Ἦταν νύχτα, 3 Νοεμβρίου 1940. Ἡ Θεσσαλονίκη βομβαρδιζόταν ἀπό τήν Ἰταλική ἀεροπορία. Τήν νύκτα ἐκείνη, μιά νέα γυναίκα 20-21 ἐτῶν, ἡ Φωτεινή, ἔμελλε νά γεννήσει τό πρῶτο καί τελευταῖο παιδί της. Ὁ ἄνδρας της ἔλειπε. Δυό-τρεῖς ἡμέρες πρίν, ἐπιστρατεύθηκε στό ΧV Σύνταγμα Πυροβολικοῦ.
Τί μᾶς λέει σήμερα ὁ Ἴων;
Πράγματα θαυμαστά!
Κάτι γιὰ «νοητικὴ» ἀντίληψι τοῦ γενετικοῦ μας κώδικος, κάτι γιὰ «ἐπικοινωνία», κάτι γιὰ «γλῶσσες»…
Δευτέρα πρωΐ, σὲ μίαν κωμόπολι τῆς Ἰαπωνίας, ξημερώματα, ἕνας φίλος Συνέχεια
Μὲ ἔχει συγκλονίσει ἡ παρακάτω εἴδησις. (ἀπὸ techgear)
Ηλικιωμένοι Ιάπωνες προσφέρονται να καθαρίσουν τη Φουκουσίμα!
Λίγους μήνες μετα τον καταστροφικό σεισμό στην Ιαπωνία που συγκλόνισε όλο τον πλανήτη, έρχεται μια είδηση που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Αυτή τη φορά μια ομάδα ηλικιωμένων Ιαπώνων ζητά την άδεια για να καθαρίσει τη Φουκουσίμα.
ἀπό ἕναν γλυκό ἄνθρωπο…
Σ.Λ.
Τι είναι ευτυχία…
“Έπρεπε να γεράσω , αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία.
Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια…
Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαιδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.
Προσωπικῶς συγκινήθηκα πολύ ἀπὸ τὴν παρακάτω ἐπιστολή. 