«Γνήσιος κομμουνιστής, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ θὰ μπορέση, κάτω ἀπὸ μία σοφή, βαθειὰ ψυχολογημένη καὶ ἐπίμονο κατηχητικὴ καθοδήγηση, νὰ σκοτώσῃ μέσα του, ὅλα αὐτὰ τὰ λογικὰ καὶ συναισθηματικὰ στοιχεῖα, ποὺ ἀποτελοῦν τὴν ἰδιομορφία τοῦ ἐθνικοῦ πολιτισμοῦ μας… Ὅταν αὐτὸ κατορθωθῇ, ὅταν ἡ ἐθνικὴ σημαία ἀπὸ σύμβολο ἑνότητος φθάσῃ νὰ μεταβληθῇ σὲ παλιοκούρελλο μέσα στὴν συνείδηση τοῦ κατηχουμένου, τότε ὁ κατηχούμενος εἶναι ὥριμος πιὰ γιὰ νὰ κτυπήσῃ τὸ μαχαίρι στὴν καρδιὰ τῆς πατρίδος του…
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Στρατῆς Μυριβήλης
Δὲν χάνεται ἔτσι εὔκολα ὁ ἄνθρωπος…
Ἕνας ἄνθρωπος, ἕνας λαός, ἕνα ἔθνος, δὲν ἐξαφανίζεται μονάχα μὲ τὴν φωτιὰ καὶ μὲ τὸ σίδερο. Δὲν ἐξαφανίζεται μονάχα μὲ τὸ χάσιμο τῆς ζωῆς του. Ἐξαφανίζεται πιὸ ῥιζικά, πιὸ τελειωτικὰ σὰν χάσῃ τὴν ψυχή του.
Τὴν ἀτομικὴ καὶ τὴν ὁμαδικὴ ψυχή του.
Συνέχεια
Ὁ κομμουνισμὸς καὶ τὸ παιδομάζωμα.
Αποσπάσματα από τη διάλεξη του Στρατή Μυριβήλη Ο Κομμουνισμός και το Παιδομάζωμα (1948).
«Κάθε φορά που μια μεγάλη χαρά ή μια θλίψη έρχεται να συνταράξει ως τις εθνικές του ρίζες ένα λαό, τα άτομα που τον αποτελούν αισθάνονται τη βιολογική ανάγκη να συμπλησιαστούν και να συνειδητοποιήσουν όσο περισσότερο μπορούν την ομαδική τους αλληλεγγύη. Το ίδιο γίνεται όταν ένας μεγάλος κίνδυνος σταθεί πάνω από το εθνικό σύνολο.
Τότε κάθε άτομο υπακούει σε μια μυστική, κεντρομόλο δύναμη, που το σπρώχνει να συσπειρωθεί γύρω στην κοινή, την παλιά και αγαπημένη εθνική εστία. Το αποτέλεσμα είναι θαυμαστό. Το απομονωμένο άτομο αισθάνεται τότε μέσα του τη δύναμη της ομογένειας του συνόλου, ο καθένας γίνεται η συνισταμένη όλων των συγκλινουσών θελήσεων. […]
Κάθε φορά που το Γένος σύσσωμο αισθανθεί αυτό το θαύμα, νοιώθει συγχρόνως πως καμμιά υλική δύναμη δε μπορεί να το καταπονήσει και να το βάλει κάτω. Αυτό το ξέρουν καλά –καλύτερα από μας- όλοι οι εχθροί που Συνέχεια
Ἡ ἐθνική μουσική
Σάν σήμερα στίς 30 Ἰουνίου 1969 ἔφυγε ἀπό τήν ζωή ὁ πεζογράφος Στρατῆς Μυριβήλης (Εὐστράτιος Σταματόπουλος).
Ἕνα μικρό ἀφιέρωμα ἀπό τό κείμενό του ἡ «Ἐθνική μουσική» ἀναφέρει μεταξύ ἄλλλων γι΄αὐτούς πού ἐπιδιώκουν τήν διάβρωσι τῆς Ἑλληνικῆς μας ἐνότητος. Ἡ προσπάθεια αὐτή δέν ξεκίνησε στίς μέρες μας. Διαβᾶστε το. Ἀξίζει. Σάν νά μήν πέρασε μία μέρα:
«Οἱ πανικόβλητοι τοῦ μοντερνισμοῦ εἶναι συνήθως ἡμιμαθεῖς ἀστοί, ἢ κενόδοξοι νεόπλουτοι, ἢ ἀμόρφωτοι ἱστορικὰ ρωμιοί, ποὺ ταξίδεψαν κάπου στὴν Εὐρώπη, καὶ εἶδαν κόσμο, καὶ γύρισαν κεχηναῖοι ἀπὸ θαυμασμὸ καὶ κατάπληξη.
Ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς ὑπάρχουν καὶ μισομορφωμένοι ἀπὸ ἑλληνικὴ παιδεία διανοούμενοι, ἢ ἀποτυχημένοι φιλόδοξοι, ποὺ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἁρπάξουν κάθε σημαία νεωτεριστικοῦ κινήματος, ποὺ θὰ τοὺς βγάλει ἀπὸ τὴν ἀφάνεια τῆς ἀσημαντότητάς τους καὶ θὰ τοὺς θέσει ἐπὶ κεφαλῆς συλλαλητηρίων.
Ἕνα φρικτὸ «χριστουγεννιάτικο» δένδρο!
Εἶναι ἀπὸ τὰ χειρότερα ποὺ διάβασα τὶς τελευταῖες ἡμέρες.
Ἔχω διαβάσει κι ἄλλα, ἀκόμη χειρότερα γιὰ τὶς θηριωδίες τῶν Γερμανῶν.
Ὅπως κι ὅλοι μας ἄλλως τε!
Αὐτὸ ὅμως ποὺ σᾶς παρουσιάζω σήμερα, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὰ τωρινὰ δεδομένα τῆς Εὐρώπης, ἐπαναφέρουν στὴν μνήμη τὴν φρικτὴ ἀντίληψι γιὰ τὴν λέξι «ἀνθρωπισμὸς» ποὺ ἔχουν οἱ ἐταῖροι μας. Καὶ δὴ οἱ Γερμανοί!
Ἡ ὑψηλοτάτη κορφή!
Αποσπάσματα από την ομιλία του Στρατή Μυριβήλη στην επετειακή συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών για την επέτειο του ΟΧΙ το 1960.
Εικοσι οκτώ του Οκτώβρη!
Είναι τρανή τούτη η ημερομηνία, και για πολλούς αιώνες δεν είναι για να σβήσει το μεγάλο άστρο της πάνω από την Ελλάδα.
Σηκώθηκε όρθια μια ολάκερη φυλή, και έγραψε τις εντολές της με φωτιά μαι με αίμα. Γεννήθηκε ένα πρωί μέσα στην Συνέχεια