Τον μύθο μας παραδίδει ο Πλούταρχος, στο Περί Γυναικείων Αρετών, 248a.
Για να τιμωρήσει τον Ιοβάτη, τον άπιστο βασιληά των Λυκίων, ο ήρως Βελλερεφόντης ορμαίνεται από την θάλασσα προς τα μεσόγεια, σέρνοντας πίσω του ένα.. τσουνάμι, ένα πελώριο κύμα της θαλάσσης, που κατακλύζει τον κάμπο ολόκληρο κι αφανίζει τα έργα των ανθρώπων: «καὶ θέαμα δεινὸν ἤ ἐπομένης μετεώρου τῆς θαλάττης καὶ ἀποκρυβούσης τὸ πεδίον». Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἱστορήματα
Οἱ ῥαντιέρηδες.
Οἱ ραντιέρηδες.
Χρόνος, καὶ χρῆμα – Συνθῆκες ἐργοδοτήσεως στὴν παροικία τοῦ Λονδίνου
«Ἀξίζει περισσότερο νὰ δίνεις χρόνο στὰ παιδιά, παρὰ χρῆμα.»
Ὁ γέρων καὶ ἡ …ψιλοθάλασσα!
Ἀπὸ τὰ εὐτράπελα τῆς Ἀθήνησι διαμονῆς.
Ἀπέναντι ἀπὸ τὸ διαμέρισμα ὅπου φιλοξενοῦμαι, στὸ Παγκράτιον, ὑπάρχει ἕνα μικρό, διακριτικὸ κατάστημα ψιλικῶν.
Σκέφθηκα ὅτι ἴσως πωλοῦσε καφέ, εἴτε νεσκαφὲ στὸ τυτίκον, τῆς Νεστλέ, εἴτε Λουμίδη ἑλληνικόν, ὁμοίςω τῆς νεστλέ, ὅπως ἔντρομος συνειδητοποίησα. 
Συνέχεια
Μόψος ὁ Λαπίθης
Θεσσαλία, Μόψιον. Περίπου 350 π.Χ., 20 mm.
Πρόσθια ὄψη: Κεφαλὴ Διός
Ὀπίσθια ὄψη: Ὁ Μόψος ὁ Λαπίθης, ἀντιμετωπίζει καὶ ἐτοιμάζεται νὰ χτυπήσει Κένταυρο ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ τὸν πλήξῃ μὲ ἕναν βράχο…
Συνέχεια
Τῷ κρατίστῳ;
Στὰ παλαιὰ τὰ χρόνια, (τρέχα καὶ …γύρευε πόσο …παλαιά!!!) οἱ πόλεις λειτουργοῦσαν ὡς κράτη.
Κάθε πόλις διέθετε τὸν δικό της ἥρωα, ἤ τοὺς δικούς της ἥρωες, τὴν ἱστορία της, τὸ πολίτευμά της…
Τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα, τοὐλάχιστον γιὰ τὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο, ἦσαν σὲ μεγάλον βαθμὸ κοντινὰ καὶ παρεμφερῆ μεταξύ τους, ὅπως ἦταν καὶ ἡ γλῶσσα, οἱ θεοὶ ἀλλὰ καὶ οἱ ῥίζες.
Αὐτὸ ὅμως δὲν ἄλλαζε τὶς θέσεις τῶν πόλεων. Ἡ κάθε πόλις εἶχε τὸ δικό της πολιτικὸ σύστημα διοικήσεως, ποὺ πολλὲς φορὲς ἦταν ἀκριβῶς ἐνάντιον αὐτοῦ τοῦ πολιτεύματος ποὺ εἶχε μία κοντινὴ πόλις, δίχως ὅμως κάτι τέτοιο νὰ ἐνοχλῇ ἤ νὰ ἐπηρεάζῃ ἄμεσα.
Κι ἔτσι βλέπουμε ἐδῶ τυραννία, ἐκεῖ δημοκρατία, παρὰ κάτω βασιλεία… Μὰ πάντα αὐτονομίες….
Συχνὰ πυκνὰ λοιπὸν βλέπαμε ἐπίσης νὰ συμβαίνουν διάφοροι πόλεμοι, (ἐμφυλίους τοὺς ἀποκαλοῦμε σήμερα!!!) πρὸ κειμένου νὰ ἐπικρατήσῃ ἡ μία ἤ ἡ ἄλλη πόλις, στρατιωτικῶς, ἀλλὰ καὶ οἱ ὅποιες θέσεις της.
Μὰ κι αὐτὸ περιστασιακὸ ἦταν καὶ συνήθως, ἐκτὸς ἄλλων παραγόντων, ἠ κάθε πόλις ἐξηκολούθησε νὰ πορεύεται βάσει τῶν ἐπιλογῶν της, καλῶν ἤ κακῶν. Συνέχεια
«Θὰ μείνω δίπλα της ἔως τὸ τέλος…»
Σήμερα άκουσα μια συγκλονιστική κουβέντα από έναν ηλικιωμένο άνδρα.
Έχει τη γυναίκα του με Αλτσχάιμερ τέσσερα χρόνια τώρα, και τον τελευταίο καιρό είναι κατάκοιτη.
Τις περισσότερες ώρες είναι κοντά της (τον βοηθάει και μια κοπέλα).
Αυτός την ταΐζει, αυτός την πλένει, αυτός της χαϊδεύει το πρόσωπο.
Ήμουν εκεί και το είδα. Είδα μια γυναίκα – όχι μεγάλη, γύρω στα 70 – χωρίς βλέμμα. Συνέχεια