Μποροῦμε νὰ γινόμαστε καθημερινῶς λίγο καλλίτεροι ἀπὸ ὅ,τι εἴμασταν.
Μὲ κάθε ἀφορμὴ μποροῦμε νὰ ἀποκτοῦμε νέες αἰτίες προβληματισμοῦ καὶ αὐτοβελτιώσεως.
Μὲ κάθε ἀφορμὴ μποροῦμε νὰ ἐμβαθύνουμε καλλίτερα καὶ νὰ πλησιάζουμε περισσότερο στὴν Οὐσία τῶν πάντων. Συνέχεια →

Ὁ ἄνθρωπος, ὡς γνωστόν, τὰ μαθήματά του τὰ παίρνει, συνήθως, μέσῳ, ἀκόμη κι ὀδυνηρῶν, παθημάτων. Ἐὰν τὰ παθήματά του ὅμως δὲν γίνουν ἀφορμὴ γιὰ νὰ σταθῇ καὶ νὰ προβληματισθῇ καὶ νὰ ἐπανατοποθετηθῇ, πρὸ κειμένου τελικῶς νὰ διδαχθῇ ἀπὸ αὐτά, τότε αὐτὰ τὰ παθήματα, κάθε ἐπομένη φορὰ θὰ εἶναι ὅλο καὶ σκληρότερα. Συνέχεια →

Δεσμεύσεις κατ’ ἐπιλογήν. Δεσμεύσεις γιὰ τὰ αὐτονόητα καὶ τὰ καθημερινά.
Δεσμεύσεις μικρές.
Δεσμεύσεις τέτοιες ποὺ θὰ μᾶς ξεβολεύουν λίγο-λίγο κάθε φορά, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς «προγυμνάσουν» καταλλήλως καὶ νὰ μπορέσουμε νὰ κτίσουμε τὶς κατάλληλες συνθῆκες αὐτοεκτιμήσεως καὶ νὰ περάσουμε σὲ μεγαλύτερες. Διότι οἱ δεσμεύσεις μας, ὅταν ὑπάρχουν, ἀποδεικνύουν πὼς ἔχουμε σκοπούς. Οἱ σκοποὶ ὅμως ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο στὴν ἔξοδο ἀπὸ τὰ τέλματα καὶ στὴν ἀνάληψιν τῆς εὐθύνης τῆς δικῆς του ζωῆς.
Συνέχεια →

Καὶ δὲν εἶναι ἀναγκαῖον τὸ νὰ εἶναι καὶ ὀρθή.
Πολὺ πιθανόν, δίχως νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε, νὰ φορᾶμε κάποιου χρώματος ὑαλοθώρακες, ποὺ νὰ ἀλλοιώνουν τὴν πραγματικότητά μας. Μὰ ἐὰν συμβαίνῃ κάτι τέτοιο, τότε τὸ πρόβλημα τὸ ἔχουμε ἐμεῖς κι ὄχι ἡ πραγματικότης μας. Συνέχεια →

Γιὰ νὰ …ἀποφύγουμε τὴν ἀνάγκη μας γιὰ τὰ μεγάλα…
Κι ὥρα εἶναι νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς ὀπτικές, τὶς ἀπόψεις καὶ τὰ ἰδεολογήματα, ποὺ μᾶς κρατοῦν μέσα σὲ κάτι ποὺ δὲν γίνεται νὰ …χωρᾶμε!!!
Δὲν εἶναι δικές μας. Δὲν εἶναι ἀληθεῖς. Δὲν ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸν πραγματικὸ κόσμο. Συνέχεια →

Οἱ μόνες ἐλπίδες στὶς ὁποῖες μποροῦμε νὰ βασισθοῦμε καί, κατ’ ἐπέκτασιν, νὰ ἀναμένουμε θετικὲς ἐξελίξεις, εἶναι αὐτὲς ποὺ γεννῶνται μόνον ὡς ἂποτέλεσμα δικῶν μας καὶ μόνον πράξεων.
Ὁ,τιδήποτε ἄλλο εἶναι χρονοκαθυστέρησίς μας, πλάνη μας καί, καταληκτικῶς λάθος ἐφησυχασμός μας, σὲ μίαν περίοδο ποὺ ὅλοι μας ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε μονίμως ἐν ἐγρηγόρσει. Συνέχεια →