Κατὰ Ἀριστοτέλη ἡ ἀρετὴ εἶναι ἀνάγκη, μοναδικὴ ἐπιλογή, στόχος τῆς ἀνθρωπότητος.
Κατὰ Δημητράκο ὅμως μαθαίνουμε πὼς ἡ ἀρετὴ εἶναι ἡ τελεία σωματικὴ διάπλασις, ἡ ὡραιότης καὶ γενικῶς ἡ τελειότης. Εἶναι ἐπίσης ἡ ὑπεροχὴ καὶ ἡ ἀνδρεία. Αἱ ἀρεταὶ εἶναι αἱ γενναῖαι πράξεις, τὰ προτερήματα.
Ἐπίσης ἀρετὴ σημαίνει ἡ ὑπόληψις, ὁ δόξα, ἡ εὐδοκίμησις καὶ ἡ θεάρεστος πράξις. Συνέχεια
Ἡ λέξις θίγω προέρχεται ἀπὸ τὸ θιγγάνω, ποὺ σημαίνει ἐγγίζω, χειρίζομαι, ψαύω, κρατῶ, πιάνω, ἐναγκαλίζομαι, συνευρίσκομαι, ἐπιχειρῶ, βάζω χέρι καὶ τελικῶς προσβάλλω.. (Ἐξ οὔ κι ἀθίγγανος, ποὺ εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος ΔΕΝ ἀρέσκεται νὰ τὸν ἐγγίζουν.)
Θίξις εἶναι ἡ ἐνέργεια τοῦ θιγγάνω, ἡ ψαῦσις, ἡ ψηλάφησις. Συνέχεια
Ἀστεῖο εἶναι νὰ ἐπαναλαμβάνω μίαν φράσιν μὲ τὴν ὁποῖαν μᾶς πότισαν ἐδῶ καὶ αἰῶνες.
Τὸ ξέρουμε… Τὸ γνωρίζουμε, σὰν ἄκουσμα. Μόνον ποὺ ξεχάσαμε τὴν πραγματική του ἔννοια.
Ξεχάσαμε τὸ τὶ σημαίνει πραγματικὸ ἀγαθό.
Καὶ ἀγαθὸ ΔΕΝ εἶναι τὸ χρῆμα, ὁ πλουτισμός, ἡ διατήρησις (φαινομενικῶς) κεκτημένων δικαιωμάτων.
Ἀγαθό, στὴν πραγματικότητα, εἶναι αὐτὸ τὸ κάτι, τὸ πολὺ ἰδιαίτερον, ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς κάνῃ καλοὺς κι ἀγαθούς. Κι ὁπωσδήποτε αὐτὸ τὸ κάτι, τὸ πολὺ ἰδιαίτερον, ΔΕΝ εἶναι ἀντικείμενον. Δὲν εἶναι κτῆμα. Συνέχεια
Μεταγράφω ἀπὸ παλαιοτέραν δημοσίευσιν:
Ἡ ἀλήθεια γιά τήν φήμη
Ἡ λέξις φήμη προέρχεται ἐκ τοῦ ῥήματος φημί, ποὺ σημαίνει μοῦ φαίνεται.
Φημί: λέγω, διακηρύσσω, διαβεβαιῶ, ὑποστηρίζω, ἰσχυρίζομαι, νομίζω, στοχάζομαι, ὑποθέτω….
Φήμη: οὐρανόθεν φωνή, θεῖος λόγος, προφητεία, χρησμός, ἀνεξακρίβωτος λόγος, εἴδησις, διάδοσις, ἡ γενικῶς κρατοῦσα καλὴ ἤ κακὴ γνώμη περὶ τινος..
Ὁ δόλος προξενεῖ καὶ τὴν δολιοφθορά, ἀλλὰ καὶ τὴν διαβολή.
Ὅμως ἡ λέξις δόλος, κατὰ τὸν Δημητράκο, σημαίνει τὸ δέλεαρ, τὸ δόλωμα πρὸς ἄγραν ἰχθύων ἤ ζῴων τῆς ξηρᾶς ἤ πτηνῶν. Ἐπίσης σημαίνει μέσον ἤ τέχνασμα ἀγρευτικόν. Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, ποὺ ἀφοροῦν στοὺς ἀνθώπους, λέγονται μεταφορικῶς. (Μέσον ἤ τέχνασμα πρὸς ἐξαπάτησιν, πανουργία, κατεργαρία.) Τέλος σημαίνει τὴν ἔξιν πρὸς δολίευσιν, τὴν δολιότητα. Συνέχεια
Ὁ Δημητρᾶκος μᾶς λέει γιὰ τὴν λέξιν συγγνώμη: «ἡ εὐμενὴς διάθεσις ἔναντι τινος, ἐπιείκια».
Πιὸ κάτω μᾶς ὅμως μᾶς γράγει γιὰ τὴν λέξιν συγγνώμων: «ὁμογνώμων, ὁ παρέχων συγγνώμην, ὁ ἄξιος συγγνώμης».
Ὁ ὁμογνώμων δῆλα δή. Διότι αὐτὸς ποὺ ζητᾶ (ἤ δίδει) συγγνώμη οὐσιαστικῶς ἔχει τὴν αὐτὴν γνώμην μὲ τὸν .
Δῆλα δὴ ὅταν ζητοῦμε συγγνώμη (ἤ ὅταν λαμβάνουμε συγγνώμη) τελικῶς ὁμογνωμοῦμε. Συνέχεια
