Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν ἕνα δημοσίευμά μου, πρὸ ἡμερῶν, ποὺ εἶχε σὰν θέμα κυρίως τὰ ὅσα σὲ μίαν παραλία ἀντικρύζουμε, ἐκ πρώτης κυρίως ὄψεως, ἀπεφάσισα νὰ ἐπανέλθω στὸ θέμα, κυρίως λόγῳ τῶν σχολίων ποὺ ἐπηκολούθησαν.

Ὑποτεταγμένοι, αὐτοβούλως, στὴν …βλακεία!!!

Εἶναι βεβαίως κωμικοτραγικὸ τὸ νὰ περιμένουμε νὰ ἀντικρύσουμε τέτοιες εἰκόνες, γιὰ νὰ ξεκινήσουμε τὰ γ@μοσταυρίδια γιὰ τοὺς κάφρους τοῦ κόσμου μας, τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ καφρίλα γενικῶς ὄχι μόνον κυριαρχεῖ καὶ βασιλεύει, ἀλλὰ πλέον προβάλλεται ὡς μονόδρομος συμπεριφορῶν.

Τί ἐννοῶ;
Εὔκολο…
Μία παραλία εἶναι ἁπλῶς ἔνα δεῖγμα τῆς καθημερινότητός μας. Μὲ τὴν ἰδία εὐκολία ποὺ ὁ κάφρος ἀφήνει τὴν σφραγίδα του ὁπουδήποτε (μὲ σκουπίδια, φωνές, ἀσέβεια, ὠχαδελφισμό, ἀδιαφορία, φιλοτομαρισμό, θρασύτητα, ἀδιαφορία, μικρότητα, ἔως ἀκόμη καὶ κακία) καὶ μὲ ὁποιανδήποτε εὐκαιρία. Μία παραλία ὄμως ἁπλῶς μᾶς ὑπενθυμίζει πὼς ὁ ἴδιος κάφρος τῆς καθημερινότητός μας πῆρε τὸ σαρκίο του, παρέα μὲ τὴν καφρίλα του καὶ τὰ μετέφερε στὴν παραλία. Δὲν τὸν …μετουσιώνει σὲ κάφρο ἡ παραλία. Τὴν φέρνει ἀπὸ τὸ σπίτι του τὴν καφρίλα.

Δέν μέ πιστεύετε; Κυττᾶξτε τοὺς δρόμους μας. Κυττᾶξτε τὶς γειτονιές μας καὶ τὶς πλατεῖες μας. Κυττᾶξτε τὶς ἴδιες τὶς (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) ἀνθρώπινες σχέσεις ἤ σκέτο ἐμᾶς στοὺς καθρέπτες μας…
Κυττᾶξτε τὸ κράτος καὶ τοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους. Κυττᾶξτε τὴν (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) δικαιοσύνη καὶ τοὺς (ἂς ποῦμε) λειτουργούς της.
Κυττᾶξτε τὰ κουδουνισμένα ποὺ μᾶς τὸ παίζουν καὶ «ἐθνοσωτῆρες».
Κυττᾶξτε τέλος πάντων ὅλα αὐτὰ ποὺ πηγάζουν ἐκ τῶν κρατικῶν μηχανισμῶν καὶ καθρεπτίζονται στὴν καθημερινότητά μας καί, ἀμέσως μετά, μελετῆστε, ὅσο τὸ δυνατὸν ἐμᾶς καὶ τὸν τρόπο ποὺ ἀντιμετωπίζουμε ὅλο αὐτὸ τὸ ὑβριστικὸ καθεστώς. Τὸ μόνον ποὺ θὰ διαπιστώσετε εἶναι πὼς ἁπλῶς αὐτὸ ποὺ μᾶς καταστρέφει, ὡς ἄτομα καὶ ὡς ἀνθρωπότητα, τὸ κουβαλᾶμε μαζύ μας ὁπουδήποτε καὶ ἴχνη του ἀφήνουμε μὲ κάθε εὐκαιρία παντοῦ.
Τὸ πρόβλημα λοιπὸν δὲν εἶναι κάποιοι, λίγοι ἢ πολλοί, ποὺ μετέφεραν τὴν καφρίλα τους σὲ μίαν (ὁποιανδήποτε) παραλία ἀλλὰ τὸ ὅτι σύμπασα ἡ ἀνθρωπότης πάσχει ἀπὸ βλακεία, ἀνευθυνότητα καὶ ὠχαδελφισμό.
Καὶ μετά, ὅταν ὁ …θεὸς «καθαρίζῃ» μὲ ἕνα «βοῆθα Παναγιά μου» τρέχουμε καὶ δὲν φθάνουμε…

Μὴν ἀσχολεῖσαι… Καθαρίζει ὁ …θεὸς γιὰ πάρτη σου!!! 

Πῶς ζοῦμε; Ποῦ ζοῦμε; Γιατί ζοῦμε ἐκεῖ πού ζοῦμε;
Πῶς προσδιορίζουμε τά πρότυπά μας; Γιατί τά χειροκροτοῦμε; Γιατί ἀν τί νά προβληματιζόμεθα μέ τά πάντα καταντοῦμε ἀκόλουθοι καί χειροκροτητές; Γιατί ἐπιλέγουμε νά μετουσιωνόμεθα σέ μαζανθρώπους (ναί, ἐπιλέγουμε ἀγαπητοί μου, διότι εἶναι βολικότερον!!!) ἀν τί νά παραμένουμε διαρκῶς ἑτοιμοπόλεμοι γιά τά πάντα; Γιατί ἀρκούμεθα στό νά ἐστιάζουμε μόνον στίς οἰκονομικές ἐπικαλύψεις ὅταν κάθε στιγμή διαπιστώνουμε πώς εἶναι μόνον προσχήματα; Γιατί ἀποδεχόμεθα τήν ἐπιδοματική εὐκολία ὡς μέσον βιοπορισμοῦ μας ἀν τί νά τσακιζόμεθα, κάθε στιγμή, νά κερδίζουμε τά στοιχήματα τῆς ἐπιβιώσεώς μας;
Βαρειά τά τιμήματα; Καί τότε γιατί ἐνοχλούμεθα ὄταν μᾶς ἀντιμετωπίζουν ὡς χαχόλους καί κοττοῦλες;

Καί, φυσικά… Τί μνήμη κουβαλᾶμε; Αὐτήν πού μᾶς κρατᾶ διαρκῶς ἐνεργούς ὡς ἀνθρώπους ἤ αὐτήν πού μᾶς καθησυχάζει καί μᾶς ἀποκοιμίζει; Γιατί δέν τολμοῦμε νά γίνουμε πρῶτοι αὐτό πού θά θέλαμε γιά τόν κόσμο μας; Γιατί δέν ἀναλαμβάνουμε μόνοι ἐμεῖς τήν Εὐθύνη τῆς καθημερινότητός μας; Γιατί, γιὰ παράδειγμα, ἑστιάζουμε στά σκουπίδια πού ἀφήνουν οἱ ἄλλοι, ἀν τί νά ξεκινήσουμε μόνοι μας τήν καθαριότητα μίας, τέτοιας παραλίας;
Γιατί τελικῶς βλέπουμε μόνον τίς καμποῦρες τῶν ἄλλων καί οὐδέποτε τίς δικές μας;

Μᾶς ξαφνιάζει τό φαινόμενον τῆς παραπάνω εἰκόνος; Καί τί κάνουμε γιά νά τό σταματήσουμε;
Διότι πάντα δίπλα σὲ ἔναν ὑβριστὴ δράστη ὑπάρχουν ἀρκετοὶ ἄλλοι, ποὺ σιωπηλῶς ἀρνῶνται νὰ ἀντιδράσουν στὶς ὕβρεις τοῦ δράστου.
Ἀν τί λοιπὸν νὰ κυττᾶμε ἀπαθεῖς καιρός μας εἶναι νὰ δράσουμε διότι, ἐὰν τὸ καλοσκεφθοῦμε ἐμεῖς εἴμαστε κι αὐτοὶ ποὺ ὀφείλουν νὰ τὸ πράξουν.

Μᾶς ξεβολεύουν οἱ ἀλήθειες καί γιά αὐτό τίς λησμονοῦμε σέ κάθε εὐκαιρία; Μά, ἀγαπητοί μου, ἡ Εὐθύνη τῆς ζωῆς μας εἶναι τὸ πρῶτο τίμημα ποὺ καλούμεθα νὰ πληρώνουμε κάθε μας στιγμή, γιὰ νὰ συντηρήσουμε, τοὐλάχιστον, τοὺς ὑπάρχοντες βαθμοὺς Ἐλευθερίας μας. Πῶς λοιπόν ἐμεῖς πού, ὑποτίθεται, γνωρίζουμε τό ὀρθόν καί τό Ἀναγκαῖον, κυττᾶμε μόνον τά ἀποτελέσματα πού ἐπιφέρει ἡ καφρίλα, δίχως νά ἐπιδράσουμε καταλυτικῶς, μὲ τὶς πράξεις μας, στό νά τά ἀπομειώσουμε ἤ καί νά τά ἐξαλείψουμε;

Ὅπως λοιπὸν ἀκριβῶς ἀντιλαμβανόμεθα καὶ τὸ περιβάλλον καὶ τὸν κόσμο μας καὶ τὸν συνάνθρωπό μας, ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα. Οὐδὲν θὰ ἀλλάξη ἐὰν ἐμεῖς δὲν ἀποφασίσουμε νὰ τὰ ἀλλάξουμε. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ οὐδέποτε θὰ ἐπιδράσουμε στὸν χαρακτῆρα καὶ στὶς συμπεριφορὲς ἄλλων, καλλίτερον ὅλων εἶναι νὰ ἀναλάβουμε τὶς ἀναγκαῖες ἐκεῖνες πρωτοβουλίες, ποὺ  θὰ μειώσουν ἢ ἀκόμη καὶ θὰ ἐξαλείψουν τὶς καφρίλες τῶν γύρω μας.
Κι ἀν τί νὰ κυττᾶμε τὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς καφρίλας σὲ μίαν παραλία, μποροῦμε, θαυμάσια, νὰ πιάσουμε νὰ καθαρίσουμε μόνοι μας τὴν παραλία, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸ ἐὰν θὰ ἐπανέλθουν οἱ κάφροι τὴν ἐπομένη γιὰ νὰ τὴν ξαναμολύνουν.
Αὐτὴ εἶναι ἡ δική μας ὑποχρέωσις κι εὐθύνη. Αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ πράξουμε καὶ ὄσο ἀρνούμεθα νὰ τὸ πράξουμε, τόσο καταντοῦμε συνεργοὶ τῶν κάφρων.

Φιλονόη

Υ.Γ. Ἂς μὴν τὸ παίζουμε …ἔξυπνοι, διότι ἔξυπνος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει ἐξέλθη τοῦ ὕπνου. Ὅμως ἐμεῖς ἀρεσκόμεθα νὰ παραμένουμε ἀπὸ λίγο ἔως πάρα πολὺ ὑπνωτισμένοι, ἐλπίζοντες νὰ ἀλλάξῃ κάτι ἀπὸ μόνον του. Κρίμα, διότι ἡ πραγματικότης καθημερινῶς μᾶς διαψεύδει καὶ μᾶς ἀποδεικνύει πὼς κι ἐμεῖς ἕναν βαθὺ ὕπνο τὸν ἀπολαμβάνουμε τελικῶς.