Ἡ μεγάλη προδοσία ποὺ βιώνουμε ὡς λαός, τὶς τελευταῖες δεκαετίες, δὲν εἶναι τόσο αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν στὰ ἐθνικά μας ζητήματα, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ δὲν ὁμολογῶνται. Εἷναι αὐτὰ ποὺ ψιθυρίζονται καὶ αὐτὰ ποὺ ὀσμιζόμεθα. Εἶναι αὐτὰ ποὺ ἀπεφασίσθησαν, ἐν τῇ ἀπουσίᾳ μας, γιὰ τὸ ἐὰν θὰ μᾶς ἐπιτραπῇ ἢ ὄχι νὰ ἐπιβιώσουμε. Εἶναι αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀπέκρυψαν καὶ ἡ ἀλλοίωσις τῆς Ἱστορίας μας. Εἶναι τέλος πάντων κάθε παγίδευσις, κάθε προπαγάνδα, κάθε ἀποσιώπησις, μὰ κυρίως εἶναι τὰ ἀναπάντητα «γιατί», ποὺ οὐδέποτε μᾶς ἐπετράπη ἀκόμη καὶ νὰ ὑποψιασθοῦμε.

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Εἶναι αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς προσπεράσαμε ὡς μὴ σημαντικά, μὰ κι αὐτὰ ποὺ πιστεύσαμε γιὰ ἀδύνατα.
Εἶναι αὐτὰ φοβηθήκαμε νὰ πλησιάσουμε κι αὐτὰ ποὺ περιφρονήσαμε.
Εἶναι ὅλα αὐτὰ γελοιοποιημένα ἀπὸ δεκάδες παπαγάλους, χαρακτηρίσαμε ὡς δευτερεύοντα.
Εἶναι τελικῶς οἱ ζωές μας ποὺ μὲ ὅλους τοὺς τρόπους καὶ ὅλα τὰ μέσα ἀπαξιώνονται καθημερινῶς, δίχως νὰ ἐρωτηθοῦμε καὶ δίχως νὰ μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ ἀντιδράσουμε.

Καί τί νά κάνουμε τελικῶς; Θά σηκώσουμε τά χέρια ἤ θά πολεμήσουμε; Θά πολεμήσουμε μόνοι μας ἤ μέ συντρόφους; Καί ποῦ θά τούς ἐντοπίσουμε αὐτούς τούς συντρόφους; Πότε θά ξεκινήσουμε ὅλοι μαζύ νά συγκροτοῦμε γραμμές ἀμύνης; Εἶναι δυνατόν κάτι τέτοιο;
Κι ἐάν ἀποφασίσουμε νά πολεμήσουμε, μέ τί ὅπλα θά τό κάνουμε; Κι ἐάν αὐτά τά ὅπλα εἶναι σημαδεμένα γιά νά στραφοῦν κάποιαν στιγμή ἐναντίον μας ἐμεῖς πῶς θά προφυλαχθοῦμε;
Ὑπάρχουν πιθανότητες ὑπέρ μας ἤ ὅλες εἶναι ἐξ ἀρχῆς ἐναντίον μας; Κι ἐάν εἶναι ὅλες οἱ πιθανότητες ἐναντίον μας, τότε ποῖος λόγος ἱκανός θά μᾶς …πείσῃ νά ἀντισταθοῦμε; 

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ὅλα τὰ (φερόμενα ὡς) ὅπλα μας εἶναι σημαδεμένα καὶ ὅλοι οἱ ἐν δυνάμει σύντροφοί μας ἀγωνίζονται ἄλλους ἀγῶνες καὶ ὅλες οἱ πιθανότητες, λογικῶς, εἶναι ἐξ ἀρχῆς ἐναντίον μας. Μὰ αὐτὰ εἶναι τὰ ἐκ πρώτης ὄψεως δεδομένα, ἐφ΄ ὅσον ἀπὸ τὴν μία ἡ ἀπελπισία τοῦ ἐγκλωβισμένου κι ἀπὸ τὴν ἄλλην ἡ πίστις μας στὸ δίκαιον εἶναι ἐξ ἀρχῆς κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἀσταθμήτους παράγοντες, ποὺ ἀκόμη μᾶς κρατοῦν ζωντανοὺς καὶ μᾶς ἐπιβάλλουν νὰ παραμένουμε ἑστιασμένοι στὸν σκοπό μας, ποὺ ἀπὸ ἀρχῆς ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ἡ Ἐλευθερία τοῦ Ἀνθρώπου. 

Ἡ ἀλήθεια ἐπίσης εἶναι πὼς ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ εἴμαστε τόσο πιεσμένοι, μὰ κι ἐπεὶ δὴ διαβιοῦμε αρὸ κέντρο τῶν καταστάσεων, ποὺ μᾶς περιορίζουν ἀκόμη καὶ τὴν διαύγεια σκέψεως, εἶναι ἀδύνατον νὰ μπορέσουμε νὰ «διακρίνουμε» ὅλο τὸ σκηνικὸ καὶ ὅλα τὰ δεδομένα. Μόνον μέρος τους ἀντιλαμβανόμεθα καὶ μόνον βάσει αὐτῶν ποὺ ἀντιλαμβανόμεθα κρίνουμε. Ἐὰν μὲ κάποιον τρόπο ἐπιτύχουμε νὰ ἐξέλθουμε τῶν καταστάσεων καὶ νὰ παρατηρήσουμε ἐξ ἀποστάσεως τὰ ὅσα συμβαίνουν, θὰ μεταστρέφαμε, ἴσως κι ὁλικῶς, τὶς ἀπόψεις μας γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς πνίγουν. 

Ἡ ἀλήθεια τέλος εἶναι πὼς ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀκόμη πολεμοῦν καί, μὲ τὶς ὁποῖες δυσκολίες, στέκονται στὰ πόδια τους, εἶναι κι αὐτοὶ ποὺ τελικῶς ὑπερασπίζονται, ἐν γνώσει ἢ ἐν ἀγνοίᾳ τους, τοὺς Φυσικοὺς Νόμους. Μὰ οἱ Φυσικοὶ Νόμοι διέπουν τὰ πάντα στὸν κόσμο μας καὶ ὅσοι προσπαθοῦν νὰ τοὺς χειραγωγήσουν πρὸς ὄφελός τους ἢ νὰ τοὺς καταπατήσουν καταλήγουν νὰ ἀπολαμβάνουν μόνοι τοὺς …λάκκους ποὺ ἔσκαψαν γιὰ ἄλλους. 

Συνεπῶς, κατ’ ἐμέ, οὐδὲν δικαίωμα ἔχουμε νὰ παραιτηθοῦμε καὶ οὐδὲ μίαν πιθανότητα νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὰ τέλματά μας ἐὰν συμβιβασθοῦμε. Ὅσο γιὰ τὰ ὅπλα μας καὶ γιὰ τοὺς συντρόφους μας καὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ τέλος πάντων χρειαζόμεθα γιὰ νὰ ἀναθαῤῥήσουμε, θὰ ἔλεγα νὰ ἀναμένουμε λίγο ἀκόμη. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὅλοι καὶ ὅλα εἶναι ἐδῶ καὶ τὸ μόνον ποὺ ἀπαιτεῖται ἐμεῖς νὰ κάνουμε, εἶναι νὰ ἀπολαύσουμε μίαν λησμονημένη ἐμπιστοσύνη, ποὺ μᾶς ἔκλεψαν. Δὲν θὰ μᾶς χαρισθῆ κάτι, ἀλλὰ καὶ δὲν θὰ ἐπιτύχουν κάτι, ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ σχεδιάζουν, τὰ σαπρόφυτα τοῦ κόσμου μας.

Φιλονόη

εἰκόνα