«Ἐὰν πῇς ἕνα ψέμμα ἀρκετὰ μεγάλο καὶ (ἐάν) συνεχίσῃς νὰ τὸ ἐπαναλαμβάνῃς, οἱ ἄνθρωποι τελικὰ θὰ τὸ πιστέψουν»
«Ἐὰν πῇς ἕνα ψέμμα ἀρκετὰ μεγάλο καὶ (ἐάν) συνεχίσῃς νὰ τὸ ἐπαναλαμβάνῃς, οἱ ἄνθρωποι τελικὰ θὰ τὸ πιστέψουν», ἔλεγε ὁ ἑβραῖος Ἰωσὴφ Γκαῖμπελς.
Καὶ ἀκριβῶς αὐτὸ συνεχίζουν νὰ τὸ ἐφαρμόζουν ἐπακριβῶς ὅλοι οἱ ἑβραῖοι σιωνιστὲς μὲ τὰ ἱδρύματα τοῦ Σόρος καὶ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως. Συνέχεια
Τὸ σπαρτιατικὸ ἔθιμο τῆς διαμαστιγώσεως
Τὸν 4ο αἰώνα μ.Χ., ὁ ῥήτωρ Λιβάνιος, φιλόσοφος, εἰδωλολάτρης, προσωπικὸς φίλος του αὐτοκράτορος Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου καὶ γόνος ξακουστῆς οἰκογένειας τῆς Ἀντιοχείας, ἀναπολεῖ στὴν αὐτοβιογραφία του τὰ χρόνια της φοιτήσεώς του στὴν Ἀθήνα, μιλώντας περιληπτικὰ γιὰ ὅσα εἶδε στὴν Ἑλλάδα. Συνέχεια
Σὰν σήμερα τὸ 1943 ἐκτελοῦνται ὁμαδικῶς ἀπὸ Τσάμηδες οἱ 49 πρόκριτοι τῆς Παραμυθιᾶς, ἀφοῦ προηγουμένως διετάχθησαν νὰ σκάψουν μόνοι τους τὸν τάφο τους. Τὰ καθάρματα τῆς Ἀλβανίας, ἐλέῳ Γερμανο-Ἰταλῶν, τρομοκράτησαν ὄχι μόνον τὴν Βόρειο Ἤπειρο, ἀλλὰ καὶ μεγάλες ἐκτάσεις τῆς Ἠπείρου μας. Συνέχεια
Ἡ Ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος
Ἡροδότου Ἱστορίαι,
VIII 83-84, 86-89, 98-99
Ὅταν τέλος οἱ Ἕλληνες ἔδωσαν πίστη στὰ λόγια τῶν Τηνίων, ἄρχισαν νὰ προετοιμάζονται γιὰ νὰ δώσουν ναυμαχία. Γλυκοχάραζε ἡ αὐγὴ κι αὐτοὶ ἔκαναν σύναξη τῶν πληρωμάτων· τὴν ὡραιωτέρα ἀγόρευση ἀνάμεσα σ’ ὅλους τὴν ἔκανε ὁ Θεμιστοκλῆς· ὁ λόγος τοῦ ἦταν μία ἀντιπαράθεσις ἀνάμεσα στὰ χειρότερα καὶ τὰ καλλίτερα, σ’ ὅσα ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν φύση τῶν ἀνθρώπων καὶ τὶς συνθῆκες τῆς ζωῆς τους· κι ἀφοῦ τοὺς παρῴτρυνε νὰ διαλέξουν τὰ καλλίτερα ἀπὸ αὐτὰ κι ἔκανε μία περίτεχνο κατακλείδα, τοὺς διέταξε νὰ ἐπιβιβασθοῦν στὰ πλοῖα. Κι αὐτοὶ ἐπεβιβάζοντο κιόλας, ὅταν ἔφτασε ἀπὸ τὴν Αἴγινα ἡ τριήρης ποὺ εἶχε ἀποπλεύση γιὰ νὰ φέρῃ τοὺς Αἰακίδες. Τότε οἱ Ἕλληνες ἀνοίχθησαν στὸ πέλαγος μὲ ὅλα τὰ πλοῖα τους· καὶ καθὼς αὐτοὶ ἠνοίγοντο, ἀμέσως τοὺς ἐπετέθησαν οἱ βάρβαροι.
Ἀδίστακτοι, ξεπωλοῦν ἀκόμη καὶ τὴν πολιτιστική μας κληρονομία.
Ἡ «τρέλλα τοῦ Ἀδόλφου» καὶ τὸ «Ὁλοκαύτωμα τῶν Ἰουδαίων»
Γράφει ὁ Δημήτριος Μιχαλόπουλος
Γιατί ὁ Ἀδόλφος Χίτλερ μεταθανατίως χαρακτηρίζεται ὡς «τρελλός»; Τὴν ἐν προκειμένῳ ἀπάντηση μᾶς τὴν ἔδωσε -ποιὸς ἄλλος;- ὁ Γέρος μας τοῦ Μοριᾶ. Ἔλεγε λοιπὸν ὁ καπετὰν-Θοδωράκης μας Κολοκοτρώνης:
«Ὁ κόσμος μᾶς ἔλεγε τρελλούς· τώρα ὁποῦ ἐνικήσαμεν, ὁποῦ ἐτελειώσαμεν μὲ καλὸν τὸν πόλεμόν μας, μακαριζόμεθα, ἐπαινόμεθα·ἐὰν δὲν εὐτυχούσαμε [ὅμως] ἠθέλαμε τρώγει κατάραις, ἀναθέματα» [1].
