Ἠσίοδος. Ἔργα καί Ἡμέραι (730 πΧ).
(ἀπόσπασμα)

Μηκέτ᾽ ἔπειτ᾽ ὤφελλον ἐγὼ πέμπτοισι μετεῖναι ἀνδράσιν, ἀλλ᾽ ἢ πρόσθε θανεῖν ἢ ἔπειτα γενέσθαι. νῦν γὰρ δὴ γένος ἐστὶ σιδήρεον· οὐδέ ποτ᾽ ἦμαρ παύσονται καμάτου καὶ ὀιζύος οὐδέ τι νύκτωρ φθειρόμενοι· χαλεπὰς δὲ θεοὶ δώσουσι μερίμνας. ἀλλ᾽ ἔμπης καὶ τοῖσι μεμείξεται ἐσθλὰ κακοῖσιν. Ζεὺς δ᾽ ὀλέσει καὶ τοῦτο γένος μερόπων ἀνθρώπων, εὖτ᾽ ἂν γεινόμενοι πολιοκρόταφοι τελέθωσιν. οὐδὲ πατὴρ παίδεσσιν ὁμοῖος οὐδέ τι παῖδες οὐδὲ ξεῖνος ξεινοδόκῳ καὶ ἑταῖρος ἑταίρῳ, οὐδὲ κασίγνητος φίλος ἔσσεται, ὡς τὸ πάρος περ. αἶψα δὲ γηράσκοντας ἀτιμήσουσι τοκῆας· μέμψονται δ᾽ ἄρα τοὺς χαλεποῖς βάζοντες ἔπεσσι, σχέτλιοι, οὐδὲ θεῶν ὄπιν εἰδότες· οὐδέ κεν οἵ γε γηράντεσσι Συνέχεια →

Τό ἐκήρυξεν ὁ θεῖος Ὅμηρος πρὸ ἐτῶν τετράκις χιλίων: Εἰς οἰωνός ἄριστος!…Ἀλλά τις ἔβαλεν εἰς πρᾶξιν τὴν συμβουλήν τοῦ θειοτάτου ἀρχαίου ποιητοῦ; Ἐκ τῆς παρούσης ἡμῶν γενεᾶς τις ἠμύνθη περί πάτρης;
Ἠμύνθησαν περί πάτρης οἱ ἄστοργοι πολιτικοί, οἱ ἐκ περιτροπῆς μητρυιοὶ τοῦ ταλαιπώρου ὠρφανισμένου Γένους; Συνέχεια →

Ἡ θεωρία ὅτι αἱ γενικαί ἔννοιαι ἔχουσιν τήν δική των πραγματικήν ὕπαρξιν ἀνεξαρτήτως τῆς ἀνθρωπίνης νοήσεως καί «πρίν ἀπό τά πράγματα» (Πλατωνικός ρεαλισμός) ἤ «μέσα εἰς τά πράγματα» (Ἀριστοτελικός ρεαλισμός).
Ὁ γνωσιολογικός ρεαλισμός ἰσχυρίζεται ὅτι ὑπάρχει μία αὐτοτελής, ἔξωθεν τῆς συνειδήσεως, πραγματικότης ἡ ὁποία ἠμπορεῖ νά ἐννοηθῇ ἤ ὡς ὑλικόν τινά (πχ. Λεύκιππος, Λουκρήτιος, καί εἰς τήν σύγχρονον φυσικήν) Συνέχεια →