Ὅσο κι ἐὰν μὲ θλίβῃ λοιπὸν αὐτὴ ἡ διαπίστωσις… Ὅσο κι ἐὰν μὲ πονᾷ… Ὅσο κι ἐὰν μὲ τρομάζῃ…
Δυστυχῶς, ὅλο καὶ βαθύτερα, συνειδητοποιῶ πὼς αὺτὸς πλέον ὁ μονόδρομος, γιὰ ἐμᾶς, εἶναι ἀναγκαῖος μὰ καὶ ἡ μόνη μας σωτηρία.
Συνέχεια →

«Ἡ «Ἑλλὰς» (δικά μου τὰ εἰσαγωγικά!) εἶναι ἕνα ἱστορικὸ λάθος»,
ἔλεγε ὁ Κώστας Ἀξελός.

Ὁ Καβάφης πάλι μᾶς ἄφησε ὡς κληροδότημα τοὺς Ποσειδωνιάτες του…:

Τὴν γλῶσσα τὴν ἑλληνικὴ οἱ Ποσειδωνιᾶται
ἐξέχασαν τόσους αἰῶνας ἀνακατευμένοι
μὲ Τυρρηνούς, καὶ μὲ Λατίνους, κι ἄλλους ξένους.
Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἔμενε προγονικὸ Συνέχεια →

Νὰ μιλήσουμε γιὰ δικαιώματα λοιπόν.

Φυσικά: τὰ δικαιώματα τῶν γονέων καὶ τῶν παιδιῶν τους ὡς ἀπογόνων τους. Τὰ φυσικὰ καὶ ἀδιαπραγμάτευτα δικαιώματα τῆς Οἰκογένειας, καὶ τὸ αὐτονόητο: ἡ μέριμνα τοῦ γονέως γιὰ τὴν παιδεία τῶν τέκνων του.
Πολιτικά: τὸ δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου, τῆς ἄνευ φόβου καὶ βίας διατυπώσεως τῆς γνώμης καὶ τῶν ἀπόψεων. Τὸ δικαίωμα τοῦ πολιτεύεσθαι καὶ τῆς συμμετοχῆς στὰ κοινά ἄνευ φόβου καὶ βίας. Συνέχεια →

Δημοκρατικὰ καθεστῶτα σημαίνει, ἐμπράκτως, ἀπουσία ἀτομικῆς ὑπευθυνότητος.
Ἀπουσία ἀτομικῆς ὑπευθυνότητος σημαίνει, ἐμπράκτως, ὕπαρξιν συλλογικῆς ὑπευθυνότητος.
Συνεπῶς, ἐμεῖς, ἀποποιούμεθα τὸ δικαίωμα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τῆς ἀτομικῆς εὐθύνης καὶ παραμένουμε συνυπεύθυνοι γιὰ τὰ πάντα, καλὰ ἢ κακά, ποὺ συμβαίνουν στὶς κοινωνίες μας.

Συνέχεια →