Γέλασα μέχρι δακρύων, που έντρομοι, για μια ακόμη φορά, μέσα στο κατακαλόκαιρο, τροποποιούν τον τρομονόμο (τον νόμο λάστιχο). Τελικά το μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι η έλλειψη φαντασίας. Κρίμα τα παιδιά.
Λείπω μέρες από το μέτωπο, άφησα (για πόσο; όσο) τη μάχη. Συνέβη κάτι που έκανε να σταματήσουν τα πάντα γύρω μου. Όχι μόνο ο χρόνος. Έπαψε η γης να γυρνά.
Μετά την υπερ-προσπάθεια που κάναμε, τις ώρες που καταναλώσαμε, τις υποχρεώσεις που αφήσαμε, την κούραση, το ξύλο, τις συλλήψεις, τα χημικά, το άδικον του πράγματος (αυτοί συνεχίζουν ακάθεκτοι να ρημάζουν τη χώρα), το ότι τελικά μάς ανάγκασαν να αφήσουμε το τερέν.. ήρθε το τελειωτικό χτύπημα. Πάθαμε ό,τι ακριβώς απευχόμασταν. Αυτό που, με τον αγώνα μας, προσπαθούσαμε να αποτρέψουμε..
Η συναγωνίστριά μου η Μάρω (η μία εκ των τριών του Συντάγματος), έχασε τον άντρα της.
Ο άντρας της αυτοκτόνησε. Για οικονομικούς λόγους. Συνέχεια
Τὸ παρακάτω ἄρθρο ἔλαβα μὲ μήνυμα ἀπὸ τὸν γράφοντα. Εἶναι ὁλίγα ἐξ ὅσων καθημερινῶς μᾶς κλέβουν. Ἐλάχιστα!!!
Διαβᾶστε το μετὰ μεγάλης προσοχῆς! Καὶ μετὰ βαρᾶτε τους ὅπου τοὺς συναντήσετε! Διότι δὲν εἶναι μόνον θρασύτατοι κλέφτες! Δὲν εἶναι μόνον αὐτοὶ ποὺ ξεπουλοῦν τὰ πάντα! Εἶναι ΠΡΟΔΟΤΕΣ κάθε ἀξίας!!! Μὰ κάθε Συνέχεια
Χθες, κάτω στην πλατεία στο Σύνταγμα, κάποιοι “ανήλικοι” έπαιζαν σενάριο άμεσης δημοκρατίας.
Προς ενημέρωσή τους:
• Το μοντέλο του να μιλάει κάποιος σε μικρόφωνο για να γίνει για 5 λέπτα, μια φορά στη ζωή του κι αυτός διάσημος, κι από κάτω μερικοί μαλάκες να τον χειροκροτούν (όχι απαραιτήτως επειδή συμφωνούν με τα λεγόμενα, αλλά -κυρίως- γιατί όταν έρθει η σειρά τους να πάρουν το μικρόφωνο θέλουν να συμβεί το ίδιο), έχει παρέλθει ΚΑΙ ανεπιστρεπτί!!!
• Αμεση δημοκρατία ξέρετε τι σημαίνει; Με ρωτάνε για όλα, απαντάω σε όλα και προσμετράται η γνώμη μου. Πόσο δύσκολο το θεωρείτε, για να χρειάζεται το σεμινάριο;;;
Συνέχεια
Πιο πολύ έχω χαρεί, όχι για το μάθημα που πήραν αυτοί, αλλά για το μάθημα που πήραν οι απανταχού ομαδάρχες. Που με τις γαμο-οργανώσεις τους και τον γαμο-συντονισμό τους 1 ½ χρόνο τώρα μας κρατάνε πίσω.
Θὰ ἀφήσω τὴν Στεφανία Λυγεροῦ νὰ σᾶς παρουσιάσῃ (μὲ ἐκ τῶν ἔσω πληροφόρησιν) τὰ περὶ Σπιθῶν. Θὰ κρατήσω ἀπὸ ὅλο τὸ σημείωμά της τὸν ἐπίλογο, ποὺ λέει ὁ φίλος τῆς Στεφανίας Ἀλέξιος, διότι πρεσβεύει τὰ ὅσα πιστεύω κι ἐγώ:
«Πρέπει ἀναγκαστικὰ νὰ περάσουμε τὰ ὅριά μας. Μετὰ θὰ συναντηθοῦμε»!
Ἐὰν δὲν τὰ περάσουμε, θὰ μείνουμε ἐδῶ ποὺ εἴμαστε. Ἐὰν μείνουμε ἐδῶ ποὺ εἴμαστε, θὰ συνεχίσουμε νὰ ἀνεχόμεθα ὅσα συμβαίνουν. Ἐὰν συνεχίσουμε νὰ ἀνεχόμεθα ὅσα συμβαίνουν, χάνοντας καθημερινῶς κομμάτια αὐτοσεβασμοῦ, τότε θὰ μποροῦμε σὲ λίγον καιρό νὰ ἀναφωνήσουμε : «ναί, εἴμαστε μόνον ἐμεῖς ὐπεύθυνοι γιὰ ὄσα δὲν ἔχουμε!»