Ἅπαντα τὰ συγγράμματα τὰ διαπραγματεύοντα τὴν γραμματικὴν τῆς γλώσσης τῶν προγόνων «χαρακτηρίζουν τὰ εἰς –ω λήγοντα ῥήματα ὡς «βαρύτονα» ἄνευ περαιτέρω ἐπεξηγήσεως καὶ αἰτιολογήσεως τοῦ σκεπτικοῦ ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ ὁποίου ἐβασίσθη ὁ τοιοῦτος χαρακτηρισμὸς τῶν εἰς –ω ῥημάτων.
Ὑποστηρίζομεν σθεναρῶς ὅτι οἱ πρόγονοι οὐδὲν ἔπραττον ἄνευ σκέψεως καὶ αἰτιoλογήσεως.
Διατὶ, συνεπῶς, ὀνομάσθησαν τὰ εἰς –ω ῥήματα βαρύτονα;
Ἄς ἐξετάσωμεν ἐν πρώτοις τὴν ἔννοιαν τῆς λέξεως «βᾰρύτονος, ον». Συνέχεια
Καὶ μὴ χειρότερα…
Συνέχεια
Καμαρῶστε ὑποψήφια πολιτικὸ – καὶ καθηγήτρια μάλιστα! – ποὺ θέλει νὰ μᾶς κυβερνήσῃ…
Καὶ δεν ξέρει ὅτι ἡ πόλις ποὺ ζεῖ καὶ ἐργάζεται ΔΕΝ λέγεται (τὰ) Ἴσθμια, ἀλλὰ (ἡ) Ἰσθμία… Συνέχεια
Ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε, ὡς ἄνθρωποι, εἶναι νὰ δοκιμάσουμε νὰ μελετήσουμε τοὺς Ἕλληνες κλασσικούς, σὲ ὅλα τους τὰ ἔργα.
Βέβαια, κάτι τέτοιο, ἰδίως μὲ τὸν τρόπο ποὺ διδαχθήκαμε τὴν γλῶσσα μας, φαντάζει κάπως …ἀδύνατον.
Μὰ ΔΕΝ εἶναι. Συνέχεια
Ἡ λέξις «φοίνιξ», καὶ ἡ παρ᾿ Ἠροδότῳ χρῆσις αὐτῆς, ἔδωσαν τὴν χρυσὴν εὐκαιρίαν εἰς τοὺς πάσης φύσεως ὀπαδοὺς τῆς φιλοσοφίας «ἀρκεῖ νὰ μὴν εἶναι ἑλληνικὸν» τῆς συμβατικῆς γλωσσολογίας, νὰ δαιμονοποιήσουν τὴν προέλευσιν τῆς γραφικῆς ἀναπαραστάσεως τῶν φωνημάτων τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, γνωστῆς ὡς «ἀλφαβήτου» καὶ νὰ θεωρήσουν τὰ ἑλληνικὰ γράμματα ὡς μὴ προϊὸν τῆς ἑλληνικῆς διανοίας ἀλλὰ ὡς προϊὸν εἰσαχθὲν ὑπὸ τῶν Φοινίκων.
Ἰδοῦ ἡ ἐπίμαχος παράγραφος τοῦ Ἠροδότου (485-421/415 π.Χ.) ὡς αὕτη ἀναφέρεται εἰς τὸ βιβλίον «Ἡροδότου Μοῦσαι Ἱστοριῶν πέμπτη ἐπιγραφομένη Τερψιχόρη»
58. οἱ δὲ Φοίνικες οὗτοι οἱ σὺν Κάδμῳ ἀπικόμενοι, τῶν ἦσαν οἱ Γεφυραῖοι, ἄλλα τε πολλὰ οἰκήσαντες ταύτην τὴν χώρην ἐσήγαγον διδασκάλια ἐς τοὺς Ἕλληνας καὶ δὴ καὶ γράμματα, οὐκ ἐόντα πρὶν Ἕλλησι ὡς ἐμοὶ δοκέειν, πρῶτα μὲν τοῖσι καὶ ἅπαντες χρέωνται Φοίνικες· μετὰ δὲ χρόνου προβαίνοντος ἅμα τῇ φωνῇ μετέβαλλον καὶ τὸν ῥυθμὸν τῶν γραμμάτων. [2] περιοίκεον δὲ σφέας τὰ πολλὰ τῶν χώρων τοῦτον τὸν χρόνον Ἑλλήνων Ἴωνες, οἳ παραλαβόντες διδαχῇ παρὰ τῶν Φοινίκων τὰ γράμματα, μεταρρυθμίσαντες σφέων ὀλίγα ἐχρέωντο, χρεώμενοι δὲ ἐφάτισαν, ὥσπερ καὶ τὸ δίκαιον ἔφερε, ἐσαγαγόντων Φοινίκων ἐς τὴν Ἑλλάδα, Φοινικήια κεκλῆσθαι. [3] καὶ τὰς βύβλους διφθέρας καλέουσι ἀπὸ τοῦ παλαιοῦ οἱ Ἴωνες, ὅτι κοτὲ ἐν σπάνι βύβλων ἐχρέωντο διφθέρῃσι αἰγέῃσί τε καὶ οἰέῃσι· ἔτι δὲ καὶ τὸ κατ᾽ ἐμὲ πολλοὶ τῶν βαρβάρων ἐς τοιαύτας διφθέρας γράφουσι.
ΜΑΘΗΜΑ 14ον
Φίλοι μου σήμερα θὰ ῥίξουμε μία ματιὰ στὶς κλίσεις τῶν ἐπιθέτων.
Ἐπίθετα εἶναι οἱ λέξεις ποὺ «τίθενται» ἐπὶ τῶν οὐσιαστικῶν, γιὰ αὐτὸ καὶ λέγονται ἒτσι. (Ἐπὶ + θέτω στὸ οὐσιαστικό.)
Δηλαδὴ στὴν φράσι «ὁ καλὸς ἂνδρας», ἡ λέξις «καλός» εἶναι τὸ ἐπίθετο ποὺ τίθεται «ἐπι» τοῦ οὐσιατικοῦ «ἂνδρας».
Τὰ ἐπίθετα χωρίζονται σέ:
