Περὶ προελεύσεως τῶν κακῶν.
Εἰς τὸ πρόβλημα τοῦτο, τεθὲν ἤδη ὑπὸ τοῦ Ἰαμβλίχου, ὁ Ἰουλιανὸς εἰς τὴν διατριβὴν του «Περὶ τοῦ πόθεν τὰ κακά» σήμερον ἀπολεσθεῖσαν» Τόσον δι᾿ἐκεῖνον, ὅσον καὶ διὰ τὸν Ἰάμβλιχον, ὁ Κόσμος, καλὸς καὶ ἀγαθὸς, εἶναι τὸ προϊὸν ἑνὸς ἀγαθοεργοῦ Δημιουργοῦ, εἰς τὸν ὁποῖον ἡ ὕπαρξις τῶν κακῶν δὲν δύναται ν᾿ἀποδοθῇ. Συνέχεια →

Ἕνα μεγάλο ἐρώτημα ποὺ μὲ ταλανίζει, ἐδῶ καὶ καιρό, εἶναι τὸ ποιὲς ἀπὸ τὶς ἀπόψεις / θέσεις / πεποιθήσεις μας καθρεπτίζουν τὰ βαθύτερα δομικὰ ἐκείνα στοιχεία, στὰ ὁποία δύναται νὰ πατήσῃ ὁ κόσμος μας γιὰ νὰ ἀναγεννηθῇ. Ὅλα τὰ πιστεύω μου, ὅλες οἱ ἀπόψεις μου καὶ ὅλες οἱ πεποιθήσεις μου, μία πρὸς μία, «ξεσκονίζονται», πρὸ κειμένου νὰ κατανοήσω τὸ ποιοὺς μηχανισμοὺς ἐξυπηρετοῦν, μά, περισσότερο, τὸ ἐὰν αὐτοὶ οἱ μηχανισμοὶ ὑπηρετοῦν ἀληθῶς τὸν Ἄνθρωπο (στὸ σύνολόν του) ἢ ἐὰν εἶναι ἐπίκτητα στοιχεία, ποὺ ἀπεκτήθησαν στὴν πορεία τῶν αἰώνων, πρὸ κειμένου νὰ στηρίζεται τὸ ἑκάστοτε κοινωνικὸ μοντέλο. Συνέχεια →

Ἡ καθημερινότης μας διαρκῶς ἐξελίσσεται σὲ κάτι ὅλο καὶ βιαιότερον. Οἱ ἀντοχὲς ἐξαντλῶνται καὶ διαρκῶς, ὅλο καὶ περισσότεροι, σκύβουν τὸ κεφάλι καὶ συμβιβάζονται.
Αὐτὸ ὅμως εἶναι ἡ μία «ὄψις τοῦ νομίσματος».  Συνέχεια →

Ὅ,τι δήποτε ἀπὸ τὶς «αὐτοματοποιημένες» συμπεριφορές μας μᾶς «ὑποχρεώνει» νὰ καταλήγουμε δυστυχεῖς καὶ φοβισμένοι, ἔχει κάποιο αἴτιον κάπου στὸ παρελθόν μας. Τὸ αἴτιον αὐτὸ εἶναι μία ἐρμηνεία ἑνὸς σημαντικοῦ, γιὰ ἐμᾶς, γεγονότος ποὺ μᾶς ἔχει σημαδεύση ἐντόνως, σὲ περιόδους τέτοιες ποὺ ἀδυνατούσαμε νὰ προστατευθοῦμε μόνοι μας καὶ ἀναμέναμε ἀπὸ τὸ περιβάλλον μας νὰ σπεύσῃ γιὰ νὰ μᾶς προστατεύσῃ, δίχως ὅμως καὶ νὰ (θέλὴ ἢ νὰ δύναται νὰ τὸ) πράξῃ. Συνέχεια →

Οἱ ἡμέρες ποὺ διανύουμε, ἐδῶ καὶ καιρό, εἶναι ἰδιαιτέρως σκληρὲς καὶ ἐπίπονες γιὰ ὅλους μας. Ὄχι τόσο (τώρα πιά!!!) διότι συνειδητοποιηοῦμε πὼς ὅλα καταῤῥέουν μὲ ἀπίστευτες ταχύτητες, ἀλλὰ κυρίως διότι ἀρχίζουμε, σιγὰ σιγά, νὰ ἀναρωτόμεθα γιὰ τὸ πόσο σημαντικὰ εἶναι ὅλα αὐτὰ ποὺ θεωρούσαμε γιὰ σημαντικά, καθὼς φυσικὰ καὶ ποιὰ εἶναι αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία ἀξίζει νὰ ἀγωνισθοῦμε. Συνέχεια →