Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Λάμπρου Δημήτρης (Δαυλὸς)

Οἱ ἄ­μι­σθοι πο­λι­τι­κοὶ τῆς Ἀρ­χαί­ας Ἑλ­λά­δος

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Οὐ­δεὶς δη­μό­σιος λει­τουρ­γὸς ἀ­μείβετο

Δήμ. I. Λάμ­πρου

(«Ἀ­να­ζή­τη­σις», Ἀ­θῆ­ναι 1980, σσ. 211-219.)

  Στὰ λε­ξι­κὰ σὰν «ἐ­πάγ­γελ­μα» ὁ­ρί­ζε­ται «ἡ «βι­ο­πο­ρι­στι­κὴ ἐρ­γα­σί­α τι­νός» καὶ σὰν «ἐ­παγ­γελ­μα­τί­ας» ὁ ἀ­σκὼν βι­ο­πο­ρι­στι­κὴν ἐργα­σί­αν». Ἑ­πο­μέ­νως, ὅ­ταν ἀ­σκῷ ἐ­πάγ­γελ­μα, σκο­πός μου εἷ­ναι νὰ ἐ­ξα­σφα­λί­ζῳ τὰ πρὸς τὸ ζῆν, καὶ κα­τὰ λο­γι­κὴν ἀ­να­γκαι­ό­τη­τα ἡ ψυ­χο­λο­γι­κὴ ἀ­φε­τη­ρί­α καὶ τὸ λο­γι­κὸ κί­νη­τρό μου, ὡς ἐ­παγ­γελ­μα­τί­α, εἶ­ναι τὸ ἀ­το­μι­κὸ καὶ οἰ­κο­γε­νει­α­κό μου συμ­φέ­ρον. Δὲν νο­εῖ­ται ἐ­παγ­γελ­μα­τί­ας ποὺ σκο­πεύ­ει στὴν ἱ­κα­νο­ποί­η­σιν τοῦ ἀ­το­μι­κοῦ ἢ οἰ­κο­γε­νει­α­κοῦ συμ­φέ­ρο­ντος ἄλ­λου ἀ­τό­μου. Τὸ συμ­φέ­ρον τοῦ δευ­τέ­ρου ἀ­τό­μου ἱ­κα­νο­ποι­εῖ­ται ἀ­πὸ τὴν ἄ­σκη­σιν ἐ­παγ­γέλ­μα­τος ἐκ μέ­ρους αὐ­τοῦ τοῦ ἰδί­ου καὶ ὄ­χι ἐκ μέ­ρους τοῦ πρώ­του. Συνέχεια →

Ἡ ἀπάντησις τῶν Ἑλλήνων φιλοσόφων στὶς «πολυπολιτισμικὲς» κοινωνίες.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Το άρθρο που ακολουθεί (σε μορφή pdf) το έγραψα στο περιοδικό Δαυλός το έτος 2001.

Προσπάθησα τότε, έχοντας ως βιβλιογραφία μου τους Έλληνες φιλοσόφους, να προειδοποιήσω για την παγίδα και το αδιέξοδο των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, που εκείνη την εποχή προσπαθούσαν να μας λανσάρουν ως κάποια δήθεν προοδευτικότητα ο κύριος Κουβέλης, ο κύριος Μπίστης και η υπόλοιπη «Κυρκοειδής» παρέα τους. Συνέχεια →

Λόγος καὶ Λογοκρατία. (1)

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Λόγος καὶ Λογοκρατία. (1)

Τὸ παρακάτω κείμενον τὸ εἶχα διαβάσει πρὸ ἐτῶν καὶ τὸ εἶχα ξεχάσει.
Δὲν συνεφώνησα ἀπολύτως ποτὲ μὲ τὸν Δημήτρη Λάμπρου, ἀλλὰ εὑρίσκω ἐξαιρετικὰ ἐνδιαφέρουσες τὶς παρακάτω τοποθετήσεις.
Ἴσως κατὰ μίαν ἔννοιαν ἀποκαλύπτουν καὶ τὴν ἐκ τοῦ προχείρου ἀντιμετώπισιν τῆς Ἑλληνικότητος. Συνέχεια →

Ἡ δικτατορία τῆς ἰσότητος.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Πρὸ μερικῶν ἐτῶν διάβασα τὸ παρακάτω ἄρθρον στὸν Δαυλό. (Μπρρρ… Μὴ τρομάζετε… Δὲν ἔφερα μαζὺ μὲ τὸ ἄρθρον τὶς μάγισσες, τοὺς βεελζεβούληδες καὶ τοὺς σατανᾶδες… Μόνον λίγες σκέψεις πρὸς προβηματισμόν… Γιὰ ὅσους….)
Τότε μὲ ἀπησχόλησε ἰδιαιτέρως καὶ θὰ ἔλεγα πὼς μᾶλλον ἐπέδρασε ἐπάνω μου τόσο καταλυτικά, ποὺ κατέληξα νὰ ἀλλάξω πολλὲς «γραμμὲς πλεύσεως». 
Ἡ λέξις ἰσότης, κάτι ἀνύπαρκτον στὴν φύσιν, (μόνον στὰ διανύσματα μποροῦμε νὰ μιλήσουμε γιὰ ἰσότητες, δῆλα δὴ κάτι ἐν τελῶς ὑποθετικόν!)  εἶναι μία στρεβλὴ ἄποψις τῆς ἀνάγκης μας γιὰ δίκαιον καὶ ἀξιοκρατία. 
Δῆλα δή, πασκίζοντας νὰ ἐξισώσουμε τὰ πάντα, καταλήγουμε νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὰ ἰδιαίτερα ταλέντα κάποιου, γιὰ τὶς ἰδιαέτερες ἱκανότητες καθῶς καὶ γιὰ τὴν διαφορετικότητάν του.
Ἔτσι, ἕνα παιδὶ εὐφυές, ὀφείλει νὰ μειώσῃ τὶς ταχύτητες τῆς σκέψεώς του, πρὸ κειμένου τὸ λιγότερον εὐφυές, ἤ ἀκόμη καὶ τὸ ἠλίθιον, νὰ ἐξομοιωθῇ μαζύ του! Συνέχεια →