Ἀπὸ τοῦ Κοραῆ μέχρι σήμερον δὲν ἔπαυσεν ἡ ἐκφραστικὴ δύναμις τῆς γραπτῆς γλώσσης νὰ ὀλιγοστεύῃ κατ’ ἀκριβῆ ἀναλογίαν τοῦ ποσοῦ τῆς ἀντικαταστάσεως τῶν ζώντων διὰ νεκρῶν στοιχείων.
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Πανορμίτης Σπανός
Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλᾷ ἀπὸ τοὺς συντρόφους μας…
Ὁ Κολοκοτρώνης στὴν ἀρχὴ τοῦ Εἰκοσιένα, στὸ τραπέζι ἐπάνω, ὅταν ἤθελε νὰ πιῇ κρασί, ἔλεγε συχνά:
Λησμονημένοι …«Ματρόζοι» τῆς Ἱστορίας μας
Σὰν ἔγραψαν μὲ τὸ δαυλὸ τὴν ἱστορία μόνοι,
χωρὶς γι’ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες μία λέξη αὐτὴ νὰ πῇ. Συνέχεια
Τιμιώτερον καὶ ἁγιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς
Τιμιώτερον καὶ ἁγιώτερον ἐστὶν ἡ πατρὶς
Πλάτων, «Κρίτων»
Στὸν Κρίτωνα ὁ Σωκράτης, θεωρώντας ὅτι ἀδικήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι ἀπὸ τοὺς νόμους τῶν Ἀθηνῶν, ἐξηγεῖ στὸν στενό του φίλο γιατί ἡ ἀπόδρασίς του θὰ ἦταν ἀντίθετος στὸ δίκαιον καὶ μένει στὴν θέση του γιὰ νὰ ἐκτελεσθῇ:
Σωκράτης: Σύμφωνα λοιπὸν μὲ αὐτά, δῶσε τώρα προσοχή. Ἂν ἐμεῖς φύγουμε ἀπὸ δῶ χωρὶς [50a] νὰ πείσουμε τὴν Πολιτεία, βλάπτουμε κάποιους, καὶ μάλιστα ἐκείνους ποὺ δὲν πρέπει νὰ βλάψουμε καθόλου, ἢ ὄχι; Καὶ μένουμε ἔτσι σταθεροὶ σέ αὐτὰ πού συμφωνήσαμε πώς εἶναι δίκαια, ἢ δὲν μένουμε;
Κρότων: Δὲν μπορῶ, Σωκράτη, νὰ ἀπαντήσω σὲ αὐτὸ ποὺ μὲ ῥωτᾶς. Δὲν καταλαβαίνω τί θέλεις νὰ εἰπῇς. Συνέχεια
Ἰουδαϊκὴ ἑορτὴ τῆς Χανουκᾶ
Ἡ ἑορτὴ τῆς Χανουκᾶ γιὰ τοὺς Ἰουδαίους
«Τὰ δὲ κατὰ τὸν Ἰούδαν τὸν Μακκαβαῖον καὶ τοὺς ἀδελφούς του, ὅπως καὶ διὰ τὸν καθαρισμὸν τοῦ μεγάλου καὶ ἱεροῦ ναοῦ, διὰ τὰ ἐγκαίνια τοῦ θυσιαστηρίου τῶν ὁλοκαυτωμάτων, ἀκόμη δὲ καὶ διὰ τοὺς πολέμους μας ἐναντίον τοῦ Ἀντιόχου τοῦ Ἐπιφανοῦς καὶ τοῦ υἱοῦ τοῦ Εὐπάτορος, διὰ τὰς φανερᾶς ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἠρωϊκῶς ἠγωνίζοντο πρὸς ὑπεράσπισιν τῶν Ἰουδαίων, ὥστε καίτοι ἤσαν ὀλιγάριθμοι νὰ ἠμπορέσουν νὰ καταλάβουν ὅλην τὴν χώραν καὶ νὰ τρέψουν εἰς φυγὴν τὰ πλήθη τῶν βαρβάρων». Συνέχεια
Φιλοπατρία Ἀγησιλάου
Μία ἀκόμη ἀρετὴ τοῦ Ἀγησιλάου: ἡ φιλοπατρία του.
Θὰ μακρολογοῦσα βέβαια νὰ γράψω γιὰ κάθε περίπτωση χωριστὰ σὲ ποιὸν βαθμὸ ἀγαποῦσε τὴν πόλη του. Πιστεύω λοιπὸν ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτα ἀπ’ ὅσα εἴχαν, ποὺ νὰ μὴν ἐνισχύῃ αὐτὴν τὴν ἄποψη. Κοντολογὴς ὅλοι ξέρουμε καλὰ ὅτι ὁ Ἀγησίλαος σὲ ὁποιανδήποτε περίπτωση ἐπίστευε ὅτι θὰ ὠφεήση τὴν πατρίδα, δὲν ἐλογαρίαζε τοὺς κόπους, δὲν προσπαθοῦσε ν’ ἀποφύγῃ τοὺς κινδύνους, δὲν έλυπᾶτο τὰ χρήματα, δὲν εὕρισκε ὡς δικαιολογία τὴν σωματική του κατάσταση, οὔτε τὰ γεράματα, ἀλλὰ ἐπίστευε ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ καθῆκον τοῦ σωστοῦ βασιλέως, νὰ κάνῃ ὅσο περισσότερα καλὰ μπορεῖ σ’ αὐτοὺς ποὺ κυβερνᾶ. Συνέχεια