Ὁριστικῆς ἀποκοπῆς μας καὶ ἀπομακρύνσεώς μας ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς κρατοῦν δεσμίους…
Ἄς ξανα-γνωρίσουμε τὰ παιδιά μας…
Μέσα στὶς τόσες ὑποθέσεις, ποὺ καθημερινῶς ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε, φορτωμένοι μὲ συναισθήματα φόβου καὶ ἀνασφαλείας, κρατᾶμε μόνον αὐτὰ ποὺ θεωροῦμε ἀναγκαία γιὰ νὰ πορευόμεθα, ξεχνώντας τὰ σημαντικὰ καὶ τὰ σπουδαία. Κι αὐτὰ τὰ σημαντικὰ καὶ τὰ σπουδαία ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι ΚΑΙ οἱ δικοί μας ἄνθρωποι.
Τὰ ὄνειρά μου χρειάζονται …ἐμέναν!
Γιὰ νὰ γίνουν πραγματικότης. Τὰ ὄνειρά μου χρειάζονται τὸ πιστεύω μου σὲ αὐτά. Χρειάζονται δεσμεύσεις καὶ ἀποφασιστικότητα. Χρειάζονται ἀκόμη καὶ στερήσεις, μαζὺ μὲ τὴν προσήλωσιν.
Χρειάζονται «ζυμώσεις» γιὰ νὰ …«φουσκώσουμε»!!!
Τὸ ψωμάκι μας, αὐτὸ ποὺ ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν μᾶς θρέφει, δὲν πρέπει νὰ παρασκευάζεται στὸ …πόδι. Χρειάζεται, ἐὰν θέλουμε νὰ μᾶς θρέφῃ κι ὄχι νὰ μᾶς …σκοτώνῃ, ὅλον ἐκεῖνον τὸν χρόνο, ποὺ θὰ τοῦ ἐπιτρέψη νὰ φουσκώσῃ μόνο του, δίχως πρόσθετα καὶ ἐξωτερικὲς παρεμβάσεις, πρὸ κειμένου νὰ ἀναπτυχθοῦν ὅλοι οἱ χρήσιμοι κι ἀναγκαῖοι μύκητες, ποὺ … Συνέχεια
Ξανα-ζωντανεύουμε τὸ παιδὶ …μέσα μας!!!
Ὑπάρχει πάντα ὁ φόβος νὰ ἔχουμε χάση, πρὸ πολλοῦ, τὸ «παιχνίδι» τῆς (πραγματικῆς) ζωῆς. Λίγο ἡ ῥουτίνα… Λίγο ἡ κόπωσις… Λίγο τὸ ἀστικὸ περιβάλλον… …μᾶς μετατρέπει, εὔκολα, δίχως ἐμφανῆ σημάδια, σὲ κάτι ἢ κάποιους, ποὺ διαβιοῦν ἀπὸ κεκτημένη ταχύτητα κι ὄχι λόγῳ ἀνάγκης γιὰ δημιουργικότητα.
Ψευδαισθήσεων κατάῤῥευσις…
Δὲν εἶναι ποὺ φθάσαμε ἔως ἐδῶ σήμερα μὲ δόλο… Εἶναι ποὺ ἀκόμη καὶ σήμερα, μὲ τόσες ἀποδείξεις, ἀρνούμεθα νὰ τὸ ἀποδεχθοῦμε.