Ὑπέροχο ἀπὸ τὸν φίλο Ἀπόστολο:
Χαζεύοντας γιὰ πολλοστὴ φορὰ τὴν ταινία τοῦ Γιάννη Δαλιανίδου «Νόμος 4000», στάθηκα ἄφωνος, σκεπτικὸς καὶ ψιλοβούρκωσα στὴν σκηνὴ ποὺ ἡ Ἀλίκη Ζωγράφου (μητέρα τοῦ Εὐαγγέλου ποὺ γιαούρτωσε τὸν καθηγητή του) ἐκλιπαρεῖ γιὰ ἐπιείκεια τὸν παθόντα Β. Διαμαντόπουλο… Συνέχεια
Ἐὰν οἱ πρῶτοι κάτοικοι τῆς Σκανδιναβίας, κάτι χιλιάδες χρόνια πρίν, ἦσαν μαῦροι, ὅπως ἰσχυρίζονται κάτι ἐπιστήμονες ποὺ εἴτε ἔχουν πίσσα στὰ κεφάλια ἀντὶ γιὰ μυαλό, εἴτε τοὺς πέταξαν τὰ μάτια ἔξω κάποιοι μαῦροι, γιὰ νὰ βλέπουν τὰ πράγματα σφαιρικά, τότε πῶς στήν ἐξέλιξη τῆς ἀνθρωπότητος ἐπέρασαν στό ξανθός; Εἶναι σίγουρα θαῦμα. 
Συνέχεια
Τέτοιαν ὥρα σὰν σήμερα πρὶν 36 χρόνια, εὑρισκόμουν στὴν αἴθουσα καθηγητῶν ἐνὸς σχολικοῦ συγκροτήματος στὸ Χαλάνδρι Ἀττικῆς.
Νεαρὸς ἀνθυπίλαρχος εἶχα τὴν εὐθύνη φρουρήσεως 20 ἐκλογικῶν τμημάτων. Μαζύ μου 42 ὑποψήφιοι βαθμοφόροι ἀπὸ τὴν ΙΛΥΒ τοῦ ΚΕΤΘ (Αὐλῶνος).
Κατὰ τὴν πεπατημένη, ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια στὴν Ἑλλάδα, δὲ κυττάζει ὁ κάθε ἕνας τὸ «σπίτι» του. Δὲν κυττᾶ τὸ πῶς θὰ τὸ βελτιώση, καλλιτερεύση, ὀμορφύνη, ἀναβαθμίση, διακοσμήση κοκ, ἀλλὰ ἡ μόνη τοῦ ἔννοια εἶναι τὸ τὶ κάνουν οἱ γείτονες καὶ πῶς θὰ φρενάρη καὶ θὰ διακόψη, ἢ καὶ θὰ καταστρέψη τελικά, κάθε τους προσπάθεια.
Κι ὅλα αὐτὰ κατηγορώντας, καταγγέλλοντας, καρφώνοντας, συκοφαντώντας χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτὸ κι ἀθέμιτο τρόπο, μέσον καὶ ἐπιχείρημα καί, κυρίως ἀδιαφορώντας καὶ μὴ λογαριαζοντας διόλου τὸ κόστος καὶ τὴν χλεύη τῆς αὐτογελοιοποιήσεώς του…
Συνέχεια
Βαρέθηκα.
Νὰ περιμένω, νὰ κάνω ὑπομονή, νὰ ὑπολογίζω καὶ τὸ δεκάλεπτο, νὰ ἀναπολῶ, νὰ μὴν περιμένω, νὰ μὴν ἐλπίζω, νὰ στεροῦμαι, νὰ μὴν μιλῶ ἐνῶ ἔχω δίκαιον, νὰ προσπαθῶ νὰ χαμογελῶ, νὰ σφίγγω τὰ δόντια, νὰ λέω: «Ἔχει ὁ Θεός», νὰ μὴν ζῶ ἀλλὰ ἁπλῶς νὰ ὑπάρχω. Συνέχεια
Τὸ Δημόσιο, ἀπὸ συστάσεως ἑλληνικοῦ κράτους, εἶναι δομημένο γιὰ νὰ λειτουργῇ μὲ προσωπικὸ μέσης καὶ κυρίως κατωτέρας εὐφυΐας. Ἀπὸ τὸν κανόνα δὲν ἑξαιροῦνται φυσικὰ οἱ Ενοπλες Δυνάμεις. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ὑπάρχουν ἐγχειρίδια, κανονισμοὶ καὶ ὁδηγίες ἀπὸ τὸ πῶς νὰ χαιρετίσῃς μέχρι καὶ τὸ πῶς να γαμήσῃς (γυναῖκα, ἄνδρα ἢ κατώτερο), ἀπὸ τὸ νὰ χειρισθῇς στυλό, κουτάλα μάγειρα καὶ σκουπόξυλο μέχρι τουφέκι, τὰνκς καὶ πύραυλο, ἀπὸ τὸ πῶς γράφεις μὲ στυλό, σὲ γραφομηχανή, σὲ τηλέτυπο μέχρι καὶ Η/Ὗ. κοκ.
Τὸ Δημόσιο καὶ οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις δὲν χρειάζονται ἐξύπνους, εὐστρόφους, καλλιεργημένους, πτυχιούχους, πολυπράγμονες, ἀνήσυχα πνεύματα καὶ ἀνθρώπους ποὺ ὄχι μόνον ἀμφιβάλλουν γιὰ σκοπιμότητες, ἀλλαγὲς καὶ διαταγές, ἀλλὰ ἔχουν καὶ τὸ «θράσος» 11νὰ διατυπώσουν ἀμφιβολίες, ἐρωτηματικὰ καὶ ἀπορίες ἢ νὰ σταθοῦν ἀπέναντι σὲ ὅ,τι δὲν τοὺς ἐκφράζει. Συνέχεια
