Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Λουκιανὸς

Δημώνακτος βίος καὶ δίκη

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Δημώναξ: Ὁ Κύπριος κυνικὸς φιλόσοφος

2 Γιὰ τὸν Δημώνακτα εἶναι σωστὸ καὶ πρέπον νὰ μιλήσουμε γιὰ δύο λόγους.
Πρῶτα γιὰ νὰ διατηρηθῇ ἡ μνήμη του στοὺς καλλιεργημέννους ὅσο, τουλάχιστον, περνᾷ ἀπὸ τὸ χέρι μου.
Ἔπειτα, γιὰ νἄχουν καὶ οἱ νέοι οἱ πιὸ προικισμένοι, αὐτοὶ ποὺ στρέφονται στὸν στοχασμό,
πρότυπα γιὰ παραδειγματισμὸ ποὺ νὰ μὴν εἶναι μόνον ἀπὸ τὰ παλαιὰ τὰ χρόνια διαλεγμένα,
ἀλλὰ κι ἀπὸ τοὺς χρόνους μας νὰ παίρνουν κανόνα βίου καὶ νὰ μιμοῦνται ἐκεῖνον ποὺ ἀνεδείχθη
στὸν ἄριστο ἀπ’ ὅσους φιλοσόφους ἐγνώρισα.

Συνέχεια →

Λουκιανός. Νεκρικοὶ Διάλογοι.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0


«ΧΑΡΩΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΝΙΠΠΟΥ»

{ΧΑΡΩΝ}
Ἀπόδος, ὦ κατάρατε, τὰ πορθμεῖα.
Κατάβαλε, καταραμένε, τὰ ναῦλα!

{ΜΕΝΙΠΠΟΣ}
Βόα, εἰ τοῦτό σοι, ὦ Χάρων, ἥδιον.
Φώναζε, ἐὰν αὐτὸ σοῦ [εἶναι] εὐχάριστον, Χάρε!*

{ΧΑΡΩΝ}
Ἀπόδος, φημί, ἀνθ’ ὧν σε διεπορθμεύσαμεν. Συνέχεια →

Περὶ βρυκολάκων στὴν Ἑλλάδα…

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Τίποτε δὲν ἔδωσε ποτὲ τόση χαρὰ καὶ ἀνακούφιση στοὺς κατοίκους τοῦ χωριοῦ ὅσο τὸ πρῶτο φῶς τοῦ πρωινοῦ, ἐκείνη τὴν ἡμέρα τοῦ 1768. Ὅλοι ἦταν στὸ πόδι, κανένας ὅμως δὲν βγῆκε ἔξω μέχρι νὰ φανῆ ἡ πρώτη ἀχτίδα τοῦ ἡλίου. Περίπου τὴν ἴδια στιγμὴ ἀκούστηκε ἡ καμπάνα τῆς ἐκκλησίας ποὺ καλοῦσε τοὺς ἀνθρώπους ἔξω γιὰ νὰ μετρήσουν τὶς καταστροφὲς καὶ τὶς ἀπώλειες τῆς νύχτας. Ὁ καθένας ποὺ ἐρχόταν ἔλεγε τὴν δική του ἱστορία γιὰ τὰ χθεσινοβραδινά. Τελικὰ κάποια ζῶα βρέθηκαν μὲ ἀνοιγμένες τὶς κοιλιές, καταστροφὲς ἔγιναν στὰ σπίτια, στὰ παράθυρα καὶ στὶς στέγες, ἀλλὰ τίποτε ἄλλο συνταρακτικό, τουλάχιστον μέχρι τὴν στιγμὴ ποὺ τὰ νέα ἦρθαν ἀπὸ τὸ ἂλλο χωριό!
Ἐκεῖ δυστυχῶς, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς καταστροφὲς στὰ σπίτια καὶ τὶς ἀπώλειες ὁρισμένων ζώων, ὑπῆρχε ἀνθρώπινο θῦμα. Ὁ ἄτυχος νεκρὸς ἦταν ὁ ἴδιος ὁ παπάς! Ποιός ξέρει πῶς κατόρθωσε νὰ μπῇ μέσα στὸ σπιτάκι του ὁ βρυκόλακας. Συνέχεια →

Λουκιανός.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Ἐρμότιμος δίς κατηγορούμενος
ΛΥΚΙΝΟΣ:Ὅσον, ὦ Ἐρμότιμε,τῷ βιβλίῳ καί τῇ τοῦ βαδίσματος σπουδή τεκμήρασθαι,παρά τόν διδάσκαλον ἐπειγομένῳ ἔοικας· ἐνεόνεις γοῦν τι μεταξύ προϊών καί τά χείλη διεσάλευες ἠρέμα ὑποτονθορύζων καί τήν χεῖρα ὦδε κἀκεῖσε μετέφερες ὤσπερ τινά ῥῆσιν έπί ἑαύτοῦ διατιθέμενος, ἐρώτημα δή τι τῷν ἀγκύλων συντιθείς ἤ σκέμμα σοφιστικόν ἀναφροντίζων, ὡς μηδέ ὁδῷ βαδίζων σχολήν ἄγοις, ἀλλ᾿ἐνεργός εἶης ἀεί σπουδαῖον τι πράτον καί ὅ πρό ὁδοῦ σοι γένοιτ᾿ἄν ἐς τά μαθήματα. Συνέχεια →

Τὰ Ἀδώνεια καὶ ὁ κῆπος τοῦ Ἀδώνιδος.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Τα Αδώνεια

 Σε ανάμνηση του θανάτου και της αναστάσεως του Θεού ετελούντο κάθε χρόνο τα Αδώνεια. Σε άλλες περιοχές η γιορτή γινόταν στα μέσα του μηνός Βοηδρομίωνος (Αύγουστος – Σεπτέμβριος ) και αλλού, στην κυρίως Ελλάδα την άνοιξη κατά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.

Συνέχεια →

Οἱ Ἕλληνες ἔμαθαν… Κάνουν πὼς δὲν ἔμαθαν…

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Τὸ παρακάτω ὑπογράφει ὁ Μιχάλης Καλόπουλος. 
Σήμερα ὄμως, παρ’ ὅ,τι σὲ γενικὲς γραμμὲς συμφωνῶ μὲ τὰ γραφόμενά του, θὰ διαφωνήσω ἀρκετὰ ὅμως στὸ ἐὰν πρέπῃ, ἢ δὲν πρέπῃ, νὰ συνδράμουν Ἕλληνες γιὰ νὰ ἀποκρυπτογραφηθοῦν τὰ ἐν λόγῳ χειρόγραφα… Διότι, ὡς γνωστόν, κάθε μορφὴ ἀποκρυπτογραφήσεως ἀπέδειξε, ἔως σήμερα, πὼς ἦταν χρησιμοτάτη εὐκαιρία γιὰ νὰ διατηρεῖται ἡ Ἀνθρωπότης ἐν ὑπνώσει, ἐν δουλείᾳ κι ἐν καταστολῇ…
Ὁπότε γιατί τώρα νά βοηθήσουμε; Γιά νά τούς δώσουμε ὅπλα πού χρειάζονται πρό κειμένου νά ἐξακολουθήσἡ ἡ τυραννία ἤ νά τό βουλώσουν οἱ Ἕλληνες; Ἔ;.

Συνέχεια →