ΑΚΕΛ ΥΠΕΡ ΕΝΩΣΕΩΣ = 27 Ὀκτωβρίου 1967
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἐλεγχόμενες κουδουνίστρες (βουλευτές)
Θυσία ἄδικος ἤ θυσία ὠφέλιμος;
Κυττᾶς γύρω σου λοιπόν, αὐτὲς εἰδικῶς τὶς ἡμέρες, γιὰ νὰ ἀνακαλύψῃς, ἔκπληκτος, πὼς κάτι ἔχει ξυπνήση μέσα μας. Κάτι μεγάλο ἔχει ἀνοίξη στὶς καρδιές μας. Κάτι ποὺ ἐὰν τὸ συντηρήσουμε καταλλήλως, μπορεῖ νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ ταχύτερα στὴν Ἐλευθερία. Ἀλλὰ γιὰ νὰ συμβῇ αὐτὸ πρέπει πρῶτα καὶ κύρια ἐμεῖς νὰ τὸ τροφοδοτήσουμε, διότι ἐὰν περιμένουμε ἀπὸ ἄλλους, τοὺς ὁποιουσδήποτε ἄλλους, θὰ καταλήξουμε (τί περίεργον…!!!) μὲ νέα ἀφεντικά…!!!
Αὐτὸ τὸ …«κάτι», ξεκίνησε μὲ τὴν Μακεδονία, τὶς κινητοποιήσεις καὶ τὰ συλλαλητήρια, ποὺ παρὰ τὶς προσπάθειες καπελώματος ὁ πολὺς κόσμος παρέμεινε μακρὰν τῶν κομματομάγαζων……
Ἐξηκολούθησε νὰ συντηρεῖται σιωπηλὰ ὅταν μᾶς ἔδεσε ὁ πόνος τῆς ἀπωλείας, ὡς κοινωνίας, ὅταν ἡ φρίκη μὲ τὶς πυρκαϊὲς τῆς Δυτικῆς Ἀττικῆς ἄφησε πίσω της ἕνα Ὁλοκαύτωμα…
….καὶ κατέληξε, ἐχθές, μὲ τὴν κηδεία τοῦ Ἐθνομάρτυρος Κωνσταντίνου Κατσίφα, νὰ μᾶς πλημμυρίζῃ, διότι ἡ ἐν λόγῳ ἀπώλεια ἦταν μεγίστη, ἐνᾦ φθάσαμε στὸ σημεῖον νὰ αἰσθανόμεθα ἐπὶ πλέον καὶ ἐθνικὰ προσβεβλημένοι, ποδοπατημένοι καὶ προδομένοι, ἰδίως ἀπὸ τὰ ἐγχώρια ἑλληνόφωνα κουδουνισμένα σαπρόφυτα.
Αὐτὸ τὸ τελευταῖο ἐπὶ προσθέτως μᾶς ὑπεχρέωσε νὰ θυμηθοῦμε τὴν ξεχασμένη, ἀπὸ ὅλους μας, ἀδελφὴ, καταπατημένη Πατρίδα, Βόρειο Ἤπειρο, ποὺ ὑπάρχει ἀκόμη, εἰς πείσμα τῶν γραικύλων καὶ τῶν διεθνῶν συμφερόντων… Συνέχεια
Διπλῆ κηδεία σήμερα, γιὰ τὸ διπλὸ φονικὸ
Σήμερα ἕνας σύγχρονος Ἥρως τῶν Ἑλλήνων θὰ ταφῆ στὴν Μαύρη Γῆ τῆς Βορείου Ἠπείρου…
Ὁ πόνος καὶ ὁ θρῆνος ἀπέραντος γιὰ κάθε Ἄνθρωπο τοῦ πλανήτου μας, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν αἰσθάνεται ἤ ὄχι Ἕλλην…
Τὸ ταξείδι του πρὸς τὸ ἀπόλυτο Φῶς τῆς Ἐλευθερίας δὲν ξεκίνησε τώρα… Ἦταν πάντα ταγμένος σὲ αὐτό…
Συνέχεια
Ἱστορία μίας Ἀποτυχίας
Ἡ Ἱστορία μιᾶς Ἀποτυχίας
Ἔχω τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ συγγραφέας Ἔντγκαρ Ράις Μπάροους (Burroughs), ὁ δημιουργὸς τοῦ Ταρζάν, γιὰ νὰ πάρῃ μίαν εἰκόνα τῆς ζούγκλας πιθανῶς νὰ ἐπισκέφθηκε τὴν Ἑλλάδα. Ἴσως μάλιστα στὴν χώρα μας νὰ ἐμπνεύσθηκε καὶ τὴν πιστὴ σύντροφο τοῦ Ταρζάν, τὴν μαϊμοῦ Τσίτα, ποὺ τόσο γοήτευσε τὴν γενεά μου στὰ παιδικά της χρόνια. Καὶ τὸ λέω αὐτὸ γιατὶ ἀμφιβάλλω ἐὰν ὑπάρχῃ λαὸς πού, παρὰ τὴν νοημοσύνη του, νὰ πιθηκίζῃ καὶ νὰ μαϊμουδίζῃ τόσο ἀσύστολα. Λὲν οἱ «ἐπαΐοντες» ὅτι μέσῳ τῆς Τσίτας μπόρεσαν οἱ Ἀμερικανοὶ νὰ λανσάρουν τὸ μάσημα τῆς τσίκλας καὶ τὴν παραγωγὴ –μέσῳ αὐτῆς– εἰδικοῦ τύπου φούσκας, τῆς γνωστῆς ὡς τσιχλόφουσκας. Γιὰ ἄλλες χῶρες μπορεῖ, γιὰ τὴν Ἑλλάδα ὄχι. Ἡ παραγωγὴ φουσκῶν σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς, καὶ προεχόντως τῆς πολιτικῆς, ξεπερνᾶ σέ ποσοτικό μέγεθος καὶ τὴν ἐλαιοκαλλιέργεια. Συνέχεια
Λόγῳ ἀκόμη μίας παραγραφῆς ἀκόμη ἕνας …ἀθῷος!!!
Ἐντάξει κ. Γεωργιάδη, τὸ καταλάβαμε,
τὰ ἀδικήματα ἔχουν….παραγραφῆ.
Δικαιούμεθα νά ξεχάσουμε;
Λίγες μόλις ἡμέρες πρὶν ἕνα παλληκάρι, ἕνας λεβέντης, ἔπεσε ἀπὸ πυρὰ τῆς ἀλβανικῆς ΜΑΦΙΑΣ* νεκρὸ κάπου ἐκεῖ, στὰ βόρειά μας σύνορα, ὅπου ἡ ἑλληνικὴ γῆ, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, βάφεται διαρκῶς ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ὑπερασπιστῶν τῆς Ἐλευθερίας.
Μία περιοχὴ λησμονημένη καὶ ἐγκαταλελειμμένη, ἰδίως ἀπὸ ἐμᾶς, τὰ ἀδέλφια τῶν ἐκεῖ διαβιούντων.
Ἡ ἐν λόγῳ εἰκόνα εἶναι δημιούργημα τοῦ Σπυρίδωνος Ζαχαροπούλου εἰδικῶς γιὰ τὸν Κωνσταντῖνο Κατσίφα.
Ἐλήφθη δὲ ἀπὸ τὸν φίλο Ἰωάννη Γιαννάκενα.