Φόρος τιμῆς σὲ ἐκείνην τὴν σπουδαία γενεὰ Ἑλλήνων

Ὁ ἔφεδρος λοχίας τοῦ 5ου Συντάγματος τὸ πρωὶ τῆς 19ης Ἰουνίου τοῦ 1913, συνέταξε τὴν διμοιρία του καὶ ἀνέμενε ἐντολές.

Ἡ σάλπιγγα σάλπισε τὸ «προχωρεῖτε» καὶ ἐφόρμησαν πρὸς τοὺς λόφους τοῦ Λαχανᾶ.

Ἡ σύγκρουσις ἦταν σφοδρὴ καὶ ἡ ἐφ’ ὅπλου λόγχη γυάλιζε στὴν καυτὴ ἡμέρα τοῦ Ἰουνίου.

Ὅμως ἡ διμοιρία του ἦταν ἐμπειροπόλεμος καὶ βγαλμένη ἀπὸ τὸ καμίνι τῆς Ἐλασσόνος, τοῦ Σαρανταπόρου, τῶν Γιανιτσῶν καὶ τῆς Θεσσαλονίκης. Ἦσαν οἱ νικητὲς τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου. Συνέχεια

Ἰσλαμο(κυριακο)ποιημένη (κοντινὴ) πραγματικότης

Ἀθήνα, Ἰούλιος 2031.
Ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης προσέρχεται στὸ προεδρικὸ μέγαρο γιὰ τὴν ὁρκωμοσία τῆς 3ης κυβερνήσεώς του, μετὰ τὴν ἀριστερὰ παρένθεση τῆς τετραετίας 2027-31 ποὺ κατέστρεψε γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ τὴν χώρα. Διατηρεῖται σὲ ἐξαιρετικὴ φόρμα παρὰ τὰ 63 τοῦ χρόνια, γυμνασμένος καὶ βεργολυγερός, ἕνας πραγματικὸς «γκόμενος» ὅπως θὰ γράψη ἡ Βίβιαν Εὐθυμιαδοπούλου σὲ ἀνάρτησή της στὸ φέισμπουκ.
Συνέχεια

Ἡ διαπόμπευσις τοῦ κλέπτου

Ἡ κατοχικὴ πείνα οὐδέποτε ἔγινε συλλογικὴ μνήμη στὴν μεταπολεμικὴ Ἑλλάδα, ἀφοῦ ἀντ΄ αὐτοῦ προτιμήθηκε ὁμοθύμως καὶ διακομματικὰ ἡ ἐθνικὴ σιωπή. Ἴσως, γιατί ἡ πείνα δὲν ξεχώριζε κοινωνικὲς τάξεις.

Συνέχεια

Χαμένες καὶ κιτρινισμένες τῆς νιότης σελίδες

…Μεγάλη Τετάρτη…
…Χαίρετε…

Κι ὅμως· σ᾿ αυτὸ τὸ στενὸ δρομάκι πλάτους ἑνὸς μέτρου, ἔστηνε τὰ τραπεζάκια του (60χ60) ὁ μάγειρας-ἰδιοκτήτης, γιατὶ οἱ θαμῶνες δὲν χωροῦσαν ἐντὸς τοῦ καταστήματος.
Φίσκα τὸ στέκι μέσα – ἔξω, ἀφοῦ τὸ φαγητὸ ἦτο πιὸ νόστιμο ἀπὸ τὸ σπιτικό. Ὑλικὰ ἀγνά, καθαρότατα καὶ καθαριότητα ποὺ ἔλαμπε τὸ οἴκημα. Συνέχεια

Ψάχνοντας τὸν Ἕλληνα …μέσα μας!!!

κάποτε… οἱ Ἕλληνες μιλοῦσαν σὰν Ἕλληνες…

ὥσπου ἦλθαν στὴν θέση τους κάποιοι ποὺ μιλοῦσαν σὰν «ἕλληνες»…

Συνέχεια

Χρήσιμες ἐμπειρίες μὲ Γερμανοὺς

Ὅταν ἀνέλαβα ἐργοταξιάρχης στὸ Βερολίνο ἤμουν 34 ἐτῶν, νέος σχετικὰ μηχανικός.

Συνήθως οἱ ἐργοταξιάρχες ἦσαν σεβάσμιοι μηχανικοὶ ἀπὸ 50 ἐτῶν καὶ ἐπάνω καὶ εἶχαν ξοδέψη τὰ νειάτα τους σὲ ἐργοτάξια ἀπὸ τὴν Σαουδικὴ Ἀραβία, τὴν Ἑλλάδα, τὴν Λιβύη καὶ ἄλλες περιοχὲς στὸν γνωστὸ κόσμο.

Ὁ κύριος του ἔργου ἦταν μία Ταϋλανδεζικὴ τράπεζα καὶ ὁ «μηχανικὸς» ἕνα γραφεῖο μελετῶν τοῦ Βερολίνου.

Βρῆκα δύο πανικοβλήτους ἑργοδηγούς, Ἕλληνες ποὺ ζοῦσαν στὴν Γερμανία χρόνια καὶ 6-7 Ἕλληνες ἐργάτες, ἐνῶ ὁ κύριος ὄγκος τῶν συνεργείων ἦσαν Πολωνοὶ καὶ Ἀνατολικογερμανοί. Συνέχεια