Τὸ ὁποῖον, θέλουμε δὲν θέλουμε, μποροῦμε δὲν μποροῦμε, ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε, μᾶς ὁδηγεῖ στὸ νὰ πολεμήσουμε. Καὶ θὰ πολεμήσουμε, οὔτως ἢ ἄλλως, διότι δὲν ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογή.
Εἴτε λοιπὸν θὰ ἐπιλέξουμε τὸ νὰ γίνουμε πολεμιστές, εἴτε θὰ ὑποχρεωθοῦμε στὸ νὰ γίνουμε πολεμιστές…
Εἶναι ὁ μονόδρομός μας…
Κι ἐπεὶ δὴ ἴσως κάποιοι νὰ ἀντιλαμβάνονται ἄλλα ἀν τί ἄλλων, καλὸ εἶναι νὰ ξεκαθαρίζουμε πὼς πολεμιστὴς δὲν εἶναι μόνον αὐτὸς ποὺ σηκώνει τὰ ὅπλα καὶ ἐκπαιδεύεται γιὰ πόλεμο, ἀλλὰ ὁ κάθε ἕνας συνάνθρωπός μας, ποὺ ὑποχρεοῦται, ἀπὸ τὶς συνθῆκες, νὰ λάβῃ σαφεῖς θέσεις ὑπὲρ τοῦ δικαίου, τῆς ἰσονομίας καὶ τῆς Ἐλευθερίας… Κι αὐτὴ ἡ ἀπόφασις, συνειδητὴ ἢ μή, λαμβάνεται ἀπὸ ὅλο καὶ περισσοτέρους συμπολῖτες μας, ἐντὸς κι ἐκτὸς συνόρων.
Διότι τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι τοπικὸ ἀλλὰ παγκόσμιον.
Εἴτε λοιπὸν θὰ ἐξοπλισθοῦμε μὲ τὰ ἀναγκαία ἐφόδια γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε -ἀρχικῶς- νομικὰ τοὺς δυνάστες μας, μέσῳ τῶν ὑπαρχόντων νομομαγειρευμάτων, εἴτε -ἐν συνεχείᾳ- νοητικὰ εἴτε ἀκόμη καὶ -πρὸ τῆς τελικῆς συγκρούσεως- κοινωνικά. Μὰ κάθε μας ἐμπλοκή, σὲ κάθε μας στιγμή, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγῇ σὲ νίκες, ἀπαιτεῖ διαρκῶς ἀπὸ ἐμᾶς νὰ παραμένουμε ὑπὲρ τοῦ δέοντος καὶ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα ἀρίστως προετοιμασμένοι καὶ «πάνοπλοι», κυριολεκτικῶς καὶ μεταφορικῶς.
Δὲν θὰ μᾶς χαρίσουν λοιπὸν ἴχνος δικαιώματος, ὅσο παραμένουμε συμβιβασμένοι καὶ ἀνεκτικοί. Ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ θὰ τὰ κερδίσουμε καὶ ὅλα μόνοι μας. Γιατί ἄλλως τέ νά μᾶς χαρισθοῦν ὅλοι αὐτοί πού μερίμνησαν γιά νά φθάσουμε σέ αὐτό τό σημεῖον δουλικότητος; Ἀρέσκονται στὴν ὑποταγή μας καὶ βολεύονται, γιὰ νὰ πατήσουν ἐπάνω της καὶ νὰ ἐπεκτείνουν τὰ ὄργιά τους ἀκόμη καὶ σὲ ἀπηγορευμένα ἐπίπεδα. Ἡ θρασύτης τοῦ δυνάστου μεγιστοποιεῖται ὅσο αὐξάνεται τὸ προσκύνημα.
Ὁ μόνος δρόμος ποὺ ὑποχρεούμεθα πλέον νὰ διανύσουμε εἶναι ἡ συνειδητὴ (ἢ μὴ) ἀντίστασις. Μία ἀντίστασις ποὺ ἤδη συμβαίνει ἀλλὰ σταδιακῶς, ἐξ Ἀνάγκης, θὰ φθάση στὸ νὰ γίνῃ καθολική. Μία ἀντίστασις στὴν βία, στὴν ἀνομία, στὴν ἀδικία, ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως, μέσα μας, κτίζεται ὡς συνθήκη, ποὺ ἐπιδρᾶ ἐπάνω μας ὡς προοπτική, ἀλλὰ ποὺ θὰ τῆς ἀφιερωθοῦμε τελικῶς, διότι δὲν ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογή.
Κι ὅσο θὰ κυλᾶ ὁ καιρὸς τόσο θὰ γίνεται περισσότερο διακριτὴ αὐτὴ ἡ κατάστασις, ἀνεξαρτήτως τῆς αὐξήσεως τῶν προσκυνημένων.
Διότι καὶ ἡ ἀντίστασις θέλει τὸν χρόνο της γιὰ νὰ γίνῃ συνείδησις καὶ τροφοδοτεῖται, σὲ ἐπίπεδα ἀνεξέλεγκτα, ὅταν κι ἐφ΄ ὅσον τὰ ἀδιέξοδα πολλαπλασιάζονται καὶ οἱ ἐγκλωβισμένοι ἀπειλῶνται μὲ τὸν ἀφανισμό τους.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.