Καὶ μὲ τὴν ἰδιότητά μου αὐτὴν τοῦ φερέλπιδος Ἱστορικοῦ, θὰ τονίσω κάτι:
Tὸν «μαῦρο» Αὔγουστο τοῦ 1922, ὅταν ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας εἶχε καταῤῥεύση καὶ ὑποχωροῦσε ἄτακτα, μὲ ἐξαίρεση τὸ 5/42 τοῦ Πλαστῆρος, τὸ Ἀπόσπασμα Λούφα, τὴν Μεραρχία Ἱππικοῦ καὶ τὴν Ἀνεξάρτητη Μεραρχία, οἱ Τοῦρκοι στὶς μάχες ἐνικήθησαν παντοῦ. Μίαν ἀλήθεια ποὺ τὴν ἀγνοοῦν ὅλοι, γιατὶ οὐδεὶς Ἱστορικός, μὲ ἐξαίρεση τὸν Κ. Χατζηαντωνίου, στὸ βιβλίο του γιὰ τὴν Μικρασιατικὴ Ἐκστρατεία, (ἐκδ.ΠΕΛΑΣΓΟΣ) ἀναφέρει ὅτι ὅπου οἱ Ἑλληνικὲς μονάδες ἐσταμάτησαν κι ἐπολέμησαν, ἀπέκρουσαν τὶς τουρκικὲς ἐπιθέσεις, δίδοντας χρόνο σὲ ἄλλες μονάδες νὰ γλυτώσουν τὴν αἰχμαλωσία καὶ σὲ πρόσφυγες νὰ ἀποφύγουν τὸν ἐξανδραποδισμό. Συνέχεια