Δὲν μάθαμε νὰ ζοῦμε…

Δὲν μάθαμε νὰ ζοῦμε…

Ἡ βία καὶ ἡ σκληρότης τῆς καθημερινότητός μας μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ ἑστιάζουμε διαρκῶς σὲ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸ ἀληθὲς νόημα τῆς ζωῆς. Λησμονοῦμε νὰ ἀπολαμβάνουμε, βιαζόμεθα νὰ χορτάσουμε ἂν τί νὰ φᾶμε, ξεχνᾶμε τὸν πραγματικὸ ἔρωτα, ἀγαπᾶμε μὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τοὺς περιοριστικοὺς ὅρους, ἐπιτρέπουμε στοὺς ἑαυτούς μας νὰ χαλαρώνουν μόνον ὅταν … Συνέχεια

Ὑπάρχουν Ἄνθρωποι καὶ ἀνθρωπάκια

Ὑπάρχουν Ἄνθρωποι καὶ ἀνθρωπάκια

Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ ἔχουμε διαρκῶς στὴν ἄκρη τοῦ μυαλοῦ μας. Ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν πάντα Ἄνθρωποι ἀλλά, δυστυχῶς μας, τὸ ἴδιο θὰ συμβαίνη καὶ μὲ τὰ ἀνθρωπάκια.

Κι ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ τὸ ἰδανικό…

Κι ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ τὸ ἰδανικό…

Ὀφείλουμε ἐμεῖς νὰ τὸ δημιουργήσουμε.   Πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ παύσουμε νὰ ἀσχολούμεθα μὲ μετριότητες καὶ μὲ τὸ …λιγότερο κακό! Πρέπει νὰ τελειώνουμε μὲ τὴν καταστροφὴ γιὰ νὰ ξεκινήσουμε μὲ τὴν δημιουργία. Μίαν δημιουργία ποὺ θὰ κτίσῃ, κομματάκι τὸ κομματάκι, τὸν κόσμο μας ὡς κόσμημα. Ὅπως δῆλα δὴ τοῦ πρέπει κι ὄχι ὅπως μᾶς ὑπέδειξαν … Συνέχεια

Μακρὺς καὶ δύσκολος ὁ ἀνήφορος…

Μακρὺς καὶ δύσκολος ὁ ἀνήφορος…

Λίγο πρὸ τῶν τελευταίων ἡμερῶν τοῦ σημερινοῦ καθεστῶτος, ὅλοι μας «ὀσμιζόμεθα» πὼς τὸ τέλος πλησιάζει. Μόνον πού, ὄπως κάθε τέλος, ἔτσι κι αὐτό, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ποὺ ἐπισύρει εἶναι καὶ ὁ πόνος. Καί, λογικῶς, ἐμεῖς ποὺ ἀπὸ τοὺς πρώτους στὸν πλανήτη, δοκιμαζόμεθα ἤδη, στὴν συνολικὴ διαδικασία τῆς καταῤῥεύσεως αὐτοῦ τοῦ σαπροφυτικοῦ κόσμου μας, θὰ πονέσουμε … Συνέχεια

Καλῶς μᾶς ἔφθασε κι ὁ Νοέμβριος…

Καλῶς μᾶς ἔφθασε κι ὁ Νοέμβριος…

Ὁλίγον φθινοπωρινὸς κι ὁλίγον χειμερινός. Μὲ πολλὰ προβλήματα μὰ καὶ μὲ πολλὲς εὐκαιρίες… Μὲ πολλοὺς προβληματισμοὺς μὰ καὶ πολλὲς στιγμὲς ἀποφασιστικότητος…