤ……!!!!!!!!!!!
Μία ἀλήθεια μοναδική!
Ὤ……!!!!!!!!!!!!!
Μποροῦμε ἄρα γέ νά συνειδητοποιήσουμε τό πόσο σπουδαῖο ἦταν αὐτό πού εἶπε ἐκείνην τήν στιγμή ὁ Κωνσταντῆς στόν ἑαυτόν του;
Ὤ……!!!!!!!!!!!!
Τί χάσαμε; Τί δέν βλέπουμε ἐμπρός μας; Τί δέν καταλαβαίνουμε ἐπί τέλους;
«Κωνσταντῆ θὰ πεθάνης!»
Πότε μπορέσαμε νά ποῦμε ἐμεῖς στόν ἑαυτόν μας αὐτήν τήν κουβέντα;
Πότε αἰσθανθήκαμε ΠΑΝΕΤΟΙΜΟΙ νά ἐκτελέσουμε τό ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ;;;
Πότε καταφέραμε νά νοιώσουμε κομμάτι τῆς ἱστορίας μας, τῆς κληρονομιᾶς μας καί τῆς Πατρίδος μας;
Ποτέ…
Δυστυχῶς… Ποτέ…
Εἴμαστε τόσο πατριῶτες, ὅσο δὲν μᾶς πονᾶ…
Εἴμαστε τόσο ἀποφασισμένοι, ὅσο δὲν ξεβολευόμεθα…
Εἴμαστε τόσο πανέτοιμοι γιὰ νὰ διεκδικήσουμε τὴν ἐλευθερία μας, ποὺ τελικῶς ἐπιλέγουμε τὴν …ἀσφάλειά μας!!!
«Κωνσταντῆ θὰ πεθάνης!»
«Φιλονόη θὰ πεθάνης!»
«Γιῶργο, Θανάση, Μαρία, Στάθη, Στέλλα, Γιάννη, Πέτρο, Παναγιώτα… θὰ πεθάνης!!!»
Μποροῦμε νά τό αἰσθανθοῦμε;
Μποροῦμε νά τό νοιώσουμε;
Τολμοῦμε νά ξεπεράσουμε τό ἐγώ μας καί νά ζήσουμε γιά τό ΟΛΟΝ;

«Πᾶμε τώρα, οἱ δύο μας».

Ἐὰν ναί…
…Τότε
καὶ μόνον τότε θὰ ἐπιτύχουμε καὶ θὰ καταφέρουμε νὰ ξανὰ κερδίσουμε, μὲ
ὅλες τὶς ἀπαραίτητες θυσίες, τὸ δικαίωμα στὴν ἐλευθερία, ποὺ χάσαμε.
Φιλονόη
φωτογραφία