Ἐγὼ μάλλον πρέπει νὰ εἶμαι ἀπὸ ἄλλον πλανήτη. Δὲν ξέρω ἀπὸ ποιόν. Ἀλλὰ ἀπὸ αὐτὸν δὲν εἶμαι… Ἀποκλείεται…
Δὲν καταλαβαίνω, δὲν συμμερίζομαι καὶ δὲν συμπονῶ τὸν ὁποιονδήποτε ἤ τὴν ὁποιανδήποτε, ἀρνεῖται νὰ πληρώσῃ τὸ τίμημα τῶν ἐπιλογῶν του (ἤ της).
Κι αὐτὸ ποὺ εἶδα στὴν βο(υ)λὴ νὰ συμβαίνῃ, μὲ τὸν Μπούκουρα, ποὺ ἔμπηξε τὰ κλάματα, σὰν κατακαϋμμένη χήρα, τί νά σᾶς πῶ;
Μὲ ξεπέρασε…

Ἤξερα, ἀλλὰ μᾶλλον ἐγὼ τὰ ἤξερα αὐτά, πὼς ὅταν κάνῃς κάποιες ἐπιλογές, καλὲς ἤ κακές, ὀφείλεις καὶ νὰ πληρώσῃς τὸ ἀνάλογον τίμημα, ἐὰν δὲν «σοῦ βγοῦν».  Δὲν ἤξερα πὼς πᾶς σούρνοντας καὶ ἐκλιπαρῶντας γιὰ συγγνώμες, σὰν μετανοημένη μοιχαλίδα, γιὰ νὰ σώσῃς κάτι ἀπὸ τὰ ἄσωστα… Συνέχεια →