Τώρα τελευταία, τοὐλάχιστον στὰ θέματα γεωπολιτικῆς, ἐθνικῆς ἀμύνης καὶ ὁπλικῶν συστημάτων παρατηρῶ πὼς εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ οἱ (σχετικῶς) νεο-ἐμφανιζόμενοι εἰδησεογράφοι, ἀλλὰ κι ἀρκετοὶ παλαιώτεροι, ποὺ ἐπικεντρώνουν σὲ αὐτά, ἀφήνοντας στὸν ἀναγνώστη, μετὰ τὸ πέρας τῆς ἀναγνώσεως τῶν ἄρθρων τους, ἕνα ἀμυδρὸ συναίσθημα ἐθνικῆς ἀνακουφίσεως καὶ μίαν βεβαιότητα ἐγκυρότητος. Κι ὅλο αὐτό, ἄλλοτε ἔντονα κι ἄλλοτε διακριτικά, μεγιστοποιεῖται σταδιακά, γιὰ νὰ μποροῦμε σήμερα νὰ ἰσχυρισθοῦμε πὼς ἡ σοβαρὴ ἀρθρογραφία ἐπιστρέφει καὶ μάλιστα μὲ ἐθνικὴ ταὐτότητα.
(Καλά, δὲν μᾶς πείθουν τόσο εὔκολα, ἀλλὰ αὐτὴν τὴν στιγμὴ μιλᾶμε μόνον γιὰ τὶς ἐντυπώσεις ποὺ ἀφήνουν στὸ πλατὺ κοινό.) Συνέχεια →