Αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς ἐνδιαφέρῃ καὶ μόνον.

Γενεὲς καὶ γενεὲς ὑπεχρεώθησαν νὰ τιμοῦν καὶ νὰ προστατεύουν, ὡς σημαία τοῦ Ἔθνους, τὸ ἀπόλυτον-σύμβολον-σφραγίδα τῶν σαπροφύτων…

Καὶ ἐμεῖς, γιὰ τόσες πολλὲς δεκαετίες, ἀδυνατούσαμε νὰ ἐννοήσουμε τὴν στυγνή μας πραγματικότητα.

Ἔ καί; Τί σημασία ἔχει τώρα πιά ἐδῶ πού φθάσαμε; «Δικά τους τὰ γένια, δικά τους καὶ τὰ κτένια». Ἐμεῖς τὰ δικά μας …«γένια» πρέπει νὰ φροντίσουμε καὶ μόνον.

Ἐμεῖς, εἰδικῶς ἐμεῖς, ὀφείλουμε στοὺς ἑαυτούς μας καὶ στὸν κόσμο μας, στὰ παιδιά μας καὶ σὲ ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα, νὰ ὑπερασπισθοῦμε, γιὰ ἀρχή, τοὺς ἐναπομείναντες βαθμοὺς Ἐλευθερίας μας καί, ἐν συνεχείᾳ, «πατῶντας» σὲ αὐτοὺς νὰ ἀποτινάξουμε ὁριστικῶς κάθε μορφὴ δεσμῶν ἀπὸ τὶς ῥάχες μας. Καί πῶς θά τό πράξουμε αὐτό ἐάν ὄχι μέ τό νά ἀναζητοῦμε καί νά ἀναδεικνύουμε τά ὅσα μᾶς ἑνώνουν;

Μὴ σκιάζεσθε λοιπόν. Ὁ κοινὸς τόπος τῆς Ἀνάγκης γιὰ ὅλους μας εἶναι τὸ ἴδιο. Θὰ φωνάξουν, θὰ τσιρίξουν, θὰ μᾶς κτυπήσουν ἀνελέητα ἴσως, διότι δὲν ἔχουν πλέον ἄλλα περιθώρια, ἀλλὰ οὔτως ἢ ἄλλως, ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε, θέλουμε δὲν θέλουμε, μποροῦμε δὲν μποροῦμε, θὰ πράξουμε ὅλοι μας ὄσα χρειάζονται γιὰ νὰ θέσουμε τὸν θεμέλιο λίθο τῆς ἀπελευθερώσεώς μας.

Καί πῶς θά συμβῆ αὐτό;
Δὲν ὑπάρχει σαφῆς ἀπάντησις γιὰ τὸν κάθε ἔναν ξεχωριστά. Αὐτὸ πού, εὐχερῶς, ὡς συμπέρασμα ἀνακύπτει ἐκ τῆς κοινῆς, κοινοτάκης λογικῆς, εἶναι πὼς τὰ ὅσα θὰ μποροῦσαν νὰ δράσουν καθολικῶς ὑπέρ μας, γιὰ νὰ ἀνυψώσουν τὸ ἀναγκαῖον αἴσθημα ἑνότητός μας, θὰ δράσουν. Τὸ ἐὰν εἶναι καὶ τὰ ὀρθὰ ἢ τὰ ἀληθῆ, παραμένει ἀπολύτως ἐπουσιῶδες καὶ ἀνούσιον, πρὸς τὸ παρόν.

Τί σημασία λοιπόν ἔχει, ἐπὶ τοῦ παρόντος καὶ μόνον, τό ἐάν πράγματι αὐτή ἡ σημαία, ἢ κάποια ἄλλη, εἶναι καί ἡ σημαία πού μᾶς χρειάζεται; Σημασία ἔχει πὼς ἔχουμε πόλεμο, πὼς ὑποχρεούμεθα νὰ ἀντισταθοῦμε καὶ νὰ πατήσουμε στὰ πόδια μας μόνοι μας καὶ πὼς γιὰ νὰ ἐπιτευχθῇ τοῦτον ὑποχρεούμεθα νὰ χρησιμοποιήσουμε ὅλα τά (ἐκ πρώτης καὶ μόνον!!!) ὄψεως ὅπλα μας. Κι ἕνα ἐξ αὐτῶν ἦταν καὶ παραμένει ἡ -στὶς συνειδήσεις μας- ἑλληνικὴ σημαία.

Τὶς (κατὰ τὶς -ἀπὸ τὸν μηχανισμὸ σαπροφυτισμοῦ- ἐπιβεβληθεῖσες) ἀντιλήψεις μας περὶ ἐλληνικῆς σημαίας λοιπόν, σήμερα, ἀλλὰ καὶ μὲ κάθε εὐκαιρία, ὑποχρεούμεθα νὰ τὶς ἀγνοήσουμε, ἀποδεχόμενοι καὶ ὑπερασπιζόμενοι αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ σύμβολον, ποὺ πιστεύαμε ὡς δικό μας. Αὐτὸ καὶ μόνον αὐτό, γιὰ τὴν ὥρα, ὀφείλουμε νὰ σηκώσουμε ὄσο τὸ δυνατὸν ὐψηλότερα, νὰ τὸ προβάλλουμε καὶ νὰ τὸ ὑπερασπισθοῦμε.
Τὴν (κατὰ τὰ κοινῶς ἀποδεκτὰ) ἑλληνικὴ σημαία μας λοιπὸν ὑψηλά, σὲ σημεῖον ποὺ νὰ φαίνεται εὐκρινῶς, γιὰ νὰ δηλώνῃ τὴν ἀποφασιστικότητά μας.

Φυσικά, δίχως ντροπές, ἐνοχές, ἀμφισβητήσεις, ἀμφιβολίες, ὀργὴ ἢ ἀκόμη καὶ φοβίες, νὰ τὴν κυττάζουμε μὲ ὑπερηφάνεια καὶ σεβασμό. Ὄχι διότι ἱστορικῶς δὲν εἶναι πράγματι αὐτὸ ποὺ εἶναι, ἀλλὰ διότι γιὰ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν σημαία, τὴν (ἔτσι ἀκριβῶς) ἐπιβεβληθείσα ὡς ἑλληνική, ἀμέτρητοι συμπατριῶτες μας, ἔχυσαν τὸ αἷμα τους. Διότι γιὰ αὐτὴν τὴν σημαία, ἀμέτρητα παλληκάρια, στὸν ἀνθὸ τῆς ἡλικίας τους, ἔπεσαν σὲ κάποιο πεδίον μαχῶν. Διότι γιὰ αὐτὴν καὶ μόνον ὅλοι μας, σκύψαμε καὶ ξανά-σκύψαμε τὸ κεφάλι, πρὸ κειμένου νὰ λειτουργήσουμε ὑποστηρικτικῶς ὡς κύτταρα γιὰ τὸν «ὀργανισμὸ» τῆς μίας Πατρίδος. Διότι ὅσο κι ἐὰν κάποιοι γνωρίζουν, ἡ ἐν λόγῳ σημαία δρᾶ μέσα μας -ὑποσυνειδήτως- ὡς σύμβολον τοῦ Ἔθνους.
Διότι, τελικῶς, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ξανά-«χορέψουμε» μόνοι μας, στὸν ῥυθμὸ τῆς Ἐλευθερίας, ἀπὸ κάπου πρέπει νὰ ξεκινήσουμε. Κι αὐτὸ τὸ κάπου εἶναι τὰ (θεωρούμενα ὡς) κοινά μας σύμβολα.
Καὶ τὰ κοινά μας σύμβολα σήμερα χρειάζονται περισσότερο ἀπὸ ποτέ.

Ἐὰν τὴν ἀπαρνηθοῦμε τώρα, θὰ εἶναι σὰν νὰ ἀπαρνούμεθα τὶς δικές μας θυσίες.
Ἐὰν σήμερα δὲν τὴν τιμήσουμε, ὑψώνοντάς την ὑψηλά, θὰ εἶναι σὰν νὰ προδίδουμε ὄλες τὶς θυσίες τοῦ λαοῦ μας.
Ἐὰν εἰδικῶς σήμερα, ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε ἀνάλογον εὐκαιρία, δὲν «πατήσουμε ἐπάνω» της, γιὰ νὰ ἐξωτερικεύσουμε τὴν Ἀνάγκη τῆς φυλῆς, γιὰ ἑνότητα καὶ Ἐλευθερία, θὰ εἶναι σὰν νὰ ὑποτασσόμεθα αὐτοβούλως, ἀρνούμενοι νὰ ὑπερασπισθοῦμε ὄσα τὸ ἔνστικτόν μας ἐπιτάσσει.
Ἐὰν καὶ σήμερα, παραμονὴ τοῦ «Ὄχι», ἀρνηθοῦμε νὰ τὴν ὑψώσουμε, θὰ εἶναι σὰν νὰ παραδεχόμεθα πὼς μᾶς ἀξίζει κάθε πάθημα καὶ κάθε δεινὸ καὶ κάθε ἁιματοκύλισαμ.
Ἐὰν καὶ σήμερα δὲν ἀποτολμήσουμε (ἐπὶ τέλους) νὰ κυττάξουμε μέσα μας καὶ νὰ ἀνασύρουμε στὴν ἐπιφάνεια ὅσα ἡ Ἀνάγκη μᾶς ψιθυρίζει, θὰ εἴμαστε ἄξιοι κάθε παθήματος.
Θὰ εἶναι τελικῶς σὰν νὰ θέτουμε ἐαυτοὺς στὸ περιθώριον τῆς ζωῆς, ἀναμένοντες ἀδιαμαρτύρητα, ἥσυχα καὶ ὑπομονετικὰ τὸ τέλος.

Φιλονόη

εἰκόνα