Τὸ νὰ συνδεθοῦμε μὲ κάποιον ἀλλὰ ταὐτόχρονα νὰ διατηροῦμε καὶ τὴν προσωπικότητά μας, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ δυσκολότερα πράγματα ποὺ ὑπάρχουν.
 Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι υἱοθετοῦν διάφορες μορφὲς συνδέσεως μὲ τοὺς ἄλλους.
Εἴτε ἀσπάζονται ὁλοκληρωτικά τὶς ἀπόψεις τοῦ ἄλλου, χάνοντας τὴν δική τους διαδρομή, ἤ  κρατοῦν τὸν ἄλλο σὲ ἀποστάσι, γιὰ νὰ προστατεύσουν τὸν κόσμο τους καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀπομακρύνονται καὶ παραμένουν μόνοι. Συνέχεια →

Πολλοὶ ἄνθρωποι κτίζουν σχέσεις ἐπάνω σὲ ἀπωθημένα.
Ἔτσι θεωροῦν ὅτι εἶναι ἐπιτυχία τὸ νὰ ἔχουν τὸ «ἐπάνω χέρι» στὶς σχέσεις.
Πάντα θὰ εὑρεθῇ κάποιος ποὺ θὰ συνάψῃ αὐτὸ τὸ σιωπηρὸ συμβόλαιο τῆς ὑποταγῆς. Συνέχεια →

Μιὰ Ἀρχαία Κινεζικὴ ἱστορία λέει ὅτι μιὰ ἀόρατη κόκκινη κλωστὴ συνδέει ὅλους ἐκείνους ποὺ προορίζονται γιὰ νὰ συναντηθοῦν, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν χρόνο, τὸν τόπο, ἤ τὶς περιστάσεις. Τὸ νῆμα μπορεῖ νὰ τεντώσῃ ἢ νὰ μπερδευθῇ, ἀλλὰ ποτὲ δὲν σπάει…

Πολλὲς φορὲς δύο ἐπιφανειακὰ ἄσχετα μεταξύ τους γεγονότα, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐρμηνευθοῦν, μπορεῖ νὰ συνδέονται καὶ νὰ ἔχουν Συνέχεια →

Πρὸ μερικῶν μηνῶν δημοσιεύσαμε τὸ κείμενον μὲ τίτλο:

Πράγματι, τὰ καλλίτερα πράγματα τὰ ἔμαθα στὸ νηπιαγωγεῖο.

Σήμερα λοιπὸν ἐπανέρχομαι.
Οἱ πρῶτοι κανόνες ποὺ μαθαίνουμε στὴν ζωή μας, πρὸ κειμένου νὰ ἐνταχθοῦμε σὲ μίαν κοινωνία, εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ μαθαίνουμε στὸ Συνέχεια →

Μπορεῖς νὰ βλέπῃς, νᾶ ἀκοῦς, νὰ γεύεσαι, νὰ ἀγγίζῃς, νὰ μυρίζῃς, νὰ αἰσθάνεσαι, νὰ μιλᾶς, νὰ γελᾷς, νὰ ἀπολαμβάνῃς, νὰ περπατᾷς, νὰ παίζῃς, νὰ ἀγαπᾷς, νὰ δημιουργῇς, νὰ ἐνθουσιάζεσαι…

Ἔχεις τὸ χάρισμα νὰ σκέπτεσαι καὶ νὰ φτιάχνῃς εἰκόνες χρωματιστές… Συνέχεια →

Κατὰ τὴν ἠθική μου, τὴν κρίσιν μου καὶ τὴν αἴσθησιν τοῦ δικαίου ποὺ ἔχω καὶ συνεχίζω.
Δὲν κυττῶ τὸ ἐὰν οἱ ἄλλοι συμφωνοῦν μαζύ μου.
Οὔτε μὲ ἀπασχολεῖ τὸ ἐὰν τοὺς ἀρέσῃ αὐτὸ ποὺ κάνω.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὅλες μου οἱ πράξεις ἀφοροῦν ΜΟΝΟΝ στὴν δική μου ζωή, ὄχι στῶν ἄλλων. Συνέχεια →