Μία σχέσις γιὰ νὰ πηγαίνῃ καλὰ χρειάζεται νὰ ἐνισχύῃ συνεχῶς τὴν πεποίθησι ὅτι καὶ οἱ δύο μέσα στὴν σχέσι ἐπαρκοῦν.
Ἠ πληρότης καὶ ἡ ἀποδοχὴ ἐμπεριέχονται μέσα στὴν ἀγάπη…
Ὠστόσο οἰ περισσότεροι ἄνθρωποι ὅταν λὲν «σ’ ἀγαπῶ» ἐννοοῦν «θέλω νὰ σὲ διαπαιδαγωγήσω».. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἀνθρώπινες σχέσεις
Οἱ σχέσεις μᾶς δίδουν τὴν εὐκαιρία νὰ ἀναπτυχθοῦμε.
Οἱ σχέσεις ἀρχίζουν ἀπὸ ἐμᾶς.
Ὅταν θεραπεύουμε τὸν ἑαυτό μας τότε θεραπεύουμε τὶς προσωπικές μας σχέσεις, τὴν οἰκογένεια καὶ τὸν πλανήτη.
Ὅταν ὑπάρχουν ἀμφιβολίες, ἀρνητικότητα ἤ κριτικὴ ἀπέναντι στὸν ἑαυτό μας, αὐτὴ ἡ ἔλλειψις εὐθυγργαμμίσεως δημιουργεῖ ἀντιθέσεις καὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους γύρω μας.
Οἱ ἄλλοι εἶναι ἔνας καθρέπτης αὐτοῦ ποὺ εὑρίσκεται μέσα μας καὶ ἀντανακλοῦν αὐτὴ τὴν ἐσωτερική μας πάλη. Συνέχεια
«Θὰ μείνω δίπλα της ἔως τὸ τέλος…»
Σήμερα άκουσα μια συγκλονιστική κουβέντα από έναν ηλικιωμένο άνδρα.
Έχει τη γυναίκα του με Αλτσχάιμερ τέσσερα χρόνια τώρα, και τον τελευταίο καιρό είναι κατάκοιτη.
Τις περισσότερες ώρες είναι κοντά της (τον βοηθάει και μια κοπέλα).
Αυτός την ταΐζει, αυτός την πλένει, αυτός της χαϊδεύει το πρόσωπο.
Ήμουν εκεί και το είδα. Είδα μια γυναίκα – όχι μεγάλη, γύρω στα 70 – χωρίς βλέμμα. Συνέχεια
Νά γίνουμε οἱ στοργικοί γονεῖς ΜΑΣ;
Ὅταν ἔνα παιδὶ δὲν ἔχῃ πάρει τὴν ἀγάπη, τὴν προσοχὴ καὶ τὴν ἀναγνώρισι ποὺ χρειάζεται, δηλαδὴ τὸ θετικὸ χάδι, κτίζει ἕναν τοῖχο γύρω του γιὰ νὰ προστατεύσῃ τὰ εὐαίσθητα συναισθήματά του.
Ὁ πόνος ποὺ ἔχει βιώσει ἐξ αἰτίας τῆς κριτικῆς, τῆς ἀποῤῥίψεως καὶ τῆς κακομεταχειρήσεως εἶναι τόσο μεγάλος ποὺ ἔχει κλειδώσει συναισθηματικά. Συνέχεια
Ὅταν οἱ δρόμοι χωρίζουν…
Ὑπάρχουν κάποιες στιγμὲς στὴν ζωή μας ἰδιαιτέρως ἐπίπονες καὶ δύσκολες.
Εἶναι ἐκεῖνες οἱ στιγμὲς ποὺ χωρίζουν οἱ δρόμοι μας μὲ ἀνθρώπους ποὺ ἀγαπήσαμε.
Αὐτὸς ὁ χωρισμός, εἶτε ὁριστικός, εἶτε περιστασιακός, εἶναι πάντα δύσκολος.
Ἐκεῖ ὅμως ποὺ δύσκολα ἀποφασίζουμε νὰ ἐπικεντρωθοῦμε, ΟΛΟΙ μας, εἶναι στὸ νὰ ἀφήσουμε αὐτὸ τὸ ἀγαπημένο πρόσωπο νὰ πάρῃ τὸν δρόμο του, δίχως νὰ πονᾶμε πολύ, ἑστιάζοντας κυρίως σὲ αὐτὰ ποὺ μοιρασθήκαμε μαζύ του κι ὄχι σὲ αὐτὰ ποὺ χάνουμε. Συνέχεια
Ὅταν κάποιες φορὲς περνῶ ἀπὸ τὴν γειτονιὰ τῶν παιδικῶν μου…
Κάποιες φορές, ὅταν περνῶ ἀπὸ τὴ γειτονιὰ τῶν παιδικῶν μου χρόνων, ἔρχονται οἱ μυρωδιὲς ἀπὸ τίς παιδικὲς ἀναμνήσεις, εἰκόνες κι ἀναμνήσεις ποὺ κάποιες ἀπὸ αὐτὲς μὲ πιέζουν ἀκόμη. Σχολικὰ χρόνια, τιμωρίες, ἕνα πουλὶ σκοτωμένο ἀπὸ σφεντόνα, ἡ τσέπη τοῦ παλτοῦ νὰ κολλᾷ ἀπὸ τὴν τσίχλα ποὺ ἐπιπόλαια εἶχα κρύψει τὴν ὥρα τοῦ μαθήματος, κυριακάτικα σκισμένα παντελόνια, ἀγορίστικα παιχνίδια ποὺ τὰ προτιμοῦσα ἀπὸ αὐτὰ τῶν κοριτσιῶν, ὑπέροχα πρωϊνὰ συναισθήματα, μεγάλα ὄνειρα ποὺ ἔνοιωθα ὅτι μὲ ἕνα σάλτο μπορῶ νὰ τὰ ἀγγίξω. Τὸ πιὸ μεγάλο μυστήριο ἦταν τότε γιὰ ἐμένα ὁ μπλὲ οὐρανὸς καὶ τὰ ἀστέρια, τὸ πιὸ ὡραῖο ὄνειρο μοῦ ἦταν ἡ θάλασσα καὶ ὁ μεγαλύτερος ἐφιάλτης μου ὁ καλοκαιρινὸς ὑποχρεωτικὸς μεσημεριάτικος ὕπνος. Θυμᾶμαι ἔτσι πολὺ μακρυνὰ μιὰν αἴσθησι, ποὺ μᾶλλον τὴν ἔχουν ὅλα τὰ παιδιά, κάποιες λεπτὲς διασυνδέσεις ἀνάμεσα στὰ μάτια καὶ στὰ αὐτιά, στὶς μυρωδιὲς καὶ στὶς γεύσεις, ἐταύτιζα τοὺς ἤχους καὶ τὰ γράμματα τῆς ἀλφαβήτου μὲ χρώματα, τίς γεύσεις μὲ σχήματα καὶ πολλὰ ἄλλα τέτοια. Συνέχεια