Ὁ θάνατος τοῦ ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου, ἐνέχει ἕνα στοιχεῖο τραγικότητος. Προφανῶς ὁ θάνατος εἶναι ὁ μεγαλύτερος δημοκράτης, ἀφοῦ δὲν λογαριάζει κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ οἱ ἄνθρωποι θεωροῦν ὅτι εἶναι τόσο σημαντικά, ὥστε νὰ ξεχωρίζουν ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους.
Τὸν τελευταῖο καιρὸ γίναμε θεατὲς τοῦ θανάτου τριῶν διαφορετικῶν ἀνθρώπων. Οἱ δύο πρῶτοι θάνατοι ἦσαν ἀναμφισβήτητα περισσότερο τραγικοὶ καὶ ἀφοροῦσαν σὲ δύο ἠλικιωμένους ἀστέγους, ποὺ πέθαναν ἀπὸ τὸ κρύο καὶ ἀπὸ τὶς κακουχίες τῆς ἀνεστίου ζωῆς τους. Ὅπως τότε, τὸ 1941, ποὺ τοὺς εὕρισκαν κόκκαλο στὸν δρόμο.
Δὲν εἶναι οἱ 106 ποὺ ἀντέγραψαν καὶ κατέθεσαν τὴν ἰδίαν ἐργασία στὸ Πανεπιστήμιο Πατρῶν.
