Ἡ τρομερὴ Θεὰ Ἐκάτη.!!!!!
Κατά τὴν Ἑλληνική Μυθολογία ἡ Ἐκάτη ἐμφανίζεται ὡς χθόνια θεότητα. Τὸ ὄνομά της φαίνεται νὰ σχετίζεται μὲ τὸ ἐπίθετο ἐκατηβόλος ποὺ ἀποδίδετο στὸν Ἀπόλλωνα. Ὑπάρχουν τίτλοι της ὅπως τὸ ἄγγελος καὶ τὸ φωσφόρος. Μὲ τὸν δεύτερο τίτλο πολλές φορές ὀνομάζεται «φορέας του φωτός» (βλ. Εὐριπίδου Ἐλένη). Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Γκολέμης Τᾶσος
Ἄπειρον-Ἀρμονία
Θεῖον Ἄπειρον: ὑπῆρξεν ἡ Μονὰς εἰς τὴν ὁποίαν τὸ Πᾶν συνεσπειροῦτο, ἀλλὰ παραγωγὸς Μονάς.
Παρήγαγεν πᾶσας τὰς ἄλλας Μονᾶδας καὶ οἱ ἄπειροι ἐκ Μονάδων ἀριθμοὶ ὰποτελοῦν τὴν Ἀρμονίαν . 
Δὲν εἶναι τὸ θεῖον Ἄπειρον ἀριθμός, διότι οὕτῳ καθίσταται νοητὸν εἰς πᾶσαν εἰς τὴν Φύσιν Μονάδα ἡ ὁποία διακρίνεται τῶν ἄλλων ὡς ἔχουσα ἰδίαν μορφήν.
Σκοπὸς τοῦ θείου Ἀπείρου εἶναι ἡ ὕπαρξίς του κατὰ μονᾶδας.
Τούτων ἀπώτερος σκοπὸς εἶναι ἡ θεία γαλήνη καὶ ἡ συγκέντρωσις εἰς ἑκάστην τῆς αἰσθητικῆς ἀντιλήψεως πασῶν τῶν θείων του ἐνεργειῶν Θεὶα Ἀρμονία: ὁ ὑπαγορεύσας εἰς αυτὴν τὸ Κᾶλλος, εἶναι ὁ κατέχων τὰ σκήπτρα τοῦ θείου Ἀπείρου Μὲγας Ζεὺς, τοῦ ὁποίου ὁ γόνος ἐξεδηλώθη εἰς ἐστίας ἀπείρου φωτὸς ἐν τῇ Φύσει, εἰς τὸν ὁποῖον ὑπολανθάνει τὸ σπέρμα τῆς θεοποιήσεως πασῶν τῶν ὑπὸ αὐτῆς συντελουμένων μορφῶν. Συνέχεια
Ἀριστοτέλης (σχόλια)
Ὁ νοῦς, τελειοῦται μεταβαίνων ἐκ δυνάμεως εἰς ἐνέργειαν.
Ὅτι εἶναι δύναμις ἀποδείκνυται ἐκ τούτων, ὅτι οὖτε πάντοτε νοεῖ, οὖτε τὰ αὐτὰ νοεῖ πάντοτε, ἀλλὰ ἄλλοτε ἄλλα καὶ, ὅταν συνεχῶς νοῇ, ἀποκάμνει.
Οὕτως ὁ νοῦς οὐσίαν καὶ μορφήν ἔχει ταύτην, ὅτι δύναται νὰ περιλάβῃ πᾶσας τὰς ἄλλας μορφᾶς.
Καὶ ἄν μὴ διέμενε τοιαύτη δύναμις, ἀλλ᾿ εἶχεν ἰδίαν ὡρισμένην μορφήν, ἕν ἀποκλειστικὸν εἶδος, δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ μεταβαίνῃ ἐκ μίας εἰς ἄλλην ἐνέργειαν καὶ νὰ δέχηται πάντα τὰ εἴδη, διότι τὸ ἰδιαίτερον ἐκεῖνο εἶδος του θὰ ἠμπόδιζε καὶ θὰ ἀντέφραττε τὰ ἄλλα ὡς ἀλλότρια. Συνέχεια
Ἀρμονία.
Ἡ γνῶσις μεταβιβάζεται εἰς τοὺς ἀγνοὺς καὶ καθαρούς, εἰς τοὺς ἀξίους καὶ ἰκανοὺς διὰ νὰ συνεχίσουν τὴν πορείαν τῆς ψυχῆς των πέραν τοῦ περιβάλλοντος τῆς Γῆς: Συνέχεια
Ἀριστοτέλης. Ἠθικὰ Νικομάχεια. Ἀγαθά.
Τὰ ἀγαθά εἶναι δύο εἰδῶν, καὶ τὸ μὲν ἕνα εἶδος εἶναι τὰ καθ’ ἑαυτά, τὸ δὲ ἄλλο εἶναι ὅσα ὑπάρχουν πρὸς χάριν τούτων.
Θὰ προσπαθήσωμεν νὰ διαχωρίσωμεν τὰ καθ’ ἑαυτὰ ἀπὸ τὰ χρήσιμα καὶ νὰ ἐξετάσωμεν ἄν ὑπάγονται εἰς μὶαν κατηγορίαν.
Ἠμποροῦμεν νά θεωρήσωμεν ὡς καθ’ ἑαυτά, παρά ὅσα καί ἐπιδιώκονται μεμονωμένα, καθώς π.χ. ἡ φρόνησις καί ἡ ὅρασις καί μερικαί ἠδοναί καί τιμαί; Διότι αὐτά, ἄν καὶ τὰ επιδιώκομεν καὶ πρὸς χάριν ἄλλου πράγματος, ὅμως ἠμποροῦμεν νὰ τὰ θεωρήσωμεν ὡς καθ’ ἑαυτὰ ἀγαθά. Συνέχεια
Ὕλη.
Εἶναι ἕν τῶν συστατικῶν τῆς Οὐσίας.
Τὸ ἕτερον συστατικὸν εἶναι τὸ εἶδος ἤ ἡ μορφή, ἥτις μετὰ τῆς ὕλης ἀποτελεῖ τὸ πραγματικὸν Ὄν.
Δὲν πρέπει ὅμως νὰ νοῶμεν τὴν αἰσθητὴν μόνον ὕλην, ἦν ἔχουσι τὰ αἰσθητά.
Διότι καὶ ἐπὶ τῶν νοητῶν διακρίνομεν ὕλην καὶ εἶδος· πχ. Αἱ ἔννοιαι καὶ αἱ προτάσεις εἶναι ἡ ὕλη τοῦ συλλογισμοῦ. Συνέχεια