Εἴμαστε συνταξειδιῶτες στὸν χῶρο καὶ στὸν χρόνο.
Ἐχουμε σταματήση γιὰ νὰ γνωρισθοῦμε μεταξύ μας, νὰ ἀγαπήσουμε ὁ ἔνας τὸν ἄλλο καὶ νὰ μοιρασθοῦμε αὐτὰ ποὺ ἔχουμε.
 Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας εἶναι παροδικὸς καὶ πολύτιμος. Συνέχεια →

Ὅταν εἶσαι κάπου καὶ νοιώθεις χαρά, φαίνεται ὅτι αὐτὴ ἡ χαρὰ ἔρχεται ἀπ΄ ἔξω. Στὴν πραγματικότητα δὲν συμβαίνει αὐτό, ἡ χαρὰ εὑρίσκετο μέσα σου καὶ τὸ ἐξωτερικὸ ἐρέθισμα εἶναι ἁπλῶς ἡ ἀφορμή ποὺ βοήθησε τὴν χαρὰ νὰ βγῇ πρὸς τὰ ἔξω.

Συνέχεια →

Κάθε διαμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου, κάθε πνευματικὴ καλλιέργεια καὶ κάθε πολιτισμὸς βασίζονται σὲ μιὰ συμφωνία γιὰ τὸ ἐπιτρεπτὸ καὶ τὸ ἀνεπίτρεπτο, τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, τὸ σωστὸ καὶ τὸ λάθος.

Ὁ ἄνθρωπος πάντοτε εἶναι σὲ ἔναν δρόμο μεταξὺ πρωτογόνου καὶ ἀνθρώπου τοῦ μέλλοντος καὶ ἔχει πάντα πολλά, ἀναρίθμητα πολλὰ νὰ καταπιέσει μέσα του, νὰ κρύψει, νὰ ἀπαρνηθῇ για μπορέσει νὰ γίνει ἕνα καλὸ μέλος τῆς κοινωνίας. Συνέχεια →

Τὸ νὰ τρέχει κάποιος πάνω κάτω ὅλη τὴν ἡμέρα δὲν σημαίνει ἀπαραίτητα ὅτι εἶναι καὶ δραστήριος. Οἱ περισσότεροι ἀποκαλοῦμε δράση αὐτὸ ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι φυγὴ καὶ ἄρνηση τῆς ὕπαρξής μας. Ἐπειδὴ μας φαίνεται δύσκολο νὰ συμφιλιωθοῦμε μὲ τὸν ἑαυτὸ μας καὶ μὲ τὴν αὐθεντικὴ φωνὴ ποὺυ ὑπάρχει μέσα μας, γι΄ αὐτὸ καὶ δημιουργοῦμε γύρῳ μας ἕνα σωρὸ θορύβους, μέχρι ποὺ ἡ ἐσωτερική μας φωνὴ νὰ κοπάσει. Μέσα ἀπό τὶς ἀδιάκοπες ἀσχολίες μας θυσιάσαμε ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας στὸν θεὸ τοῦ Συνέχεια →

Ποῦ τοποθετῶ τόν ἑαυτόν μου;
Τί ἀξία τοῦ δίδω;
Αἰσθάνομαι κατώτερος; Ἀνώτερος; Ἤ ἐπί τέλους ἴσος πρός τούς γύρω μου;
Καί πῶς τό ἐκδηλώνω αὐτό; Μέ  τό νά κρύβομαι ἤ μέ τό νά διεκδικῶ μίαν θέσι στήν ζωή;

Συνέχεια →

Ἡ ἀληθινὴ Ἐπανάστασις εἶναι ἐκείνη κατὰ τοῦ ἰδίου σου τοῦ Ἑαυτοῦ.
Τὸ νὰ καταφέρῃς νὰ κόψῃς κάθε τί, ποὺ γίνετια ῥουτίνα, εἶναι ἡ μεγαλυτέρα νίκη ποὺ μπορεῖς νὰ ἐπιτύχῃς ἐνάντια στὸν τεμπέλη ἑαυτό σου, αὐτὸν ποὺ σὲ ἐμποδίζει ἀπὸ τὸ νὰ ἐκπληρώσῃς τὸ Πεπρωμένο σου. Συνέχεια →