Πρὸ ὁλίγου ὁδηγοῦσα κι ἄκουγα στὸ ῥαδιόφωνο τραγούδια ἐρωτικὰ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον. Τραγούδια γιὰ κάποιον ἢ γιὰ κάποιαν ποὺ ἔφυγε, ἢ ἀκόμη καλλίτερα, γιὰ κάποιον ποὺ θὰ ἔλθῃ.

Ἄκουσα τρυφερὲς φωνές νὰ ἐκφράζουν τὴν ἀνάγκη τους γιὰ νὰ συνυπάρχουν μὲ τὸν σύντροφο. Κάποιες κραυγές, κάποιους ἀναστεναγμούς…

Πρόσεχα τὶς λέξεις, τὶς προτάσεις, τὴν ἀλλαγὴ τόνου ἢ μουσικῆς… Ἔρως, Ἔρως, Ἔρως…

Κι ἐκεῖ κάπου, ξεκίνησα νὰ ἀναζητῶ τὶς ῥίζες τοῦ δικοῦ μου Ἔρωτος, τοῦ δικοῦ μου πάθους. Τῆς δικῆς μου ζωῆς.

Θυμήθηκα πολλά. Ἀλλὰ ξάφνου ἡ σκέψις μου σταμάτησε στὸν Ἕναν καὶ Συνέχεια →

Σήμερα δὲν ἤθελα νὰ γράψω. Δὲν εἶχα διάθεσι. Οὔτε κέφι. Αἰσθανόμουν μία κόπωσι, μίαν ζαλάδα, μίαν βαθειὰ κούρασι… Χρειαζόμουν ὕπνο. Πολὺ ὕπνο. Ἀλλὰ ὁ ὕπνος δὲν ἐρχόταν. 

Δὲν ἤξερα τί μοῦ συμβαίνει. Τὸ μόνο ποὺ ἄκουγα, σὰν μία φωνούλα ἀπὸ μακρυά, ἦταν νὰ ξεπεράσω τὴν ἀρνησι καὶ νὰ γράψω γιὰ τὴν ἄρνησι. 

Πρὸ ὁλίγου διάβασα τὸ μήνυμα μίας φίλης: «νὰ γράψῃς», ἔλεγε… Ἀλλὰ καὶ πάλι δὲν εἶχα τὴν ὄρεξι….

Σιγὰ σιγὰ, ἔπιασα τὸν ἑαυτό μου καὶ ἄρχισα νὰ τὸν τραβῶ νὰ σηκωθῇ. Νὰ τὸν ἐρωτῶ τί τοῦ συμβαίνει. Γιατί σήμερα εἰδικῶς εἶναι ἔτσι; 

Συνέχεια →