Μία οὐδόλως γνωστὴ πτυχὴ τῆς ἱστορίας μας, ποὺ συνέβῃ λίγα χρόνια πρὸ τῆς ἐνάρξεως τῆς ἐπαναστάσεως, ἦτο ἡ ἐπίθεσις ποὺ ἐδέχθῃ ἡ Λευκάδα ἀπὸ τὸν Ἀλῆ πασσᾶ, τὸν Μάϊο τοῦ 1807.
Μεταξὺ τῶν πολλῶν περιοχῶν ποὺ ὁ Ἀλῆ πασσᾶς προσπάθησε νὰ προσαρτήσῃ στὸ μεγάλο του βασίλειον, ἦταν καὶ τὰ Ἑπτάνησα. Ἄλλως τε οἱ κατ’ ἐξακολούθησιν ἐπιθέσεις του στὴν Πρέβεζα καὶ στὴν Πάργα ἀποδεικνύουν πὼς ὀνειρεύετο ἕνα μεγάλο βασίλειο, ἱκανὸ νὰ ἀνατρέψῃ καὶ τὸν ἴδιον τὸν σουλτάνο, μὲ Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: τσᾶρος Ἀλέξανδρος β
Γιωργάκης Ὀλύμπιος.
Ἄλλη μία μορφή ποὺ λίγοι ἀναφέρουν.
Ὁ Γιωργάκης Ὀλύμπιος, ὄχι τόσο νέος ὅσο οἱ ἄλλοι ἀγωνιστές, ἀλλὰ μὲ τὸ ἴδιο σθένος, εἶναι ἀπὸ τοὺς λιγοστούς ποὺ στάθηκε πιστός δίπλα στὸν Ἀλέξανδρο Ὑψηλάντη. Κι ὄχι μόνον στάθηκε, ἀλλὰ συνέχισε τὸν ἀγώνα, ἔως ὅτου ἀπεκλήσθη στὴν μονή τοῦ Σέκου, ὅπου μαζί μὲ τοὺς λίγους συμπολεμιστές του, ἀνετινάχθη.
Τί νὰ πρωποπῇ κάποιος γιὰ τὸν Γιωργάκη Ὀλύμπιο; Μίαν ζωή τὴν πέρασε στὸν ἀγώνα. Μίαν ζωή πόλεμος. Μία εἶχε καὶ τὴν ἀφιέρωσε στὴν ἐλευθερία μας.
Ἔζησε πάντα ἐλεύθερος, ὄπως καὶ πέθανε.