(Καί ἐνδεχομένως μέ δικτατορικό τρόπο, ἀφοῦ ὁ μέσος ἄνθρωπος δέν εἶναι ἱκανός νά μοιράσῃ ἄχυρο σέ δύο Γαϊδούρια)
«ΚΟΙΝΩΝΙΑ=Σύνολον ἀνθρώπων πού ἐνεργοῦν ὡς ὀργανική ὁλότης.
Ἀριστοκρατία – Ἀρισταρχία
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἀριστοκρατία
Τῷ κρατίστῳ;
Στὰ παλαιὰ τὰ χρόνια, (τρέχα καὶ …γύρευε πόσο …παλαιά!!!) οἱ πόλεις λειτουργοῦσαν ὡς κράτη.
Κάθε πόλις διέθετε τὸν δικό της ἥρωα, ἤ τοὺς δικούς της ἥρωες, τὴν ἱστορία της, τὸ πολίτευμά της…
Τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα, τοὐλάχιστον γιὰ τὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο, ἦσαν σὲ μεγάλον βαθμὸ κοντινὰ καὶ παρεμφερῆ μεταξύ τους, ὅπως ἦταν καὶ ἡ γλῶσσα, οἱ θεοὶ ἀλλὰ καὶ οἱ ῥίζες.
Αὐτὸ ὅμως δὲν ἄλλαζε τὶς θέσεις τῶν πόλεων. Ἡ κάθε πόλις εἶχε τὸ δικό της πολιτικὸ σύστημα διοικήσεως, ποὺ πολλὲς φορὲς ἦταν ἀκριβῶς ἐνάντιον αὐτοῦ τοῦ πολιτεύματος ποὺ εἶχε μία κοντινὴ πόλις, δίχως ὅμως κάτι τέτοιο νὰ ἐνοχλῇ ἤ νὰ ἐπηρεάζῃ ἄμεσα.
Κι ἔτσι βλέπουμε ἐδῶ τυραννία, ἐκεῖ δημοκρατία, παρὰ κάτω βασιλεία… Μὰ πάντα αὐτονομίες….
Συχνὰ πυκνὰ λοιπὸν βλέπαμε ἐπίσης νὰ συμβαίνουν διάφοροι πόλεμοι, (ἐμφυλίους τοὺς ἀποκαλοῦμε σήμερα!!!) πρὸ κειμένου νὰ ἐπικρατήσῃ ἡ μία ἤ ἡ ἄλλη πόλις, στρατιωτικῶς, ἀλλὰ καὶ οἱ ὅποιες θέσεις της.
Μὰ κι αὐτὸ περιστασιακὸ ἦταν καὶ συνήθως, ἐκτὸς ἄλλων παραγόντων, ἠ κάθε πόλις ἐξηκολούθησε νὰ πορεύεται βάσει τῶν ἐπιλογῶν της, καλῶν ἤ κακῶν. Συνέχεια
Μὰ πρῶτα ἀπὸ ὅλα Ἄριστοι στὸ ἦθος!
Νὰ φτιάξουμε, λέει, τὴν δημοκρατία τῶν Ἀρίστων.
Ἤ, λέει, νὰ φτιάξουμε τὴν κοινωνία τῶν Ἀρίστων…
Νὰ φτιάξουμε γενικῶς καὶ τὴν δημοκρατία μας…
Γενικῶς ὅμως… Διότι στὸ εἰδικῶς κάπου χαλᾶ ἡ συνταγή…
Νά φτιάξουμε τί βρέ παιδιά; Τί;
Τί σημαίνει Ἄριστος; Γιατί δέν καταπιανόμαστε ἀπό τό ἁπλούστερον, γιά νά ξέρουμε τελικῶς καί τό τί πρέπει νά φτιάξουμε; Πῶς θά φτιάξουμε γεμιστά ἐάν δέν ἔχουμε ἀπό πρίν συγκεντρώσῃ ὅλα τά ὑλικά; Θά τρέχουμε καί δέν θά φθάνουμε;
Ἡ δικτατορία τῆς ἰσότητος.
Πρὸ μερικῶν ἐτῶν διάβασα τὸ παρακάτω ἄρθρον στὸν Δαυλό. (Μπρρρ… Μὴ τρομάζετε… Δὲν ἔφερα μαζὺ μὲ τὸ ἄρθρον τὶς μάγισσες, τοὺς βεελζεβούληδες καὶ τοὺς σατανᾶδες… Μόνον λίγες σκέψεις πρὸς προβηματισμόν… Γιὰ ὅσους….)
Τότε μὲ ἀπησχόλησε ἰδιαιτέρως καὶ θὰ ἔλεγα πὼς μᾶλλον ἐπέδρασε ἐπάνω μου τόσο καταλυτικά, ποὺ κατέληξα νὰ ἀλλάξω πολλὲς «γραμμὲς πλεύσεως».
Ἡ λέξις ἰσότης, κάτι ἀνύπαρκτον στὴν φύσιν, (μόνον στὰ διανύσματα μποροῦμε νὰ μιλήσουμε γιὰ ἰσότητες, δῆλα δὴ κάτι ἐν τελῶς ὑποθετικόν!) εἶναι μία στρεβλὴ ἄποψις τῆς ἀνάγκης μας γιὰ δίκαιον καὶ ἀξιοκρατία.
Δῆλα δή, πασκίζοντας νὰ ἐξισώσουμε τὰ πάντα, καταλήγουμε νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὰ ἰδιαίτερα ταλέντα κάποιου, γιὰ τὶς ἰδιαέτερες ἱκανότητες καθῶς καὶ γιὰ τὴν διαφορετικότητάν του.
Ἔτσι, ἕνα παιδὶ εὐφυές, ὀφείλει νὰ μειώσῃ τὶς ταχύτητες τῆς σκέψεώς του, πρὸ κειμένου τὸ λιγότερον εὐφυές, ἤ ἀκόμη καὶ τὸ ἠλίθιον, νὰ ἐξομοιωθῇ μαζύ του! Συνέχεια