Ἀπὸ τὴν μία μᾶς λὲν γιὰ σεβασμὸ στὴν διαφορετικότητα κι ἀπὸ τὴν ἄλλην πως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἴδιοι καὶ ἴσοι.
Τότε ποῦ εἶναι ἡ διαφορετικότης;;
Ἒ λοιπὸν οὔτε ἴδιοι εἶναι οὔτε ἴσοι.
Κάθε ἄνθρωπος εἶναι μοναδικός!
Καὶ οὐδεὶς ἄνθρωπος εἶναι ἴσος μὲ τὸν ἄλλον!!!
Συνέχεια
Α. Ἡ «παραδοσιακή» ἑλληνικὴ διανόησις, ποὺ ἡγεμόνευσε ἰδεολογικὰ ἀπὸ τὶς ἀπαρχὲς τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους ἔως τὸ 1950 περίπου, ἀντιστοιχεὶ στὸν μικροαστικό, ἐμπορικὸ καὶ ἀγροτικὸ χαρακτῆρα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Κύριες μορφές της εἶναι ὁ δικηγόρος, ὁ ἰατρὸς καὶ ὁ ἐκπαιδευτικός. Ἰδανικὸ αὐτοῦ τοῦ τύπου διανοήσεως εἶναι ἡ «ἀναγεννησιακή» πανεπιστημοσύνη, ἡ εὐρυμάθεια, ἡ ἐνασχόλησις μὲ «πᾶν τὸ ἐπιστητό». Στὴν κορυφὴ τῆς κλίμακος τῶν ἀξιῶν τῆς εὑρίσκονται ὁ ἐκπαιδευτικὸς οὐμανισμός, ὁ κλασικισμὸς καὶ ἡ ὁλόπλευρος μόρφωσις (Bildung). To νομικὸ ἐγχειρίδιο μὲ τὴν ἀκριβολογία καὶ τὴν διδακτικότητά του, εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἀντιπροσωπευτικὸ προϊὸν αὐτῆς τῆς διανοήσεως, ποὺ συμβολίζει τὴν δεοντολογικὴ λειτουργία της καὶ τὴν ἠθοπλαστικὴ ἀποστολή της.
Συνέχεια
«Ὁ Πλάτων γνωρίζει ὅτι ἡ κατάστασις ποὺ διαμορφώνεται σὲ ἕνα κράτος εἶναι συνάρτησις τοῦ ἤθους: τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς δικαιοσύνης πρωτίστως τῶν ἀρχόντων (ἀφοῦ τελικὰ μόόον ἀτομικὰ προσδιορισμένοι ἄνθρωποι ἄρχουν καὶ ὄχι «οἱ νόμοι» ἢ «οἱ ἰδέες» ἢ «ὁ λαός») ἀλλὰ καὶ τῆς ἠθικῆς οὐσίας ποὺ θὰ ὑπάρχη στοὺς ἀρχομένους.
Φτώχεια καὶ μόνον φτώχεια…Πραγματικὸ καὶ ἀξιοπρεπὲς ἐπίδομα εἶναι ὁ μισθὸς ἀπὸ τὴν ἐργασία μας.
Λεφτὰ μὲ τὸν ἱδρῶτα μας κι ὄχι ζητιανιὰ ἀπὸ τὰ λεφτὰ τῶν ἄλλων (ποὺ δὲν ὑπάρχουν).
Ὁ θάνατος τοῦ ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου, ἐνέχει ἕνα στοιχεῖο τραγικότητος. Προφανῶς ὁ θάνατος εἶναι ὁ μεγαλύτερος δημοκράτης, ἀφοῦ δὲν λογαριάζει κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ οἱ ἄνθρωποι θεωροῦν ὅτι εἶναι τόσο σημαντικά, ὥστε νὰ ξεχωρίζουν ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους.
Τὸν τελευταῖο καιρὸ γίναμε θεατὲς τοῦ θανάτου τριῶν διαφορετικῶν ἀνθρώπων. Οἱ δύο πρῶτοι θάνατοι ἦσαν ἀναμφισβήτητα περισσότερο τραγικοὶ καὶ ἀφοροῦσαν σὲ δύο ἠλικιωμένους ἀστέγους, ποὺ πέθαναν ἀπὸ τὸ κρύο καὶ ἀπὸ τὶς κακουχίες τῆς ἀνεστίου ζωῆς τους. Ὅπως τότε, τὸ 1941, ποὺ τοὺς εὕρισκαν κόκκαλο στὸν δρόμο.
Διαβάζω κι ἀκούω συχνὰ γιὰ κάποιους, στὴν πλειοψηφία τους ἐπωνύμους, ποὺ σήμερα, μετὰ ἀπὸ πολυετεῖς δόξες καὶ ἄφθονο χρῆμα, διαβιοῦν σὲ κάτι μικρὰ διαμερισματάκια ἤ, ἀκόμη καί, σὲ ὑπόγεια βρωμερά, τρισάθλια καὶ παγωμένα. Καὶ τὰ ἐπιφωνήματα θλίψεως, ἢ ἀκόμη καὶ ὀργῆς, ἀπὸ τοὺς συμπολῖτες μας γιὰ τὴν …κατάντια τους, εἶναι τόσο ἔντονα, ποὺ τελικῶς σὲ παρασύρουν στὸ νὰ τοποθετηθῇς συμπονετικὰ γιὰ τὸν (ἂς ποῦμε) πάσχοντα.
Δυστυχῶς μας.
