«Τὸ κτύπημα τῆς ξενομανίας εἶναι τὸ πρῶτον κίνημα, ὁ πρῶτος ἀγὼν τῶν ποθούντων νὰ ἀγωνισθοῦν διὰ μίαν ἀρχὴν Ἑλλάδος.
Ἡ ξενομανία εἶναι χωριατιά. Εἶναι προστυχιά. Εἶναι κουταμάρα. Εἶναι ἀφιλοτιμία. Εἶναι ἀφιλοπατρία. Καὶ εἶναι ξιπασιά. Καὶ εἶναι ἀμάθεια.»
Αὐτά εἶχε γράψει πρίν ἀπό ἕνα περίπου αἰώνα ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος γιά τήν ξενομανία. Ἀκόμα εἶναι ἡ ἀρρώστια πού κατατρώει τήν Ἑλληνική ὕπαρξι.
Σήμερα ἔχουμε καταντήσει ὁ περίγελως τοῦ κόσμου λόγω τῆς προσπαθείας τῶν ψωροκωσταιναίων ἑλληνορωμιῶν, ὄχι μόνο νά ὁμοιάζουν πρός κάθε ξένο λαό (ἀκόμα καί ἀφροασιάτη) ἀλλά νά γίνουν εἰ δυνατόν ἴδιοι μέ τούς ἄξεστους εὐρωπαίους.
Προσπαθοῦν, λοιπόν, οἱ ῥωμηοί, κυρίως οἱ διά βίου κληρονόμοι τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους, Συνέχεια →