Οἰκογένειες σφαγιασθέντων τοῦ Δοξάτου
Τὸ μένος τῶν Βουλγάρων κατὰ τῶν Ἑλλήνων ἐκφράσθηκε δύο φορὲς μὲ τὶς σφαγὲς τοῦ Δοξάτου. Ἡ πρώτη μὲ θύματα 650 ἀθώους Δοξατινοὺς (ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιά), ἔγινε τὴν 30η Ἰουνίου 1913.
Μία οὐδόλως γνωστὴ πτυχὴ τῆς ἱστορίας μας, ποὺ συνέβῃ λίγα χρόνια πρὸ τῆς ἐνάρξεως τῆς ἐπαναστάσεως, ἦτο ἡ ἐπίθεσις ποὺ ἐδέχθῃ ἡ Λευκάδα ἀπὸ τὸν Ἀλῆ πασσᾶ, τὸν Μάϊο τοῦ 1807.
Μεταξὺ τῶν πολλῶν περιοχῶν ποὺ ὁ Ἀλῆ πασσᾶς προσπάθησε νὰ προσαρτήσῃ στὸ μεγάλο του βασίλειον, ἦταν καὶ τὰ Ἑπτάνησα. Ἄλλως τε οἱ κατ’ ἐξακολούθησιν ἐπιθέσεις του στὴν Πρέβεζα καὶ στὴν Πάργα ἀποδεικνύουν πὼς ὀνειρεύετο ἕνα μεγάλο βασίλειο, ἱκανὸ νὰ ἀνατρέψῃ καὶ τὸν ἴδιον τὸν σουλτάνο, μὲ Συνέχεια
Ἡ πορεία πρὸς τῆς ἀνεξαρτησία κάθε πόλεως, κάθε μικροῦ ἤ μεγάλου τόπου μέσα στὸ σύγχρονο κράτος ποὺ ἐμάθαμε νὰ λέμε Ἑλλάς, ἐπῆλθε μετὰ ἀπὸ ἀπὸ πολλοὺς ἀγῶνες, πολὺ αἷμα καὶ πολὺ πόνο.
Κάθε πτυχὴ τῆς ἱστορίας μας πιστεύω πὼς πρέπει νὰ τὴν μαθαίνουμε. Εἶναι πλέον ἡ Ἀνάγκη ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ἀπὸ ποῦ ἐξεκινήσαμε, τὸ ποῦ εἴμαστε καὶ τὸ ποῦ πρέπει νὰ φθάσουμε.
Πόσοι ἀπό ἐμᾶς θά πασκίσουν νά «εἰσέλθουν» στήν διαδικασία τῆς ἀναδομήσεως;
Συνέχεια
Σάν σήμερα στίς 30 Ἰουνίου 1969 ἔφυγε ἀπό τήν ζωή ὁ πεζογράφος Στρατῆς Μυριβήλης (Εὐστράτιος Σταματόπουλος).
Ἕνα μικρό ἀφιέρωμα ἀπό τό κείμενό του ἡ «Ἐθνική μουσική» ἀναφέρει μεταξύ ἄλλλων γι΄αὐτούς πού ἐπιδιώκουν τήν διάβρωσι τῆς Ἑλληνικῆς μας ἐνότητος. Ἡ προσπάθεια αὐτή δέν ξεκίνησε στίς μέρες μας. Διαβᾶστε το. Ἀξίζει. Σάν νά μήν πέρασε μία μέρα:
«Οἱ πανικόβλητοι τοῦ μοντερνισμοῦ εἶναι συνήθως ἡμιμαθεῖς ἀστοί, ἢ κενόδοξοι νεόπλουτοι, ἢ ἀμόρφωτοι ἱστορικὰ ρωμιοί, ποὺ ταξίδεψαν κάπου στὴν Εὐρώπη, καὶ εἶδαν κόσμο, καὶ γύρισαν κεχηναῖοι ἀπὸ θαυμασμὸ καὶ κατάπληξη.
Ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς ὑπάρχουν καὶ μισομορφωμένοι ἀπὸ ἑλληνικὴ παιδεία διανοούμενοι, ἢ ἀποτυχημένοι φιλόδοξοι, ποὺ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἁρπάξουν κάθε σημαία νεωτεριστικοῦ κινήματος, ποὺ θὰ τοὺς βγάλει ἀπὸ τὴν ἀφάνεια τῆς ἀσημαντότητάς τους καὶ θὰ τοὺς θέσει ἐπὶ κεφαλῆς συλλαλητηρίων.
Δὲν εἶναι λίγα βέβαια… Καὶ ἰδίως ὅταν κάποια ἀπὸ αὐτὰ ἦταν τὰ χειρότερα λόγῳ σφαγῶν, διώξεων καὶ δηώσεων.
Ἡ Δράμα καὶ τὸ Δοξᾶτο της… Πολύ αἷμα… Πολὺς πόνος…
1 ΙΟΥΛΙΟΥ 1913 – ΜΕΤΑ ΑΠΟ 540 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΙΑΣ Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ Συνέχεια
