Ἔχουμε, δυστυχῶς, ἀντιληφθεῖ τὰ πάντα λάθος, διότι μᾶς τὰ ἐδίδαξαν λάθος.
Μόνον ἡ ἀντίληψις γιὰ τὴν κοινωνία μας φιλτράρεται μέσα ἀπὸ τὶς πεποιθήσεις μας κι ὄχι μέσα ἀπὸ τὴν πραγματικότητα. Βλέπουμε, γιὰ παράδειγμα, αὐτὸ ποὺ θὰ θέλαμε κι ὄχι αὐτὸ ποὺ συμβαίνει…
Ὅλα τὰ δάκτυλά μας δὲν εἶναι ἴσα…
Ὅλα τὰ πρόσωπα δὲν εἶναι ἴδια.
Ὅλα τὰ σώματα δὲν εἶναι ἴδια… Συνέχεια
Μοῦ ἔλεγε λοιπὸν μία φίλη, πρὸ μερικῶν ἡμερῶν γιὰ τὸ «μέσα μας» καὶ γιὰ τὸ πόσο πρέπει νὰ τὸ σεβόμεθα καὶ νὰ τὸ ἀκολουθοῦμε.
Σωστὴ ἡ φίλη… Μόνον ποὺ κάπου κάτι δὲν εἶχε καταλάβει σωστά…
Ἔλεγε λοιπὸν πὼς ἐὰν ἐγὼ μαγειρεύω ἐξαιρετικά, διότι μοῦ βγαίνει ὡς κάτι πολὺ φυσικὸ αὐτό, τότε δὲν χρειάζονται τὰ χειροκροτήματα καὶ οἱ ἐπιβραβεύσεις. Οὔτε χρειάζονται τὰ εὔσημα.
Ἔχει καλῶς… Ἄλλως τὲ τὸ νὰ μαγειρεύσῃ κάποιος ὡραῖα εἶναι μία ὑπόθεσις ποὺ χρειάζεται διαρκῶς ἐνασχόλησι μὲ τὴν κουζίνα κι ὄχι κάποιο στρίμωγμα μελέτης ἰδιαίτερο.
Δὲν γνωρίζω καὶ πάρα πολλοὺς μάγειρες ποὺ ἐχρειάσθησαν νὰ μάθουν χημεία ἤ φυσικὴ ἤ μαθηματικὰ γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ἐκφράσουν τὴν φυσική τους τάσι. Κατσαρόλες καὶ ταψιὰ μελετοῦσαν.
Ὄχι, δὲν ὑποτιμῶ τὸ ἔργο τους. Ἰδίως τὸ ἔργο κάποιου ποὺ ξεχωρίζει ἀπὸ τὸν μέσον ὅρο. Ἀλλά πῶς νά τό κάνουμε; Ἄλλη δέσμευσι, ἐνασχόλησι καὶ ἀφοσίωσι ἀπαιτεῖ μία κατσαρόλα κι ἄλλην δέσμευσι, ἐνασχόλησι κι ἀφοσίωσι ἀπαιτεῖ ἡ …ἀστροφυσική.
Πρὸ μερικῶν ἐτῶν διάβασα τὸ παρακάτω ἄρθρον στὸν Δαυλό. (Μπρρρ… Μὴ τρομάζετε… Δὲν ἔφερα μαζὺ μὲ τὸ ἄρθρον τὶς μάγισσες, τοὺς βεελζεβούληδες καὶ τοὺς σατανᾶδες… Μόνον λίγες σκέψεις πρὸς προβηματισμόν… Γιὰ ὅσους….)
Τότε μὲ ἀπησχόλησε ἰδιαιτέρως καὶ θὰ ἔλεγα πὼς μᾶλλον ἐπέδρασε ἐπάνω μου τόσο καταλυτικά, ποὺ κατέληξα νὰ ἀλλάξω πολλὲς «γραμμὲς πλεύσεως».
Ἡ λέξις ἰσότης, κάτι ἀνύπαρκτον στὴν φύσιν, (μόνον στὰ διανύσματα μποροῦμε νὰ μιλήσουμε γιὰ ἰσότητες, δῆλα δὴ κάτι ἐν τελῶς ὑποθετικόν!) εἶναι μία στρεβλὴ ἄποψις τῆς ἀνάγκης μας γιὰ δίκαιον καὶ ἀξιοκρατία.
Δῆλα δή, πασκίζοντας νὰ ἐξισώσουμε τὰ πάντα, καταλήγουμε νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὰ ἰδιαίτερα ταλέντα κάποιου, γιὰ τὶς ἰδιαέτερες ἱκανότητες καθῶς καὶ γιὰ τὴν διαφορετικότητάν του.
Ἔτσι, ἕνα παιδὶ εὐφυές, ὀφείλει νὰ μειώσῃ τὶς ταχύτητες τῆς σκέψεώς του, πρὸ κειμένου τὸ λιγότερον εὐφυές, ἤ ἀκόμη καὶ τὸ ἠλίθιον, νὰ ἐξομοιωθῇ μαζύ του! Συνέχεια
