…Μεγάλη Τετάρτη…
…Χαίρετε…

Κι ὅμως· σ᾿ αυτὸ τὸ στενὸ δρομάκι πλάτους ἑνὸς μέτρου, ἔστηνε τὰ τραπεζάκια του (60χ60) ὁ μάγειρας-ἰδιοκτήτης, γιατὶ οἱ θαμῶνες δὲν χωροῦσαν ἐντὸς τοῦ καταστήματος.
Φίσκα τὸ στέκι μέσα – ἔξω, ἀφοῦ τὸ φαγητὸ ἦτο πιὸ νόστιμο ἀπὸ τὸ σπιτικό. Ὑλικὰ ἀγνά, καθαρότατα καὶ καθαριότητα ποὺ ἔλαμπε τὸ οἴκημα.

Αὐτὴν τὴν φορά, παρήγγειλα δώδεκα – δεκατέσσερις μερίδες φαγητοῦ, ἀφοῦ εἴχαμε καὶ στὸ σπίτι τοῦ παπποῦ, στὴν Φούσα, ἄλλες τόσες, γιὰ νὰ φᾶμε καὶ νὰ χορτάσουμε, ἀδέλφια, πρωτοξάδερφα σὺν γυναιξὶ καὶ τέκνοις, μάννες, θεῖες, θεῖοι.
Εἴχαμε καὶ ζαρζαβατικὰ ἀπὸ τὸν κῆπο τοῦ θείου τοῦ Γιάννη, στὴν Φούσα. Συμπληρώνω, εἴχαμε καὶ γύρω στὸν ἕναν τόννον κρασιοῦ (μᾶς ἔφθασε…), πάλι ἀπὸ τοῦ θείου τοῦ Γιάννη ὁ ὁποῖος ἐκαλλιεργοῦσε τὰ κλήματά του κι αὐτὰ στὴν Φούσα. Τέλος δέ καὶ τὴν εὐχὴ τοῦ πατρὸς Χαραλάμπους ἀφοῦ μᾶς εἶχεν τελέση τὴν Θεία Λειτουργία στὸν Ἅγη-Ἀντώνη.

Κατέβηκα λοιπὸν στὸν Πόρο γιὰ νὰ παραλάβω τὴν παραγγελία ἀπὸ τὸν Μοσχ(κ)ογιάννη.
-«Δημήτρη πρόσεξε, γιατὶ τὰ φαγητὰ θὰ τὰ πάω στὴν Φούσα. Κλεῖσε τα προσεκτικὰ καὶ γερὰ τὰ κεσεδάκια, μὴν μοῦ γείρουν στὸν δρόμο».
Φαίνεται ὅτι πειράχθηκε ἀπὸ τὴν παρατήρησή μου ὁ Δημήτρης καὶ μὲ μία παραπονιάρικη ἀπολογία:
-«Ρὲ Τάσο· ἐδῶ ἔστειλα φαγητὰ στὴν Ἀγγλία ἀεροπορικῶς, ἄθικτα καὶ τώρα μοῦ λὲς γιὰ τὴν Φούσα…».

Ἀληθινὸ τὸ γεγονός. Σὲ Ἄγγλους πρώην περιηγητὲς στὸν Πόρο, ἄρεσε τόσον τὸ φαγητὸ τοῦ Μοσχ(κ)ογιάννη, ὥστε τοῦ παρήγγειλαν ἀπὸ τὴν πατρίδα των τὶς ανάλογες μερίδες καὶ μέχρι τὸ ἀπόγευμα τὸ φαγητὸ εἶχε φθάση!!! Ἄααα, αὐτὸ τὸ φλάϊν-ντόλφιν καὶ τ᾿ ἀεροπλάνο…!!!

Στὴν ἡλικία ὁ Δημήτρης, ἦτο πέντε ἔτη πρεσβύτερός μου.
Πᾶνε μερικὰ χρόνια ποὺ «ἔφυγε» καὶ μία σελίδα τῆς νιότης μου, κιτρίνισε…

Ἀναστάσιος Πετρόπουλος