Οἱ βαθμοὶ ὡριμότητός μας εἶναι πολυεπίπεδοι καὶ ἐν τελῶς διαφορετικοὶ γιὰ κάθε τομέα τῆς ζωῆς μας.
Ἄλλον βαθμὸ ὡριμότητος διαθέτουμε, γιὰ παράδειγμα, στὰ προσωπικά μας ζητήματα καὶ ἄλλον στὰ κοινωνικά μας.
Ἄλλον βαθμὸ ὡριμότητος διαθέτουμε στὰ ἐργασιακά μας καὶ ἄλλον στὰ πολιτειακά μας.
Ἄλλον βαθμὸ ὡριμότητος διαθέτουμε στὰ οἰκογενειακά μας ζητήματα κι ἄλλον στὰ ἐθνικά μας. Συνέχεια →

Πόσες φορές ἔχουμε ἀναρωτηθῆ γιά τό πόσο …«μεγάλοι» εἶναι αὐτοί πού μᾶς παρουσιάζονται ὡς μεγάλοι;
Πόσες φορές προβληματισθήκαμε γιά τό πόσο …σπουδαία εἶναι τά ἔργα αὐτῶν τῶν …μεγάλων;
Πόσες φορές σταθήκαμε νά ἐξετάσουμε τό τί …μεγάλο μᾶς προβάλλεται ὡς μεγάλο, ἐνᾦ στήν πραγματικότητα δέν εἶναι κάτι περισσότερο ἀπό σκουπίδια πού θολώνουν τίς σκέψεις μας καί μολύνουν τά μυαλά μας; Συνέχεια →

Ἡ βία καὶ ἡ σκληρότης τῆς καθημερινότητός μας μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ ἑστιάζουμε διαρκῶς σὲ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸ ἀληθὲς νόημα τῆς ζωῆς.
Λησμονοῦμε νὰ ἀπολαμβάνουμε, βιαζόμεθα νὰ χορτάσουμε ἂν τί νὰ φᾶμε, ξεχνᾶμε τὸν πραγματικὸ ἔρωτα, ἀγαπᾶμε μὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τοὺς περιοριστικοὺς ὅρους, ἐπιτρέπουμε στοὺς ἑαυτούς μας νὰ χαλαρώνουν μόνον ὅταν αἰσθανόμεθα ἀσφαλεῖς καί, τελικῶς, ἀφήνουμε τὸν χρόνο νὰ κυλᾷ μέσα ἀπὸ τὰ χέρια μας, ἀδυνατῶντας νὰ ἀπολαύσουμε αὐτὸ ποὺ ἔχουμε, τὴν ὥρα ποὺ τὸ ἔχουμε. Συνέχεια →

Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ ἔχουμε διαρκῶς στὴν ἄκρη τοῦ μυαλοῦ μας.
Ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν πάντα Ἄνθρωποι ἀλλά, δυστυχῶς μας, τὸ ἴδιο θὰ συμβαίνη καὶ μὲ τὰ ἀνθρωπάκια. Συνέχεια →

Γιά νά συντηρήσουμε αὐτήν πού σήμερα μᾶς ἔπεισαν πώς εἶναι κοινωνία ἤ γιά μίαν κοινωνία πού θά πατᾶ στήν ἐπί-κοινωνία;
Γιά μίαν κοινωνία πού οὐδείς μᾶς ἐπέτρεψε νά ἀνακαλύψουμε ἤ γιά μίαν κατ’ ἐπίφασιν κοινωνία, ὅπου ὀ καταναλωτισμός, ἡ ἀρπακτή καί τό βόλεμα θά βασιλεύουν;
Γιά μίαν κοινωνία ὅπου τό κάθε μέλος θά εἶναι κοινωνός Ἀξιῶν, Ἀρχῶν καί Ἀριστείας ἤ γιά μίαν κοινωνία ὅπου θά διαβιοῦν ἅπαντες μόνον ὡς παπαγάλοι; Συνέχεια →

Σωστὰ καὶ ἔντιμα.
Εἰλρικνῶς καὶ ἀπὸ καρδιᾶς. Συνέχεια →