Ἀρχεῖα ἐτικέττας: τὸ τώρα

Ὑπάρχει ἐλπίς σωτηρίας γιά αὐτήν τήν χώρα;

ἀπὸ τὸν/τὴν

3

Χμμμ… Ἐρώτημα ποὺ ἔχει σαφεῖς ἀπαντήσεις πλέον, ἀλλὰ ποὺ οὐδεὶς θέλει (ἢ καὶ τολμᾶ) νὰ τὸ ἀπαντήσῃ, πολῷ δὲ μᾶλλον νὰ τὸ παραδεχθῇ.

Ὄχι φίλοι μου, δὲν ὑπάρχει ἐλπίς…
Καί, μεταξύ μας (ἐὰν εἶναι κάτι τέτοιο δυνατόν), καλὰ κάνει καὶ δὲν ὑπάρχει ἐλπὶς σωτηρίας τοῦ μορφώματος, ποὺ καταχρηστικῶς ἀπεκλήθη Ἐλλάς, μολύνοντας κάθε τὶ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ σημαίνουν (στὴν πραγματικότητα) Ἑλλάς.

Καί, ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, γιά ποιόν λόγο νά ὑπάρχῃ ἐλπίς;
Τί θέλουμε κι ἐλπίζουμε νά σωθῇ πλέον;
Μήπως τό κράτος τῶν σαπροφύτων, τῶν ἀνθελλήνων, τῆς ἁρπακτῆς, τῆς ἀποσιωπήσεως, τῆς ἀλληλο-καλύψεως καί τῆς ῥεμούλας;

Συνέχεια →

Παρακμιακὴ ἀφθονία

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Η ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΗ ΑΦΘΟΝΙΑ

Το φθινόπωρο για εμάς τους ταχέως βαίνοντες στην τρίτη ηλικία είναι συνυφασμένο με μια συγκομιδική αφθονία, που γνωρίσαμε στην πρώτη μας ηλικία. Οι καρποί ευρίσκονταν στο ζενίθ της ωριμότητάς τους, τα χωράφια, συγκομισμένα ή όχι, ήταν μια όαση ευδαιμονίας και το ζωικό μας κεφάλαιο σε πλήρη ετοιμότητα να ξεκινήσει τον επόμενο κύκλο του. Τα ζώα ήταν όλα καλοθρεμμένα και γκαστρωμένα, μηδέ εξαιρουμένων και των γυναικών!
 Συνέχεια →

Ξεκινᾶμε νὰ βιώνουμε τὸν …ἐπίλογο!!!

ἀπὸ τὸν/τὴν

3

Πρὸ τριῶν καὶ κάτι ἐτῶν λοιπὸν ἔγραφα γιὰ τὴν ἀχρηστία, τὴν ἀνηθικότητα καὶ τὴν ἀδαοσύνη τῶν σημερινῶν (φερομένων ὡς) δημιουργῶν, διαχειριστῶν καὶ κρατικῶν λειτουργῶν, ποὺ ἐνδιαφέρονται μόνον γιὰ ἁρπακτές, ἀλλὰ οὐδέποτε γιὰ νὰ ἀφήσουν πίσω τους κάτι ἀξιόλογον καὶ ἀσφαλὲς γιὰ τὸν τόπο καὶ τοὺς ἀνθρώπους του. Ἐργολάβοι, μηχανικοί, πανεπιστημιακοί, πολιτικοί, δημόσιοι ὑπάλληλοι, μὰ καὶ δικαστικοί, σὲ ἕναν φαῦλο κύκλο ἐξαπατήσεως, διαπλοκῆς καὶ πάντα διαρκοῦς λεηλασίας τῶν δημοσίων ταμείων καὶ τοῦ δημοσίου πλούτου.

Μοναδικό τους κριτήριον νὰ ἁρπάξουν πάλι καὶ πάλι, ἐνᾦ τὰ ἔργα ποὺ παραδίδουν (ὅταν τὰ παραδίδουν) εἶναι τόσο εὐπαθῆ, ὅσο χρειάζεται, συντόμως νὰ ἐκταμιευθοῦν νέα κονδύλια, γιὰ νὰ ἐπιδιορθωθοῦν ἢ νὰ ἐπεκταθοῦν. Συνέχεια →

Θά ἑστιάζουμε πάντα στούς …«καρανίκες»;

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Διότι ὅλοι μας, ἂλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, ἕναν …«καρανίκα» τὸν κουβαλᾶμε μέσα μας…
…ἐφ’ ὅσον αὐτός, ὁ κάθε λογῆς …«καρανίκας» ἐπέτυχε νὰ γίνῃ …χαλίφης εἰς τὴν θέσιν τοῦ χαλίφου ἀν τὶ ἡμῶν!
Κάνω λάθος; Ἤ ὄχι;
Συνέχεια →

Ψέμματα ἐπάνω σὲ …ἀληθοφανῆ ψέμματα γιὰ νὰ μὲ «σώσῃς»!!!

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Ὅλοι θέλουν νὰ μὲ …«σώσουν»!!! Ὅλοι…
Διότι ἐγὼ ἀδυνατῶ νὰ σωθῶ μόνη μου.
Διότι ἐγὼ δὲν ξέρω…
Διότι ἄλλοι πάντα γνωρίζουν καλλίτερα ἀπὸ ἐμέναν… Συνέχεια →

Βρωμᾶ τὸ κεφάλι καὶ σαπίζουν τὰ σπλάχνα

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

 

Μάθαμε νὰ λὲμε πὼς «τὸ ψαρὶ βρωμᾶ ἀπὸ τὸ κεφάλι».
Καὶ μετὰ ἡσυχάζουμε καὶ ἐπαναπαυόμεθα… Συνέχεια →