Ὅπως ἐπέρασαν κι ὅλες οἱ προηγούμενες.
Ἐὰν κάνουμε μία ἀναδρομὴ στὸ παρελθόν μας, ἀκόμη καὶ στὰ βάθη τῶν αἰώνων, οὔτε μία ἀπὸ τὶς γνωστὲς κι ἄγνωστες δικτατορίες, ἐπέτυχε νὰ σταθῇ πέραν κάποιου συγκεκριμένου χρονικοῦ διαστήματος.
Ἀκόμη κι αὐτές, ποὺ πίσω τους ὑπῆρχε μία αὐτοκρατορία, κατέπεσαν καὶ μάλιστα μὲ πολὺ μεγάλο θόρυβο.
Κι αὐτὸ εἶναι τὸ μόνον ποὺ ὀφείλουμε νὰ κρατήσουμε στὴν μνήμη μας.
Χούντα εἶναι… Θὰ περάσῃ…

Πότε;  Πῶς; Μέ ποιόν τρόπο;
Ὅταν ὅλα ἀρχίζει νά τά σκιάζῃ ἠ φοβέρα καί νά τά πλακώνῃ ἡ σκλαβιά;
Δὲν ξέρω γιὰ ἐσᾶς…
Ὅμως ἐγὼ κάτι παθαίνω ὅταν μαθαίνω γιὰ διώξεις Ἑλλήνων ἀπὸ τὸ καθεστώς.
Διάβαζα, γιὰ παράδειγμα, περὶ τῶν διώξεων τῶν πρωτεργατῶν, στὶς ἀντιδράσεις τῶν κατοίκων γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Χαλκιδικῆς. Τὸ μόνον ποὺ δὲν τοὺς ἔχουν φορτώσει, στὰ κατηγορητήρια, εἶναι τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα. Κάθε ἀνοργασμικὸς ὑπάνθρωπος ἔβαλε τὸ χεράκι του, τὸ ποδαράκι του, τὴν οὐρίτσα του γιὰ νὰ συλλέξῃ κατηγορίες καὶ νὰ παρουσιάσουν ὡς τριτοκοσμικὰ τέρατα ἀνθρώπους ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὰ αὐτονόητα, ποὺ ἀφοροῦν στὴν ἐπιβίωσί τους.
Στὴν ἀρχὴ λυπήθηκα… Ἴσως κατὰ βάθος καὶ νὰ φοβήθηκα, διότι θὰ εἶναι πολὺ εὔκολο, κατὰ πῶς φαίνεται, γιὰ τοὺς κρατοῦντες, ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα, μέσῳ τοῦ ἐκφοβισμοῦ, νὰ παύσουν κάθε φωνὴ διαμαρτυρίας. Ἔτσι διαφαίνεται…. Καὶ ἴσως ἔτσι νὰ συμβῇ… Συνέχεια →