Εἶχα πολλὰ χρόνια νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὶς ἐλίτσες καὶ τὸ λαδάκι τους.
Δυστυχῶς, ἀπὸ τὴν μία ἡ διαβίωσις ἐντὸς τῶν Ἀθηνῶν, ποὺ οὐδόλως μᾶς ἐπιτρέπει νὰ διατηροῦμε σχέσεις μὲ τὴν πρωτογενὴ παραγωγή, κι ἀπὸ τὴν ἄλλην ἡ ἀπουσία ἰδιοκτησίας ἐκτάσεων, μὲ ὁδηγοῦσαν στὸ νὰ ἀγοράζω τὰ ἀναγκαῖα γιὰ τὴν διατροφή μας. Ὅμως κάποιοι γνωστοί μας, ἄν κι ἔχουν δική τους γῆ, ἀποφεύγουν νὰ ἀσχοληθοῦν μαζύ της. Κατ’ ἐπέκτασιν εἶχα ἕνα θαυμάσιον πεδίον δράσεως καὶ συνεπῶς μία πολλὴ μεγάλη εὐκαιρία νὰ ἀποκαταστήσω τὴν σχέσι μου μὲ τὴν αὐτάρκεια.
Ἐλίτσες λοιπόν. Ἐλίτσες ποὺ μᾶς ἔδωσαν τὸ δικό μας λαδάκι. Ὄχι τὸ λάδι ὅλης τῆς χρονιᾶς, ἀλλὰ ἕνα μεγάλο του μέρος.
Μεγάλη ὑπόθεσις!
