Ἀκολουθῶ τὸν φιδογυριστὸ δρόμο ποὺ τὸν ἀγκαλιάζουν οἱ καταπράσινες πλαγιὲς τῆς ὀροσειρᾶς Ροδόπης.
Ξἀφνου ἀνοίγει μπροστά σου ὁ ὁρίζοντας καὶ ὁ Νέστος ἐμφανίζεται μεγαλόπρεπος, γαλήνιος στὸ σημεῖο αὐτό. Ἡ ἡρεμία καὶ ἡ ὀμορφιὰ τοῦ χώρου δὲν θυμίζει τὶς μάχες ποὺ διεξήχθησαν στοὺς βασανισμένους αὐτοὺς τόπους.
Συνέχεια
Ἀνάμεσα στὰ ὑψηλὰ χορτάρια, σὲ κάποια κρυμμένα λιβάδια τῆς Καστοριάς, ἔπαιζε ὁ νεαρὸς ἀρκοῦδος. Συνέχεια
Κάπου κρυμμένη μέσα στὰ βουνὰ τῆς Καστοριᾶς, μία ὀνειρικὴ λιμνούλα ζεῖ μέσα στὴν γαλήνια μοναξιά της
Ἐδῶ ἡ τετάρτη διάστασις κυλᾶ μὲ τοὺς δικούς της ῥυθμούς.
Οἱ μόνιμοι κάτοικοι εἶναι λίγοι, νεροχελῶνες καὶ βάτραχοι. Συνέχεια
Αὐτὸς ὁ «Πίνακας» θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι κάποιο ἔργο τοῦ Kandinsky, ἤ κάποιου ἄλλου καλλιτέχνου τοῦ ῥεύματος τοῦ Ἀφηρημένου Ἐξπρεσιονισμοῦ.
Δὲν εἶναι ὅμως. Συνέχεια
Προχθές βρέθηκα και πάλι στα υγρολείβαδα της Λίμνης της Καστοριάς, κρυμμένος στην φυλάκτρα μου και παρατηρούσα δύο Τουρλίδες (Numenius arquata) οι οποίες σταμάτησαν για λίγο στην Λίμνη, μέχρι να ξαναβρούν τις δυνάμεις τους και να συνεχίσουν το ταξίδι προς τον βορρά στην Βόρεια ακτή της Γερμανίας, όπου φωλιάζουν πάρα πολλές.
Έκει ανακάλυψα ιδίοις όμμασι την ορθότητα της παροιμίας «όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος» και για να είμαι ακριβής όσα φέρνει το δευτερόλεπτο.
Ένα δυσάρεστο και συνάμα συγκινητικό περιστατικό, βίωσα σήμερα το πρωί, καθώς πήγα να φωτογραφίσω και πάλι το ζευγάρι των Καρατζάδων (sterna caspia) που είδα για πρώτη φορά χθες στην λίμνη της Καστοριάς.
Από μακριά είδα πως το ζευγαράκι βρίσκονταν στο ίδιο μέρος που το είδα και χθες, όσο πλησίαζα όμως είδα πως δεν εκινείτο καθόλου. Συνέχεια
